δημοσιεύθηκε στο http://parallhlografos.wordpress.com/
Μετά την δολοφονία του Παύλου Φυσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής ο Νίκος Μιχαλολιακος καταφεύγει στην συνήθη του τακτική, αποποιείται των ευθυνών. «Διαψεύδω δημόσια τον ψεύτη Δένδια. Προσπαθεί να παραπλανήσει την δικαιοσύνη, δεν σέβεται τον όρκο του ως υπουργός και ως βουλευτής», ενώ αναφερόμενος στον 45χρονο που συνελήφθη για τη δολοφονία, υποστήριξε ότι «ήταν ένας περαστικός από τα 70 γραφεία της Χρυσής Αυγής. Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, ούτε πολιτική».
Ο ισχυρός πατέρας όλων των κατατρεγμένων από την φτώχια και την ανεργία, από τις ματαιωμένες ελπίδες και το φονικό μίσος που φωλιάζει στις ψυχές τους αποποιείται τις ευθύνες του για ένα από τα λαμπρά τέκνα του. Τον μαχαιροβγάλτη που η Χρυσή Αυγή πλήρωνε για να καθαρίζει στα δύσκολα, όταν οι κλοτσιές, οι μπουνιές και τα λοσταρια σταματούν να έχουν αποτέλεσμα. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει καμία ευθύνη αν στα 70 γραφεία που κηρύσσουν το μίσος και αποτελούν εφαλτήρια νυχτερινών περιπολίων, έρχεται που και που κανένας ψυχοπαθής μαχαιροβγάλτης. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει ευθύνη αν τα παιδιά του υπακούοντας τις ρατσιστικές θεωρίες του και την διακήρυξη του μίσους που καλλιεργεί προσπάθησαν να του μοιάσουν και να τον εντυπωσιάσουν με τα ανδραγαθήματα τους. «Εγώ μαχαίρωσα έναν Πακιστανό», «εγώ ήμουν στην ομάδα που την έπεσε στα μέλη του ΚΚΕ», «εγώ έριξα μπουνιά στην Κανέλλη στο αέρα τηλεοπτικής εκπομπής», «εγώ έκλεισα την θεατρική παράσταση που προσέβαλε το έθνος και την ορθοδοξία», «εγώ απείλησα τον Δήμαρχο Αθηναίων γιατί ματαίωσε το συσσίτιο μας και μάλιστα έβγαλα και όπλο».
Κάπως έτσι τα θολωμένα τέκνα του μεγάλου πατέρα προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του, να έρθουν πιο κοντά του, να φτάσουν τον πρωτότοκο Ηλία Κασσιδιάρη, που η στοργική αγκαλιά και η υπακοή στον μεγάλο πατέρα έφτασε να τον μεταμορφώσει από τραμπούκο των αμφιθέατρων της γεωπονικής σε υποψήφιο για την δημαρχεία του Δήμου Αθηναίων. Από συγχυσμένο πιτσιρικά, που η εσωτερική ανασφάλεια και η αίσθηση της ασημαντότητας τον μετέτρεψαν σ ένα υποχείριο που θα θυσίαζε τα πάντα για να γίνει σημαντικός στα μάτια ενός πατέρα. Στην συνέχεια βέβαια μπορεί να φιγουράρει με αυτοπεποίθηση και φουσκωμένα μπράτσα σε παραλίες της χώρας, έχοντας χέρι χέρι γυναίκες με φουσκωμένα στήθη, εκπληρώνοντας την βαθιά του επιθυμία να συμβάλει στην άνοδο της ασημαντότητας που τόσα χρόνια τον έτρεφε. Τώρα είναι κομμάτι του σημαντικού κόσμου, ένας γυμνασμένος βουλευτής που κυκλοφορεί με όμορφες, ποθητές γυναίκες, με τον πύρινο λόγο του και τα βιβλία με τις ρομαντικές περιγραφές για μάχες μεταξύ στρατιωτών που δεν διαπραγματεύονται την τιμή της πατρίδας, να γίνει δηλαδή ένα μοντέλο ματσισμου, ένας Ναζί Κωστόπουλος, ένας πραγματικός άνδρας!
Η Χρυσή Αυγή και τα «σοβαρά» της μέλη είναι φορείς ενός πρότυπου άνδρα που εξελίσσετε σταδιακά τα τελευταία 20 χρόνια. Εκπροσωπούν μια ριζοσπαστικοποιημενη εκδοχή του ελληνικού ανδρικού μοντέλου που αυνανίζεται με τις γυαλιστερές σελίδες της ΙΜΑΚΟ, πλένετε στα μεσημεριανά προγράμματα, φιλτράρετε από τον Θεμο Αναστασιάδη και στέκετε περήφανο να καμαρώνει τα φουσκωτά του μπράτσα και τον σίγουρο λόγο ενός άνδρα που δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό που ο Μιχαλολιακος λογω παρουσιαστικού δεν κατάφερε να κάνει, το έκανε το λαμπρό του τέκνο, ο ομορφάντρας καταδρομέας με την ακαδημαϊκή μόρφωση και την αρχαία ελληνική ομορφιά. Το «παλικάρι» της Χρυσής Αυγής μετατράπηκε σε πρότυπο lifestyle. Όλο αυτό φυσικά στηρίζεται απόλυτα από τον μεγάλο πατέρα αλλά και τις επίδοξες μητέρες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις γυναίκες που συγκροτούν το «μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής». Σε γνωστό ιστότοπο τους υποστηρίζουν λίγο πολύ πως η γυναίκα έχει «καθήκον να γεννά, να μεγαλώνει τα παιδιά, να μαγειρεύει, να φροντίζει την τρίτη ηλικία, να αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου κι αποκλειστικά το νοικοκυριό, η γυναίκα πρέπει να είναι πιστή και υπάκουη στον άντρα». Ηθικές των αρχών του αιώνα επανέρχονται με ορμή στην «ευρωπαϊκή Ελλάδα», αν υποθέσουμε ότι ποτέ είχαν φύγει. Το μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνει πως «η υποτιθέμενη απελευθέρωση της γυναίκας την αποπροσανατόλισε από την πραγματική ουσία του ύψιστου ρόλου της, την μητρότητα, δηλαδή την υποχρέωση και την ύψιστη τιμή, να φέρει στον κόσμο και ν’ αναθρέψει τα νέα βλαστάρια στον κορμό της φυλής. Το πρώτιστο καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και η σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων». Αυτό μάλλον είχε στο μυαλό του ο μεγάλος πατέρας και ανέθρεψε τα παιδιά του με το κουταλάκι του μίσους προς οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε απειλεί την αιώνια σταθερότητα που υπόσχεται η πίστη στην πατρίδα και την ελληνική οικογένεια.
Που πηγαίνει όμως όλος ο ανδρισμός και η τιμή των λόγων όταν τα πράγματα παίρνουν περίεργη τροπή? Όταν η συνοχή της χρυσαυγητικης οικογένειας απειλείτε από την εξωτερική παρέμβαση? Όταν μια στυγερή δολοφονία γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Η αντίδραση είναι αναμενόμενη. Ο μεγάλος πατέρας ως γνήσιος τιμητής του φασισμού και υμνητής του Χιτλερικού ιδεώδους σπεύδει να πάρει αποστάσεις από τα πολεμοχαρή τέκνα που ο ίδιος εξέθρεψε και τώρα με ελαφρώς πιο πολίτικο χειρισμό από αυτόν της νύχτας των μεγάλων μαχαιριών, φροντίζει να διατηρήσει την νομιμότητα της συμμορίας του αρνούμενος κάθε σχέση με το μέλος που διαπράττει την δολοφονία. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Ο μεγάλος πατέρας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι μπροστά στην ανάληψη των ευθυνών του φροντίζει να παίρνει τις αποστάσεις του. Πώς να μην το κάνει άλλωστε, αφού αυτός είναι ο πυρήνας της φασιστικής του ιδεολογίας. Ο φασισμός άλλωστε αντέχει στις μεταλλάξεις και προσαρμόζετε με ευκολία στις επιταγές οποιασδήποτε εξουσίας τον ισχυροποιεί.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεταμοντέρνο ναζιστικό κράμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρνηθεί την ίδια του την ιδεολογία. Η διαφορά είναι ότι πιο παλιά γινόταν για κάποιες τρύπιες νοητές ιδέες, τώρα γίνεται για τα λεφτά. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η συγκεκριμένη ιδιότητα λειτούργει λυτρωτικά για τους ψηφοφόρους της καθώς δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δέσμευση παρά αφήνει αυτούς που την συμπαθούν να πάρουν ότι εγκρίνουν, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν με όλες τις πρακτικές της, μπορούν να κρατήσουν ότι θέλουν. Μια τέτοια ελευθερία είναι ιδιαιτέρως ελκυστική αν αναλογιστούμε τις θυσίες που επιτάσσουν οι πραγματικές ηθικές δεσμεύσεις. Τι είδους στάση είναι αυτή λοιπόν? Σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται από ανδρεία, από αρχαίο κάλλος, από τον όρο συναγωνιστής που χαρακτηρίζει τις προσφωνήσεις μεταξύ των μελλών στα συνέδρια της Χρυσής Αυγής. Σε καμία περίπτωση δεν θα περιμέναμε από τον Μιχαλολιακο να πιει μονάχος το κώνειο, επιλέγοντας τον θάνατο από την προδοσία της φιλοσοφίας του. Άραγε ποιους ακριβώς επαναστάτες και ακτιβιστές έχουν υπόψη τους όταν αποκαλεί ο ένας τον άλλο «συναγωνιστές», αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία αρνούνται τα πάντα και κοιτάζουν πώς να σώσουν το τομάρι τους? Αυτός είναι ο αλτρουισμός του ιδεολόγου? Ολ αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους ακόλουθους τους καθώς η Χρυσή Αυγή βολεύει, ο καθένας παίρνει ότι θέλει αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα, «μου κάνουν τα τρόφιμα που μοιράζουν, τα παίρνω, τι έγινε αν χαράζουν και καμιά σβάστικα στις πλάτες αφρικανών?»
Ο μεγάλος πατέρας λοιπόν, όχι μονό δεν αναγνωρίζει τα ίδια του τα τέκνα, αλλά αποποιείται και των ευθυνών για οποιαδήποτε δράση τους. Από την άλλη, παραμένει πιστός στον πρωτότοκο Κασιδιάρη που η ξεπλυμένη και γυαλισμένη lifestyle εικόνα του ταιριάζει γάντι στο ανανεωμένο σοβαρό προφίλ της Χρυσής Αυγής. Το πρότυπο του άνδρα και μεγάλου πατέρα αρχίζει να χωλαίνει και μαζί του ο ορισμός του ματσισμου που έχει ποτίσει την ελληνική κοινωνία με την Χρυσή αυγή ν’αποτελεί την πιο ακραία του έκφραση. Το πρότυπο του Έλληνα άνδρα, του παλικαριού που υπερασπίζετε την πατρίδα φυλάσσοντας γριούλες από την εγκληματική δράση των μεταναστών λες κ είναι πρόσκοπος που υπηρετεί το κοινό κάλο, είναι το μοντέλο του σύγχρονου Έλληνα άντρα και η χρυσή αυγή αποτελεί την οικογένεια του. Ενός άνδρα σαν τον Κασσιδιάρη που ρίχνει μπουνιές σε γυναίκες στα πλατό, που απειλεί να λιντσάρει βουλευτές, να τους πλακώσει στις «φάπες», που ταυτίζεται με το μίσος μόνο όταν αυτό παραμένει στις απειλές και τα μαχαιρώματα μεταναστών, υποδεέστερων πλασμάτων, αναλώσιμων. Όταν καλείτε να υποστηρίξει και να μείνει πιστός στις αρχές του, τότε μεταλλάσετε, αποποιείται των ευθυνών, ξεχνά μονομιάς τον πολιτικό ακτιβισμό. Φυσικά και δεν μιλάμε για ανδρική ωριμότητα παρά για μια παιδική ασυδοσία, μια αίσθηση άτρωτου που υποστηρίζεται από έναν υποτιθέμενο ισχυρό πατέρα και μια μητέρα που φροντίζει να παινεύει τα θαρραλέα της παιδιά που δεν διστάζουν να τα βάλουν με το σάπιο σύστημα και τους διεφθαρμένους πολιτικούς μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν την συμπάθεια και την αποδοχή των μελών της οικογένειας. Πρόκειται για μια νοσηρή συνθήκη που αποτελεί το δομικό υλικό της ελληνικής οικογένειας και τώρα έρχεται να δηλώσει την αυταρχική της παρουσία με ακραία βία που συνδυάζεται και από κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η Χρυσή Αυγή είναι το κομμάτι της Ελληνικής οικογένειας που διατηρεί τις πόρτες κλειστές, κρύβοντας επιμελώς το τρομακτικό της πρόσωπο από τα βλέμματα τρίτων.
Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την οικογενειοκρατία, κάτι που αποδεικνύεται από την συμμέτοχη συγκεκριμένων οικογενειών στα πολιτικά τεκταινόμενα τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια. Η κάθε οικογένεια είναι φορέας συγκεκριμένης ηθικής η οποία μάχεται με τις υπόλοιπες οικογενειακές ηθικές για επικράτηση. Αυτή που επιβιώνει είναι η επικρατούσα, μια οικογένεια-κομμα που φροντίζει τα μέλη της. Έτσι ζούσαμε… Όταν μας βολεύει η ανήθικη δράση και λειτουργία της ίδιας μας της οικογένειας τότε μας βολεύει και η ανήθικη δράση μιας μεγαλύτερης οικογένειας που μπορεί να ονομάσουμε και κόμμα, αυτός είναι ο μηχανισμός που ξέρουμε, αυτός είναι ο μηχανισμός που εμπιστευόμαστε. Όταν ο μηχανισμός καταρρέει δεν γίνεται να καταρρεύσουμε κι εμείς, θα φτιάξουμε μια διαφορετική οικογένεια, καλύτερη από την προηγούμενη, που στην ανάγκη, αν δεν ακούγεται η επιθυμία της, φροντίζει να την επιβάλει με μαχαιριές…
Ο ισχυρός πατέρας όλων των κατατρεγμένων από την φτώχια και την ανεργία, από τις ματαιωμένες ελπίδες και το φονικό μίσος που φωλιάζει στις ψυχές τους αποποιείται τις ευθύνες του για ένα από τα λαμπρά τέκνα του. Τον μαχαιροβγάλτη που η Χρυσή Αυγή πλήρωνε για να καθαρίζει στα δύσκολα, όταν οι κλοτσιές, οι μπουνιές και τα λοσταρια σταματούν να έχουν αποτέλεσμα. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει καμία ευθύνη αν στα 70 γραφεία που κηρύσσουν το μίσος και αποτελούν εφαλτήρια νυχτερινών περιπολίων, έρχεται που και που κανένας ψυχοπαθής μαχαιροβγάλτης. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει ευθύνη αν τα παιδιά του υπακούοντας τις ρατσιστικές θεωρίες του και την διακήρυξη του μίσους που καλλιεργεί προσπάθησαν να του μοιάσουν και να τον εντυπωσιάσουν με τα ανδραγαθήματα τους. «Εγώ μαχαίρωσα έναν Πακιστανό», «εγώ ήμουν στην ομάδα που την έπεσε στα μέλη του ΚΚΕ», «εγώ έριξα μπουνιά στην Κανέλλη στο αέρα τηλεοπτικής εκπομπής», «εγώ έκλεισα την θεατρική παράσταση που προσέβαλε το έθνος και την ορθοδοξία», «εγώ απείλησα τον Δήμαρχο Αθηναίων γιατί ματαίωσε το συσσίτιο μας και μάλιστα έβγαλα και όπλο».
Κάπως έτσι τα θολωμένα τέκνα του μεγάλου πατέρα προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του, να έρθουν πιο κοντά του, να φτάσουν τον πρωτότοκο Ηλία Κασσιδιάρη, που η στοργική αγκαλιά και η υπακοή στον μεγάλο πατέρα έφτασε να τον μεταμορφώσει από τραμπούκο των αμφιθέατρων της γεωπονικής σε υποψήφιο για την δημαρχεία του Δήμου Αθηναίων. Από συγχυσμένο πιτσιρικά, που η εσωτερική ανασφάλεια και η αίσθηση της ασημαντότητας τον μετέτρεψαν σ ένα υποχείριο που θα θυσίαζε τα πάντα για να γίνει σημαντικός στα μάτια ενός πατέρα. Στην συνέχεια βέβαια μπορεί να φιγουράρει με αυτοπεποίθηση και φουσκωμένα μπράτσα σε παραλίες της χώρας, έχοντας χέρι χέρι γυναίκες με φουσκωμένα στήθη, εκπληρώνοντας την βαθιά του επιθυμία να συμβάλει στην άνοδο της ασημαντότητας που τόσα χρόνια τον έτρεφε. Τώρα είναι κομμάτι του σημαντικού κόσμου, ένας γυμνασμένος βουλευτής που κυκλοφορεί με όμορφες, ποθητές γυναίκες, με τον πύρινο λόγο του και τα βιβλία με τις ρομαντικές περιγραφές για μάχες μεταξύ στρατιωτών που δεν διαπραγματεύονται την τιμή της πατρίδας, να γίνει δηλαδή ένα μοντέλο ματσισμου, ένας Ναζί Κωστόπουλος, ένας πραγματικός άνδρας!
Η Χρυσή Αυγή και τα «σοβαρά» της μέλη είναι φορείς ενός πρότυπου άνδρα που εξελίσσετε σταδιακά τα τελευταία 20 χρόνια. Εκπροσωπούν μια ριζοσπαστικοποιημενη εκδοχή του ελληνικού ανδρικού μοντέλου που αυνανίζεται με τις γυαλιστερές σελίδες της ΙΜΑΚΟ, πλένετε στα μεσημεριανά προγράμματα, φιλτράρετε από τον Θεμο Αναστασιάδη και στέκετε περήφανο να καμαρώνει τα φουσκωτά του μπράτσα και τον σίγουρο λόγο ενός άνδρα που δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό που ο Μιχαλολιακος λογω παρουσιαστικού δεν κατάφερε να κάνει, το έκανε το λαμπρό του τέκνο, ο ομορφάντρας καταδρομέας με την ακαδημαϊκή μόρφωση και την αρχαία ελληνική ομορφιά. Το «παλικάρι» της Χρυσής Αυγής μετατράπηκε σε πρότυπο lifestyle. Όλο αυτό φυσικά στηρίζεται απόλυτα από τον μεγάλο πατέρα αλλά και τις επίδοξες μητέρες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις γυναίκες που συγκροτούν το «μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής». Σε γνωστό ιστότοπο τους υποστηρίζουν λίγο πολύ πως η γυναίκα έχει «καθήκον να γεννά, να μεγαλώνει τα παιδιά, να μαγειρεύει, να φροντίζει την τρίτη ηλικία, να αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου κι αποκλειστικά το νοικοκυριό, η γυναίκα πρέπει να είναι πιστή και υπάκουη στον άντρα». Ηθικές των αρχών του αιώνα επανέρχονται με ορμή στην «ευρωπαϊκή Ελλάδα», αν υποθέσουμε ότι ποτέ είχαν φύγει. Το μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνει πως «η υποτιθέμενη απελευθέρωση της γυναίκας την αποπροσανατόλισε από την πραγματική ουσία του ύψιστου ρόλου της, την μητρότητα, δηλαδή την υποχρέωση και την ύψιστη τιμή, να φέρει στον κόσμο και ν’ αναθρέψει τα νέα βλαστάρια στον κορμό της φυλής. Το πρώτιστο καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και η σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων». Αυτό μάλλον είχε στο μυαλό του ο μεγάλος πατέρας και ανέθρεψε τα παιδιά του με το κουταλάκι του μίσους προς οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε απειλεί την αιώνια σταθερότητα που υπόσχεται η πίστη στην πατρίδα και την ελληνική οικογένεια.
Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεταμοντέρνο ναζιστικό κράμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρνηθεί την ίδια του την ιδεολογία. Η διαφορά είναι ότι πιο παλιά γινόταν για κάποιες τρύπιες νοητές ιδέες, τώρα γίνεται για τα λεφτά. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η συγκεκριμένη ιδιότητα λειτούργει λυτρωτικά για τους ψηφοφόρους της καθώς δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δέσμευση παρά αφήνει αυτούς που την συμπαθούν να πάρουν ότι εγκρίνουν, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν με όλες τις πρακτικές της, μπορούν να κρατήσουν ότι θέλουν. Μια τέτοια ελευθερία είναι ιδιαιτέρως ελκυστική αν αναλογιστούμε τις θυσίες που επιτάσσουν οι πραγματικές ηθικές δεσμεύσεις. Τι είδους στάση είναι αυτή λοιπόν? Σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται από ανδρεία, από αρχαίο κάλλος, από τον όρο συναγωνιστής που χαρακτηρίζει τις προσφωνήσεις μεταξύ των μελλών στα συνέδρια της Χρυσής Αυγής. Σε καμία περίπτωση δεν θα περιμέναμε από τον Μιχαλολιακο να πιει μονάχος το κώνειο, επιλέγοντας τον θάνατο από την προδοσία της φιλοσοφίας του. Άραγε ποιους ακριβώς επαναστάτες και ακτιβιστές έχουν υπόψη τους όταν αποκαλεί ο ένας τον άλλο «συναγωνιστές», αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία αρνούνται τα πάντα και κοιτάζουν πώς να σώσουν το τομάρι τους? Αυτός είναι ο αλτρουισμός του ιδεολόγου? Ολ αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους ακόλουθους τους καθώς η Χρυσή Αυγή βολεύει, ο καθένας παίρνει ότι θέλει αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα, «μου κάνουν τα τρόφιμα που μοιράζουν, τα παίρνω, τι έγινε αν χαράζουν και καμιά σβάστικα στις πλάτες αφρικανών?»
Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την οικογενειοκρατία, κάτι που αποδεικνύεται από την συμμέτοχη συγκεκριμένων οικογενειών στα πολιτικά τεκταινόμενα τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια. Η κάθε οικογένεια είναι φορέας συγκεκριμένης ηθικής η οποία μάχεται με τις υπόλοιπες οικογενειακές ηθικές για επικράτηση. Αυτή που επιβιώνει είναι η επικρατούσα, μια οικογένεια-κομμα που φροντίζει τα μέλη της. Έτσι ζούσαμε… Όταν μας βολεύει η ανήθικη δράση και λειτουργία της ίδιας μας της οικογένειας τότε μας βολεύει και η ανήθικη δράση μιας μεγαλύτερης οικογένειας που μπορεί να ονομάσουμε και κόμμα, αυτός είναι ο μηχανισμός που ξέρουμε, αυτός είναι ο μηχανισμός που εμπιστευόμαστε. Όταν ο μηχανισμός καταρρέει δεν γίνεται να καταρρεύσουμε κι εμείς, θα φτιάξουμε μια διαφορετική οικογένεια, καλύτερη από την προηγούμενη, που στην ανάγκη, αν δεν ακούγεται η επιθυμία της, φροντίζει να την επιβάλει με μαχαιριές…
