tag:blogger.com,1999:blog-88015242298601133702024-03-14T05:46:53.935-07:00De-Liraexpress, debate, communicate, post, pose, doubt, shock, create, informDe-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.comBlogger12125tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-49037655733234103112013-10-05T18:42:00.001-07:002013-10-05T18:44:44.306-07:00Ο μεγάλος πατέρας και το ανδρικό πρότυπο της Χρυσής Αυγής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>δημοσιεύθηκε στο <a href="http://parallhlografos.wordpress.com/">http://parallhlografos.wordpress.com/</a></i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-RsHVILLnhlPxx5gMIyCkvpT-oTvqZxZZsusOy5t92EFP3qMYN_4f0CmOzRzvV4V-4D_v-B5LUJR1as0yblveZn4acWIFY0myvFI_-eKTpEGyIZ4v-tU3TgITNlx9Ej1YRtTbI2DlPto/s1600/8D.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="221" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-RsHVILLnhlPxx5gMIyCkvpT-oTvqZxZZsusOy5t92EFP3qMYN_4f0CmOzRzvV4V-4D_v-B5LUJR1as0yblveZn4acWIFY0myvFI_-eKTpEGyIZ4v-tU3TgITNlx9Ej1YRtTbI2DlPto/s320/8D.JPG" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: large;">Μετά την δολοφονία του Παύλου Φυσσα από μέλος της Χρυσής Αυγής ο Νίκος Μιχαλολιακος καταφεύγει στην συνήθη του τακτική, αποποιείται των ευθυνών. «Διαψεύδω δημόσια τον ψεύτη Δένδια. Προσπαθεί να παραπλανήσει την δικαιοσύνη, δεν σέβεται τον όρκο του ως υπουργός και ως βουλευτής», ενώ αναφερόμενος στον 45χρονο που συνελήφθη για τη δολοφονία, υποστήριξε ότι «ήταν ένας περαστικός από τα 70 γραφεία της Χρυσής Αυγής. Εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη, ούτε πολιτική». </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">Ο ισχυρός πατέρας όλων των κατατρεγμένων από την φτώχια και την ανεργία, από τις ματαιωμένες ελπίδες και το φονικό μίσος που φωλιάζει στις ψυχές τους αποποιείται τις ευθύνες του για ένα από τα λαμπρά τέκνα του. Τον μαχαιροβγάλτη που η Χρυσή Αυγή πλήρωνε για να καθαρίζει στα δύσκολα, όταν οι κλοτσιές, οι μπουνιές και τα λοσταρια σταματούν να έχουν αποτέλεσμα. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει καμία ευθύνη αν στα 70 γραφεία που κηρύσσουν το μίσος και αποτελούν εφαλτήρια νυχτερινών περιπολίων, έρχεται που και που κανένας ψυχοπαθής μαχαιροβγάλτης. Ο μεγάλος πατέρας δεν φέρει ευθύνη αν τα παιδιά του υπακούοντας τις ρατσιστικές θεωρίες του και την διακήρυξη του μίσους που καλλιεργεί προσπάθησαν να του μοιάσουν και να τον εντυπωσιάσουν με τα ανδραγαθήματα τους. «Εγώ μαχαίρωσα έναν Πακιστανό», «εγώ ήμουν στην ομάδα που την έπεσε στα μέλη του ΚΚΕ», «εγώ έριξα μπουνιά στην Κανέλλη στο αέρα τηλεοπτικής εκπομπής», «εγώ έκλεισα την θεατρική παράσταση που προσέβαλε το έθνος και την ορθοδοξία», «εγώ απείλησα τον Δήμαρχο Αθηναίων γιατί ματαίωσε το συσσίτιο μας και μάλιστα έβγαλα και όπλο». </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">Κάπως έτσι τα θολωμένα τέκνα του μεγάλου πατέρα προσπαθούν να κερδίσουν την εύνοια του, να έρθουν πιο κοντά του, να φτάσουν τον πρωτότοκο Ηλία Κασσιδιάρη, που η στοργική αγκαλιά και η υπακοή στον μεγάλο πατέρα έφτασε να τον μεταμορφώσει από τραμπούκο των αμφιθέατρων της γεωπονικής σε υποψήφιο για την δημαρχεία του Δήμου Αθηναίων. Από συγχυσμένο πιτσιρικά, που η εσωτερική ανασφάλεια και η αίσθηση της ασημαντότητας τον μετέτρεψαν σ ένα υποχείριο που θα θυσίαζε τα πάντα για να γίνει σημαντικός στα μάτια ενός πατέρα. Στην συνέχεια βέβαια μπορεί να φιγουράρει με αυτοπεποίθηση και φουσκωμένα μπράτσα σε παραλίες της χώρας, έχοντας χέρι χέρι γυναίκες με φουσκωμένα στήθη, εκπληρώνοντας την βαθιά του επιθυμία να συμβάλει στην άνοδο της ασημαντότητας που τόσα χρόνια τον έτρεφε. Τώρα είναι κομμάτι του σημαντικού κόσμου, ένας γυμνασμένος βουλευτής που κυκλοφορεί με όμορφες, ποθητές γυναίκες, με τον πύρινο λόγο του και τα βιβλία με τις ρομαντικές περιγραφές για μάχες μεταξύ στρατιωτών που δεν διαπραγματεύονται την τιμή της πατρίδας, να γίνει δηλαδή ένα μοντέλο ματσισμου, ένας Ναζί Κωστόπουλος, ένας πραγματικός άνδρας! </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">Η Χρυσή Αυγή και τα «σοβαρά» της μέλη είναι φορείς ενός πρότυπου άνδρα που εξελίσσετε σταδιακά τα τελευταία 20 χρόνια. Εκπροσωπούν μια ριζοσπαστικοποιημενη εκδοχή του ελληνικού ανδρικού μοντέλου που αυνανίζεται με τις γυαλιστερές σελίδες της ΙΜΑΚΟ, πλένετε στα μεσημεριανά προγράμματα, φιλτράρετε από τον Θεμο Αναστασιάδη και στέκετε περήφανο να καμαρώνει τα φουσκωτά του μπράτσα και τον σίγουρο λόγο ενός άνδρα που δεν φοβάται να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό που ο Μιχαλολιακος λογω παρουσιαστικού δεν κατάφερε να κάνει, το έκανε το λαμπρό του τέκνο, ο ομορφάντρας καταδρομέας με την ακαδημαϊκή μόρφωση και την αρχαία ελληνική ομορφιά. Το «παλικάρι» της Χρυσής Αυγής μετατράπηκε σε πρότυπο lifestyle. Όλο αυτό φυσικά στηρίζεται απόλυτα από τον μεγάλο πατέρα αλλά και τις επίδοξες μητέρες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις γυναίκες που συγκροτούν το «μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής». Σε γνωστό ιστότοπο τους υποστηρίζουν λίγο πολύ πως η γυναίκα έχει «καθήκον να γεννά, να μεγαλώνει τα παιδιά, να μαγειρεύει, να φροντίζει την τρίτη ηλικία, να αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου κι αποκλειστικά το νοικοκυριό, η γυναίκα πρέπει να είναι πιστή και υπάκουη στον άντρα». Ηθικές των αρχών του αιώνα επανέρχονται με ορμή στην «ευρωπαϊκή Ελλάδα», αν υποθέσουμε ότι ποτέ είχαν φύγει. Το μέτωπο γυναικών της Χρυσής Αυγής μας ενημερώνει πως «η υποτιθέμενη απελευθέρωση της γυναίκας την αποπροσανατόλισε από την πραγματική ουσία του ύψιστου ρόλου της, την μητρότητα, δηλαδή την υποχρέωση και την ύψιστη τιμή, να φέρει στον κόσμο και ν’ αναθρέψει τα νέα βλαστάρια στον κορμό της φυλής. Το πρώτιστο καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του είναι αυτό που έχει ορίσει η φύση και για τα δύο φύλα, δηλαδή η τεκνοποιία και η σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων». Αυτό μάλλον είχε στο μυαλό του ο μεγάλος πατέρας και ανέθρεψε τα παιδιά του με το κουταλάκι του μίσους προς οτιδήποτε διαφορετικό, οτιδήποτε απειλεί την αιώνια σταθερότητα που υπόσχεται η πίστη στην πατρίδα και την ελληνική οικογένεια. </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6e_2y9lW5h6RrA-9EJ85tPwlMCYQg2R_WtW222gzJGx0mp6yTIzK5AaPuE82LUOAwo-vWvahJ3p2hutOQ01r8hS3LhPsc27XKS9XvrXdzPZTTm2kOTcPrwPN7NAfCmhyphenhyphen5aIJUd4UfMFM/s1600/profylakisteos-krithike-meta-tin-apologia-tou-o-arxigos-tis-xrysis-avgis-n-mixaloliakos-1-315x236.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6e_2y9lW5h6RrA-9EJ85tPwlMCYQg2R_WtW222gzJGx0mp6yTIzK5AaPuE82LUOAwo-vWvahJ3p2hutOQ01r8hS3LhPsc27XKS9XvrXdzPZTTm2kOTcPrwPN7NAfCmhyphenhyphen5aIJUd4UfMFM/s1600/profylakisteos-krithike-meta-tin-apologia-tou-o-arxigos-tis-xrysis-avgis-n-mixaloliakos-1-315x236.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;">Που πηγαίνει όμως όλος ο ανδρισμός και η τιμή των λόγων όταν τα πράγματα παίρνουν περίεργη τροπή? Όταν η συνοχή της χρυσαυγητικης οικογένειας απειλείτε από την εξωτερική παρέμβαση? Όταν μια στυγερή δολοφονία γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Η αντίδραση είναι αναμενόμενη. Ο μεγάλος πατέρας ως γνήσιος τιμητής του φασισμού και υμνητής του Χιτλερικού ιδεώδους σπεύδει να πάρει αποστάσεις από τα πολεμοχαρή τέκνα που ο ίδιος εξέθρεψε και τώρα με ελαφρώς πιο πολίτικο χειρισμό από αυτόν της νύχτας των μεγάλων μαχαιριών, φροντίζει να διατηρήσει την νομιμότητα της συμμορίας του αρνούμενος κάθε σχέση με το μέλος που διαπράττει την δολοφονία. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Ο μεγάλος πατέρας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι μπροστά στην ανάληψη των ευθυνών του φροντίζει να παίρνει τις αποστάσεις του. Πώς να μην το κάνει άλλωστε, αφού αυτός είναι ο πυρήνας της φασιστικής του ιδεολογίας. Ο φασισμός άλλωστε αντέχει στις μεταλλάξεις και προσαρμόζετε με ευκολία στις επιταγές οποιασδήποτε εξουσίας τον ισχυροποιεί.</span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">Η Χρυσή Αυγή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μεταμοντέρνο ναζιστικό κράμα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αρνηθεί την ίδια του την ιδεολογία. Η διαφορά είναι ότι πιο παλιά γινόταν για κάποιες τρύπιες νοητές ιδέες, τώρα γίνεται για τα λεφτά. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, η συγκεκριμένη ιδιότητα λειτούργει λυτρωτικά για τους ψηφοφόρους της καθώς δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δέσμευση παρά αφήνει αυτούς που την συμπαθούν να πάρουν ότι εγκρίνουν, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν με όλες τις πρακτικές της, μπορούν να κρατήσουν ότι θέλουν. Μια τέτοια ελευθερία είναι ιδιαιτέρως ελκυστική αν αναλογιστούμε τις θυσίες που επιτάσσουν οι πραγματικές ηθικές δεσμεύσεις. Τι είδους στάση είναι αυτή λοιπόν? Σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται από ανδρεία, από αρχαίο κάλλος, από τον όρο συναγωνιστής που χαρακτηρίζει τις προσφωνήσεις μεταξύ των μελλών στα συνέδρια της Χρυσής Αυγής. Σε καμία περίπτωση δεν θα περιμέναμε από τον Μιχαλολιακο να πιει μονάχος το κώνειο, επιλέγοντας τον θάνατο από την προδοσία της φιλοσοφίας του. Άραγε ποιους ακριβώς επαναστάτες και ακτιβιστές έχουν υπόψη τους όταν αποκαλεί ο ένας τον άλλο «συναγωνιστές», αυτούς που στην πρώτη ευκαιρία αρνούνται τα πάντα και κοιτάζουν πώς να σώσουν το τομάρι τους? Αυτός είναι ο αλτρουισμός του ιδεολόγου? Ολ αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα για τους ακόλουθους τους καθώς η Χρυσή Αυγή βολεύει, ο καθένας παίρνει ότι θέλει αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα, «μου κάνουν τα τρόφιμα που μοιράζουν, τα παίρνω, τι έγινε αν χαράζουν και καμιά σβάστικα στις πλάτες αφρικανών?» </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_RZD_QwEEbiS-rSjZSVhYc3gvZX7ut-9571u7h8Ya0pbLUgkrl0ekAUUziY6ws0x80YRKhg0TiZXlVaLCu7ekwLP3WpXIfAbK4zX6VgfFw3qExpPD_4Wafebk72lLxXJc8UYzzLfXfcw/s1600/cf87ceb1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_RZD_QwEEbiS-rSjZSVhYc3gvZX7ut-9571u7h8Ya0pbLUgkrl0ekAUUziY6ws0x80YRKhg0TiZXlVaLCu7ekwLP3WpXIfAbK4zX6VgfFw3qExpPD_4Wafebk72lLxXJc8UYzzLfXfcw/s320/cf87ceb1.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: large;">Ο μεγάλος πατέρας λοιπόν, όχι μονό δεν αναγνωρίζει τα ίδια του τα τέκνα, αλλά αποποιείται και των ευθυνών για οποιαδήποτε δράση τους. Από την άλλη, παραμένει πιστός στον πρωτότοκο Κασιδιάρη που η ξεπλυμένη και γυαλισμένη lifestyle εικόνα του ταιριάζει γάντι στο ανανεωμένο σοβαρό προφίλ της Χρυσής Αυγής. Το πρότυπο του άνδρα και μεγάλου πατέρα αρχίζει να χωλαίνει και μαζί του ο ορισμός του ματσισμου που έχει ποτίσει την ελληνική κοινωνία με την Χρυσή αυγή ν’αποτελεί την πιο ακραία του έκφραση. Το πρότυπο του Έλληνα άνδρα, του παλικαριού που υπερασπίζετε την πατρίδα φυλάσσοντας γριούλες από την εγκληματική δράση των μεταναστών λες κ είναι πρόσκοπος που υπηρετεί το κοινό κάλο, είναι το μοντέλο του σύγχρονου Έλληνα άντρα και η χρυσή αυγή αποτελεί την οικογένεια του. Ενός άνδρα σαν τον Κασσιδιάρη που ρίχνει μπουνιές σε γυναίκες στα πλατό, που απειλεί να λιντσάρει βουλευτές, να τους πλακώσει στις «φάπες», που ταυτίζεται με το μίσος μόνο όταν αυτό παραμένει στις απειλές και τα μαχαιρώματα μεταναστών, υποδεέστερων πλασμάτων, αναλώσιμων. Όταν καλείτε να υποστηρίξει και να μείνει πιστός στις αρχές του, τότε μεταλλάσετε, αποποιείται των ευθυνών, ξεχνά μονομιάς τον πολιτικό ακτιβισμό. Φυσικά και δεν μιλάμε για ανδρική ωριμότητα παρά για μια παιδική ασυδοσία, μια αίσθηση άτρωτου που υποστηρίζεται από έναν υποτιθέμενο ισχυρό πατέρα και μια μητέρα που φροντίζει να παινεύει τα θαρραλέα της παιδιά που δεν διστάζουν να τα βάλουν με το σάπιο σύστημα και τους διεφθαρμένους πολιτικούς μόνο και μόνο για να διασφαλίσουν την συμπάθεια και την αποδοχή των μελών της οικογένειας. Πρόκειται για μια νοσηρή συνθήκη που αποτελεί το δομικό υλικό της ελληνικής οικογένειας και τώρα έρχεται να δηλώσει την αυταρχική της παρουσία με ακραία βία που συνδυάζεται και από κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Η Χρυσή Αυγή είναι το κομμάτι της Ελληνικής οικογένειας που διατηρεί τις πόρτες κλειστές, κρύβοντας επιμελώς το τρομακτικό της πρόσωπο από τα βλέμματα τρίτων. </span><br />
<span style="font-size: large;"> </span><br />
<span style="font-size: large;">Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την οικογενειοκρατία, κάτι που αποδεικνύεται από την συμμέτοχη συγκεκριμένων οικογενειών στα πολιτικά τεκταινόμενα τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια. Η κάθε οικογένεια είναι φορέας συγκεκριμένης ηθικής η οποία μάχεται με τις υπόλοιπες οικογενειακές ηθικές για επικράτηση. Αυτή που επιβιώνει είναι η επικρατούσα, μια οικογένεια-κομμα που φροντίζει τα μέλη της. Έτσι ζούσαμε… Όταν μας βολεύει η ανήθικη δράση και λειτουργία της ίδιας μας της οικογένειας τότε μας βολεύει και η ανήθικη δράση μιας μεγαλύτερης οικογένειας που μπορεί να ονομάσουμε και κόμμα, αυτός είναι ο μηχανισμός που ξέρουμε, αυτός είναι ο μηχανισμός που εμπιστευόμαστε. Όταν ο μηχανισμός καταρρέει δεν γίνεται να καταρρεύσουμε κι εμείς, θα φτιάξουμε μια διαφορετική οικογένεια, καλύτερη από την προηγούμενη, που στην ανάγκη, αν δεν ακούγεται η επιθυμία της, φροντίζει να την επιβάλει με μαχαιριές…</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<br />
<br /></div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-47202096907946072302013-09-27T11:33:00.001-07:002013-09-27T14:13:02.546-07:00Αδικώντας τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-align: center; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span lang="EL"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span lang="EL"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOiqGYvaUXMuyouZ8AcFNUcBa_v1mU4E9vqtt6rpbBbJTtHBrO3L41rq4zHBr8fyagCHOUzn14XDuIKAsiyUJSK1K4f4G4scVPRaod-CJ3BoCrYUdZrgZDBfWBSmVxzyFE43-8Kmj-3lo/s1600/dfw-sized4.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="197" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOiqGYvaUXMuyouZ8AcFNUcBa_v1mU4E9vqtt6rpbBbJTtHBrO3L41rq4zHBr8fyagCHOUzn14XDuIKAsiyUJSK1K4f4G4scVPRaod-CJ3BoCrYUdZrgZDBfWBSmVxzyFE43-8Kmj-3lo/s200/dfw-sized4.jpg" width="200" /></a></span></div>
<span lang="EL"> <span style="font-size: large;">Δεν έχω πολύ καιρό που διάβασα <em><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας</span></em>, περίπου ένα χρόνο, απλά έχω κάνει αλματώδη
πρόοδο και χάρη στις τιμές του </span></span><span style="font-size: large;">Amazon <span lang="EL">ακόμα μεγαλύτερη. Νομίζω ότι η ανακάλυψη
του ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία, όπως και στους περισσότερους άλλωστε. Έχω
καταναλώσει πολλές ώρες διαβάζοντας και βλέποντας συνεντεύξεις στο </span>YouTube<span lang="EL"> και νομίζω πως έχω αρχίσει να σχηματίζω μια σχετικά ξεκάθαρη εικόνα. Καλό
θα ήταν επίσης να τονίσω πως η επαφή μου με τον Γουαλας ήρθε πέρυσι στις 12
Σεπτέμβρη. Καθώς λοιπόν η «<i>Αμερικανική
Λήθη</i>» άρχιζε να με συνεπαίρνει συνειδητοποίησα πως εδώ υπάρχει κάτι μεγάλο,
οπότε σταμάτησα κι άρχισα να ψάχνω στο ιντερνετ μπας και βρω ποιος είναι τελικά
αυτός ο απίστευτος τύπος, έχει γράψει άλλα βιβλία, έχουν μεταφραστεί στα
ελληνικά, είναι σύγχρονος, παλιός, νέος, γέρος, με τι μοιάζει, έχει δώσει
συνεντεύξεις και τα σχετικά. Ομολογώ πως η εμφάνιση του είναι κάπως
απογοητευτική, κάτι μεταξύ </span>nerd<span lang="EL"> και </span>wannabe <span lang="EL">2</span>Pac <span lang="EL">η κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Πέρα από αυτό, έμαθα αμέσως πως αυτοκτόνησε,
για την ακρίβεια κρεμάστηκε, στις 12 Σεπτέμβρη του 2008, ώρα 9.30. Την στιγμή
που τα μάθαινα ολ αυτά, η ώρα ήταν 09.45, 12 Σεπτέμβριου του 2012. Θα μπορούσε
να είναι μια συμπαντική συνωμοσία, η ένα σημάδι από τον θεό, θα μπορούσε…<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Κάπως έτσι
ξεκίνησε η επαφή μου με τα γραπτά του ΝΦΓ οπότε θα παρακαλούσα να μην σχηματιστεί
η εντύπωση πως είμαι κάποιος αναγεννημένος χριστιανός που ξαφνικά δέχτηκε τον
θεϊκό χρησμό και αποφάσισε να ορκιστεί πίστη στην προσπάθεια να λουστεί το άγιο
φως, αν και υπήρξαν στιγμές που ένοιωσα κάτι ανάλογο… Το συγγραφικό μεγαλείο
του ΝΦΓ είναι από αυτά τα σπάνια που σε 100 χρόνια ιστορίας εκδόσεων,
επανεκδόσεων, αναδημοσιεύσεων, επαναλήψεων και αντιγραφών, ξαφνικά βγαίνει ένας
και λες, «εδώ έγινε το μεγάλο μπαμ...» Τελικά αυτός ο ένας αυτοκτονεί και η
χαρά κομματάκι περιορίζεται. Αρκετά όμως με την εισαγωγή, στο θέμα μας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Μετά
την τραγική κατάληξη του ΝΦΓ υπήρξε ένα χειμαρρώδες ξέσπασμα από άρθρα που
προσπαθούσαν μέσα από την ενδελεχή έρευνα του συγγραφικού του υλικού, των
σημειώσεων και των συνεντεύξεων που είχε δώσει να βρεθεί το χρυσό νήμα, η
εξήγηση που έκανε ένα τόσο λαμπρό μυαλό να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Η αγωνιά
του αναγνωστικού κοινού για απαντήσεις συμπυκνώνετε στην βιογραφία του συγγραφέα
από τον </span>D<span lang="EL">.</span>T Max <span lang="EL">και εκδίδεται μόλις τέσσερα χρόνια μετά
τον θάνατο του. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ανάλογο παράδειγμα στην ιστορία της
λογοτεχνίας όπου μια βιογραφία εκδίδεται σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από
το θάνατο του συγγραφέα. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL"> Στο βιβλίο
του </span>D<span lang="EL">.</span>T Max<span lang="EL"> «</span><i><span lang="EN-GB">Every</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Love</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Story</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Is</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">a</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Ghost</span></i><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">Story</span></i><span lang="EL">», γίνονται λεπτομερείς αναφορές στις κρυφές
πτυχές που δημιούργησαν το πορτρέτο του ΝΦΓ ως συγγραφέα και ως άνθρωπου χωρίς
να παραλείπετε η σχέση του με τις θεραπευτικές κοινότητες και τις μυριάδες απόπειρες
ευρέσεως μιας μαγικής φαρμακευτικής αγωγής που θα τον γλίτωνε από την βαριά «αρρώστια»
της κατάθλιψης. Κάτι τέτοιο προβάλλεται σαν την βασική αιτία θανάτου από το μεγαλύτερο
ποσοστό των άρθρων που κυκλοφορούν στον ιντερνετ και εδώ εντοπίζεται η βασική
μου ένσταση. Θεωρώ την αιτιολογία της κατάθλιψης σαν κάτι παραπάνω από προσβλητική.
Το βασικό κίνητρο της τέχνης του ΝΦΓ είχε να κάνει με την προσπάθεια απόδρασης
από την ταμπέλα κατάθλιψη οπότε οποιαδήποτε αναφορά σε κάτι σχετικό θα μπορούσε
να θεωρηθεί ως ύβρη η άγνοια για το περιεχόμενο των κειμένων του. Η φράση «</span><em><span lang="EN-GB" style="font-family: "Calibri","sans-serif";">Fiction</span></em><em><span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; mso-ansi-language: EL;">'</span></em><em><span lang="EN-GB" style="font-family: "Calibri","sans-serif";">s</span></em><span class="st"><span lang="EN-GB"> </span><i><span lang="EN-GB">about</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">what</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">it</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">is</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">to</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">be</span></i></span><span class="st"><i><span lang="EN-GB"> </span><span lang="EN-GB">a</span></i></span><span class="st"><span lang="EN-GB"> </span></span><em><span lang="EN-GB" style="font-family: "Calibri","sans-serif";">fucking</span></em><em><span lang="EN-GB" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; mso-ansi-language: EL;"> </span></em><em><span lang="EN-GB" style="font-family: "Calibri","sans-serif";">human</span></em><span class="st"><span lang="EN-GB"> </span><i><span lang="EN-GB">being</span></i></span><span class="st"><span lang="EL">» συνοψίζει την ανάγκη του
ν’ αποδράσει από την ερμηνευτική καταστολή που υφίσταται κάποιος όταν υποκύπτει
στον όρο κατάθλιψη. Είναι μια φράση κραυγή για την αλλαγή του ανθρώπου σε κάτι
μη ανθρώπινο, μια αυτόματη μηχανή, μια βιοχημικά καλά ρυθμισμένη λειτουργία, οτιδήποτε
πέρα από το ανθρώπινο, οτιδήποτε πέρα από τον λόγο και την έκφραση. <o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDs4lUd9w4EkYggnhrFmuUKh3AtieElz6BwRhqIIC3Igl_8FSNlNbuaumJPPYwZmGmPcOIj56BOBju222BpLW6-eVdZV6MYcAh9W8PfAd9xu_ND1LxzkDQtS3kQrm8jKxH_AtrjDe4I90/s1600/davidfosterwallace3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDs4lUd9w4EkYggnhrFmuUKh3AtieElz6BwRhqIIC3Igl_8FSNlNbuaumJPPYwZmGmPcOIj56BOBju222BpLW6-eVdZV6MYcAh9W8PfAd9xu_ND1LxzkDQtS3kQrm8jKxH_AtrjDe4I90/s320/davidfosterwallace3.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span class="st"><span lang="EL">Λέγοντας
ότι κάποιος πάσχει από κατάθλιψη εννοούμε πως ο ίδιος είναι μια κατάθλιψη,
δηλαδή, είναι ένα συνονθύλευμα συμπτωμάτων που κατά </span></span><span class="st">DSM</span><span class="st"><span lang="EL"> (</span></span><span class="st">Diagnostical</span><span class="st"> </span><span class="st">and</span><span class="st"> </span><span class="st">statistical</span><span class="st"> </span><span class="st">manual</span><span class="st"> </span><span class="st">of</span><span class="st"> </span><span class="st">psychiatry</span><span class="st"><span lang="EL">) σημαίνει, καταθλιπτική διάθεση, έλλειψη
απόλαυσης και ενδιαφέροντος για οποιαδήποτε δραστηριότητα, απώλεια η αύξηση
σωματικού βάρους, υπνηλία η αϋπνία, ψυχοκινητική επιβράδυνση, συναίσθημα
αναξιότητας και τέλος αυτοκτονικός ιδεασμός. Κατά την γνώμη μου, θα ήταν αδύνατο
για μια φύση σαν αυτή του ΝΦΓ να περιοριστεί στον παραπάνω χαρακτηρισμό. <o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: large;"><span class="st"><span lang="EL"> Το να προσπαθήσουμε να συμπυκνώσουμε την ατομικότητα
σε ορισμούς όπως η κατάθλιψη διαπράττουμε ένα βασικό σφάλμα, περιορίζουμε τον λόγο.
Αν αφαιρούσαμε τον χαρακτηρισμό κατάθλιψη σαν την μαγική εξήγηση, τότε αυτόματα
η δουλειά μας δυσκολεύει καθώς θα έπρεπε
ν’ αφοσιωθούμε και απλά ν’ ακούσουμε την ατομικότητα του καθενός η οποία
παίρνει έκταση ανάλογη με αυτή των γλωσσικών του δυνατοτήτων. Στον </span></span><span lang="EL">ΝΦΓ<span class="st"> κάτι τέτοιο είναι υπερδιογκωμένο
φτάνοντας σε σημείο να κάνει αναφορές με την μορφή υποσημειώσεων στην ίδια του
την σκέψη, σαν να έχει δυο φωνές (καμιά φορά και παραπάνω), σαν να θέλει να μας
πείσει ότι το νόημα δεν σταματά ποτέ, η σκέψη δεν σταματά ποτέ αν φτάσεις τις δυνατότητες
της γλώσσας στα επίπεδα που ο ίδιος είχε φτάσει. Όταν περιορίζουμε όλη του την
συμπεριφορά και την τραγική του κατάληξη στο αίτιο της κατάθλιψης είναι σαν να
απαξιώνουμε πλήρως αυτά που είπε και έγραψε, σαν να αγνοούμε όλες τις
φανταστικές δυνατότητες που είχε να βυθίζετε σε άγνωστα πεδία του εσωτερικού κόσμου
και να βγαίνει (φυσικά όχι ανέπαφος), με δικό του προσωπικό. Με λίγα λόγια, δεν
ήταν η κατάθλιψη, ήταν μια προσπάθεια, μια πάλη για την ακρίβεια, ενάντια στον γλωσσικό
περιορισμό που επιβάλει ο όρος κατάθλιψη και οι τυποποιημένες κατηγορίες που χρησιμοποιούμε
για να περιορίσουμε την σκέψη και να οργανώσουμε την καθημερινή μας επικοινωνία.
Έχω την εντύπωση ότι αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε την φιλοσοφία του Γουαλας σε
ένα σύνθημα η ένα απόφθεγμα θα ήταν, «<i>μην
αρκείσαι στην επικρατούσα κατηγοριοποίηση, στις έννοιες που επικρατούν για να περιγράφουν
τα φαινόμενα, ανακάλυψε δικά σου, δημιούργησε την προσωπική σου γλώσσα</i>». <o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span style="font-size: large;"><span class="st"><span lang="EL">Η
γλώσσα άλλωστε είναι η θρησκεία του </span></span><span lang="EL">ΝΦΓ<span class="st">, κάτι που αναφέρεται και στην βιογραφία
του, «<i>δεν πρόκειται για μια ανακάλυψη του
τροχού, αλλά για έναν εκμοντερνισμό της θέσης του </i></span></span><span class="st"><i>Wittgenstein</i></span><span class="st"><i><span lang="EL"> ότι τα όρια ενός ανθρώπου
καθορίζονται από τα όρια της </span></i></span><em><span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-style: normal; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">γλώσσας</span></em><span class="st"><i><span lang="EL">
του</span></i></span><span class="st"><span lang="EL">». Ο Γουαλας εναντιώνεται σε οτιδήποτε περιορίζει την επικοινωνία, σε οτιδήποτε
στραγγίζει τον άνθρωπο από την ανθρώπινη σύσταση του πετσοκόβοντας τις γλωσσικές
του δυνατότητες. Η μοναδική ικανότητα που είχε αναπτύξει να μπορεί όχι μόνο να
παρατηρεί με τεράστια ακρίβεια την ίδια του την σκέψη, αλλά και να την
καταγράφει δημιουργώντας μυθιστορήματα όπως το «</span></span><span class="st"><i>Infinite</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>Jest</i></span><span class="st"><span lang="EL">» βασίζετε στην ανάγκη να επικοινωνήσει
μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τον εσωτερικό του κόσμο αποδεικνύοντας ότι δεν
είναι μόνο μια κατάθλιψη αλλά πολλά παραπάνω. <o:p></o:p></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> Η ανάγκη της δημιουργίας μιας εντελώς προσωπικής
γλώσσας για την ερμηνεία και επικοινωνία όσων νιώθεις και όσων βλέπεις μπορεί
να οδηγήσει στην συγγραφή... η και στην ψυχανάλυση. Ο ΝΦΓ επέλεξε και τις δυο μεθόδους
κλείνοντας σαφέστατα προς την πρώτη. Η ψυχανάλυση και η λογοτεχνία έχουν ένα κοινό
σημείο, προσεγγίζουν το άτομο ως ξεχωριστή οντότητα με την δική του ιστορία και
τα προσωπικά του βιώματα. Μπορεί σε μια ψυχαναλυτική συνεδρία ο όρος κατάθλιψη
να είναι αποδεκτός, πρέπει όμως να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος και η απαραίτητη
συζήτηση έτσι ώστε να ξεδιπλωθεί η ιστορία του καθενός, να γίνουν αντιληπτές οι
ατομικές ιδιαιτερότητες και τα αίτια του αδιεξόδου. Μπορεί στην πρώτη συνεδρία
να είναι εύκολο να δώσεις τον χαρακτηρισμό κατάθλιψη, αλλά καθώς ο καιρός περνά,
η ατομικότητα ξεπερνά τον ορισμό. Η υπέρβαση της κατάθλιψης επιτυγχάνεται με
την καλλιέργεια της γλώσσας, άλλωστε τι παραπάνω είναι η ψυχανάλυση από μια
γλωσσική θεωρία με τις έννοιες και τους κανόνες της. Ο ΝΦΓ το γνώριζε...<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCpSliIAKS_ix8c3Sg3Zp_S6YMku6pssR7TaYowgk8cL9hq5Ku4z_t4RSmKg2zCaBi6AU8UzVe_NTuzW3TFvSxAPIjZ-BPZuaX1pxnLxsrLcwUENZQmeZ9yJyLnPK5e6rrSHbzPfOy1Xk/s1600/20130710150501_GoodOldNeon.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="125" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCpSliIAKS_ix8c3Sg3Zp_S6YMku6pssR7TaYowgk8cL9hq5Ku4z_t4RSmKg2zCaBi6AU8UzVe_NTuzW3TFvSxAPIjZ-BPZuaX1pxnLxsrLcwUENZQmeZ9yJyLnPK5e6rrSHbzPfOy1Xk/s200/20130710150501_GoodOldNeon.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span class="st"><span lang="EL">Στο
κείμενο που περιλαμβάνεται στην «<i>Αμερικανική
Λήθη</i>» με τον τίτλο «<i>Παλιό καλό Νέον</i>»
ο συγγραφέας παρεμβαίνει στην ψυχαναλυτική συνθήκη μέσα από τους διαλόγους με
τον Δρ Γκουσταφσον. Ένα κείμενο που ξεπερνά σε ενδιαφέρον και ακρίβεια πολλές
από τις σύγχρονες κλινικές αναφορές στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας. Η περιγραφή
των συνεδριών, πέρα από απολαυστική, δείχνει ξεκάθαρα την σύγκρουση δυο διαφορετικών
γλωσσικών φιλοσοφιών, την ψυχαναλυτική και την προσωπική του συγγραφέα, ας την πούμε
λογοτεχνική σε μια προσπάθεια να ονοματίσουμε τους «αντιπάλους». Μεταξύ ψυχαναλυτή
και κεντρικού χαρακτήρα εκτυλίσσετε μια ερμηνευτική μάχη, το στοίχημα είναι
ποιος θα καταφέρει να ερμηνεύσει ποιον,
ποιος θα καταφέρει να κατηγοριοποιήσει ποιον. Η λύση τελικά δεν δίνεται καθώς ο
ψυχαναλυτής πεθαίνει, μια Καφκικη εφεύρεση που μετά από την περιστρεφόμενη
αναζήτηση για την λύση του προβλήματος ο θάνατος προβάλει σαν τον τελικό
ερμηνευτή. Στο «<i>Παλιό καλό Νέον</i>» ο κεντρικός χαρακτήρας πασχίζει να ερμηνεύσει και
να κατατάξει τον ψυχαναλυτή πριν το κάνει
αυτός σ εκείνον. Η θεραπευτική ουσία μιας τέτοιας σύγκρουσης έχει την αξία
της καθώς βλέπουμε τον χαρακτήρα πιστό στα ραντεβού του και στα χρονικά διαγράμματα
πηγαίνοντας στις συνεδρίες για πάνω από ένα χρόνο. Το πρόβλημα που παρουσιάζεται
είναι πως η ψυχαναλυτική γλώσσα δεν ήταν αρκετή για να δώσει τις απαραίτητες απαντήσεις
με αποτέλεσμα να τον βυθίζει όλο και πιο βαθειά σ’ έναν εσωτερικό διάλογο προσπαθώντας
ν ανακαλύψει ο ίδιος τον τρόπο να εκφραστεί και να επικοινωνήσει αυτά που σκέπτεται.
Το συμπέρασμα είναι πως ο λόγος δεν είναι ποτέ αρκετός για να εκφράσει την σκέψη
και πως ο καθημερινός λόγος είναι τόσο περιοριστικός που βυθίζει τον χαρακτήρα
σ’ ένα σκληρό καθεστώς υπαρξιακής μοναξιάς, «</span></span><span class="st"><i>What</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>goes</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>on</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>inside</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>is</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>just</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>too</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>fast</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>and</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>huge</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>and</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>all</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>interconnected</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>for</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>words</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>to</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>do</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>more</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>than</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>barely</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>sketch</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>the</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>outlines</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>of</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>at</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>most</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>one</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>tiny</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>little</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>part</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>of</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>it</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>at</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>any</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>given</i></span><span class="st"><i> </i></span><span class="st"><i>instance</i></span><span class="st"><span lang="EL">». Αυτό το οδυνηρό συμπέρασμα οδηγεί τον ΝΦΓ στην εγκατάλειψη της ψυχαναλυτικής
θεωρίας και τη φυγή προς την συγγραφή. Ο Δρ Γκουσταφσον πεθαίνει και μαζί του πεθαίνει
η ελπίδα της ψυχανάλυσης ως λύση. Η απώλεια της λύσης, το αδιέξοδο και η
αδυναμία εύρεσης νοήματος από μέρος τους κεντρικού χαρακτήρα εκφράζεται και
αυτή με τον θάνατο, για την ακρίβεια με την αυτοκτονία, μια πιθανή μαντεψια από
μέρους του συγγραφέα, ίσως και μια ενδόμυχη απειλή που βρήκε τρόπο να
ομολογηθεί με λέξεις. Το τελευταίο καταφύγιο μετά την ψυχανάλυση και μια
πλειάδα </span></span><span class="st">new</span><span class="st"> </span><span class="st">age</span><span class="st"> <span lang="EL">μεθόδων είναι η συγγραφή. Ο προφορικός
λόγος είναι ένας περιορισμένος τρόπος για να εκφράσει τα εσωτερικά του ζητήματα,
για κάποιους είναι αρκετός, γι’ άλλους δεν είναι και ίσως αυτό ν’ αποτελεί μια
από τις βασικές αφετηρίες της λογοτεχνίας σ’ όλο της το φάσμα. Το τραγικό του
τέλος είναι η απόδειξη ότι ούτε η λογοτεχνία και ο γραπτός λόγος μπορούσαν να
τον κρατήσουν στην ζωή...</span></span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> Πέρα από την ανάγκη του ΝΦΓ να κάνει χρήση της
γραφής ως το απόλυτο μέσο έκφρασης απορρίπτοντας τον προφορικό λόγο ως
περιοριστικό υπάρχει και κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον στο «<i>Παλιό καλό Νέον</i>». Είναι η καταγραφή της «ερμηνευτικής μάχης» που αποτελεί
την ακρογωνιαία λίθο της πάλης του κάθε ατόμου να μην κατηγοριοποιηθεί και ερμηνευτεί
από τους φορείς εξουσίας. Με τον όρο φορείς εξουσίας εννοώ τις κοινωνικές δομές
που διαθέτουν την δύναμη να ορίζουν τους κανόνες, συμπεριφωρικους και λεκτικούς.
Μερικοί από αυτούς είναι η οικογένεια, το σχολείο, η εκκλησία, το κράτος, η
επιστήμη και στην περίπτωση μας η ιατρική. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<span class="st"><span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXN7g5rh3lA2i-gK9lASJqA4b4nw7Tsu5Ua3Rloh77Kd_3aJ1v3m5RpLl7B5s0bofOyJPtYEAjZaBEqFkDTa-1kTwy64WD-yb9T4xoMrNqid8gDnLW0Q5dKwSAnWgZxCOtDHZf-C2gbA4/s1600/davidfosterwallace1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXN7g5rh3lA2i-gK9lASJqA4b4nw7Tsu5Ua3Rloh77Kd_3aJ1v3m5RpLl7B5s0bofOyJPtYEAjZaBEqFkDTa-1kTwy64WD-yb9T4xoMrNqid8gDnLW0Q5dKwSAnWgZxCOtDHZf-C2gbA4/s320/davidfosterwallace1.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span class="st"><span lang="EL">Για
να γίνει πιο κατανοητό, ας ξεκινήσουμε με την αρχή ότι οποιαδήποτε μορφή κατηγοριοποίησης
είναι μια μορφή εφαρμογής της εξουσίας και θα εξηγήσω τι εννοώ. Σύμφωνα με τον Βρετανό
ψυχαναλυτή Ντόναλντ Γουινικοτ </span></span><span lang="EL">η κατηγοριοποίηση των αντικειμένων γύρω μας
είναι μια διαδικασία που ξεκινά από την πρώιμη βρεφική ηλικία και έχει σαν βασικούς
φορείς τους γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον. Η ονομασία αντικειμένων μας βοηθά
να ορίσουμε μια κοινά αποδεκτή πραγματικότητα κάτω από την οποία καλούμαστε να ζήσουμε
και να δημιουργήσουμε. Το βρέφος αρχίζει να μιλά και να μαθαίνει τα ονόματα των
αντικειμένων, να ξεχωρίζει το τραπέζι από την καρέκλα και άλλα καθημερινά
αντικείμενα, στην αρχή μέσο της βλεματικης επαφής (νεύμα η έκφραση
επιβεβαίωσης) από τους γονείς, καθώς η γλώσσα ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί. Το απαραίτητο
του γονέα, που στην ουσία είναι αυτός που κατέχει τις κατηγορίες του κόσμου
είναι η μετάδοση τους στο βρέφος και η τελική του διαμόρφωση σε ενήλικο, δηλαδή
σ’ ένα ων που αντιλαμβάνεται την κοινά αποδεκτή πραγματικότητα και κινείται μέσα
σε αυτή. Ο ρόλος του γονέα είναι αυτός της επικύρωσης αν κάτι είναι σωστό και
κάτι όχι, του χεριού που επαναφέρει από την ρευστή σύσταση των κατηγοριών που
έχει προσχηματίσει το παιδί σε μια συμπαγή κοινά αποδεκτή κατηγορία μιας κοινωνικής
πραγματικότητας. Ένα ανάλογο θέμα πραγματεύεται και η ταινία «Κυνόδοντας» στην
προσπάθεια να εξηγήσει πως αν σ ένα απομονωμένο περιβάλλον, ένα κλειστό σύστημα
χωρίς εξωτερικά ερεθίσματα (οικογενειακό περιβάλλον), οι κατηγορίες
διαμορφώνονται από την θετική η αρνητική ενίσχυση αυτού που κατέχει την εξουσία
και την δύναμη να επιβεβαιώσει αν τα γεννητικά όργανα λέγονται «πληκτρολόγιο» η
αν το αεροπλάνο μεταμορφώνετε σε ένα πλαστικό αεροπλανάκι που πέφτει στο
γρασίδι του κήπου. </span><span lang="EL"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η κατηγοριοποίηση είναι μια απαραίτητη κατάσταση
η οποία ξεκινά από νωρίς και μας συντροφεύει για πάντα, είναι μια προσπάθεια οργάνωσης
και δημιουργίας ενός εξωτερικού κόσμου. Το βρέφος «κλείνει» η παγιώνει τις κατηγορίες
μέσο της αρνητικής η θετικής ενίσχυσης από τον γονέα, αν ο γονιός δεχτεί ότι
μια λέξη είναι η απαραίτητη για την περιγραφή ενός αντικειμένου, τότε η επανάληψη
ωθεί το βρέφος σε μια σταθερή και απαράλλακτη
λεκτική δημιουργία. Ο ρόλος του γονέα σηματοδοτεί για το παιδί την πρώτη επαφή
με την εξουσία που στην πορεία μετουσιώνεται και παραλαμβάνεται από φορείς όπως
το σχολείο και το κράτος, φορείς δηλαδή που έχουν την δύναμη να ορίσουν αν κάτι
πρέπει να γίνεται η να ονομάζεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Τα πράγματα
βέβαια είναι σχετικά απλά με την κατηγοριοποίηση του εξωτερικού κόσμου η του κόσμου
των αντικειμένων. Για την οργάνωση του εσωτερικού κόσμου κρίνεται απαραίτητη η κατηγοριοποίηση
των ψυχικών διεργασιών και των συναισθημάτων έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η επικοινωνία
σε μια κοινή βάση. Όταν γεννιούνται ερωτήματα για το ποιος είμαι, η τι είναι
αυτό που νιώθω τότε οι απαντήσεις έρχονται συνήθως από τους άλλους, στην προκείμενη
από τους γονείς. Οι γονείς μας λένε ποιοι είμαστε η μας εξηγούν τι είναι το
κάθε συναίσθημα που νιώθουμε και προσπαθούμε
να περιγράψουμε, αργότερα αποδεχόμαστε η απορρίπτουμε τους τρόπους με τους οποίους
μας έχουν προσδιορίσει. Κατά την πορεία μας μπορεί να αφαιρέσουμε από τον εαυτό
μας την αλλότρια ταυτότητα που οι γονείς μας έχουν εξοπλίσει και να
δημιουργήσουμε με τις πράξεις και τις επιλογές μας μια προσωπική. Πέρα από
αυτό, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο, ότι η πρώτη κοινωνική ταυτότητα στην ουσία
επιβάλλεται, μαθαίνουμε να είμαστε αυτό που οι άλλοι μας επιβάλλουν. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Για
πολλά χρόνια οι παραπάνω εσωτερικές διεργασίες ήταν αντικείμενο περιγραφής και
διερεύνησης των φιλοσόφων, λογοτεχνών και ποιητών, κάτι τέτοιο αλλάζει με την
εμφάνιση του Σίγκμουντ Φρόιντ και την δημιουργία της ψυχανάλυσης, η οποία
έρχεται να συμπυκνώσει την φιλοσοφική γνώση κατασκευάζοντας μια σύνθετη γλώσσα
για την κατηγοριοποίηση των εσωτερικών διεργασιών. Ενώ λοιπόν η κατηγοριοποίηση
αντικειμένων του εξωτερικού κόσμου όπως μια καρέκλα η ένα τραπέζι είναι κάτι σχετικά
εύκολο και λιγότερο αμφισβητήσιμο, η κατηγοριοποίηση ενός εσωτερικού συναισθήματος
όπως η θλίψη κινείται σε μια πιο ιδιωτική σφαίρα. Η ψυχανάλυση έρχεται να δώσει
λόγο και λέξεις σε εσωτερικές ψυχικές διεργασίες που μέχρι τότε δεν είχαν όνομα,
η το όνομα τους εξαρτιόταν από την προσωπική εσωτερική αναζήτηση και δημιουργική
δυνατότητα του καθενός. Κάτι ανάλογο κάνουν οι ποιητές, βουτούν στον εσωτερικό
τους κόσμου και τον φέρνουν στην επιφάνεια με την μορφή λόγου, του δίνουν φωνή ελευθερώνοντας
τον από την εσωτερική σιωπή του. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως ο Φρόιντ δήλωσε
πως «</span><i><span lang="EL">όπου και αν με πήγαν οι
θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής είχε ήδη πάει εκεί</span></i><span lang="EL">». Με λίγα λόγια, η
ψυχανάλυση έρχεται σαν ένας μεταφορικός γονέας, σαν ένας «Μεγάλος Άλλος» για να
χρησιμοποιήσουμε την Λακανική έκφραση και ονοματοδωτει, κατηγοριοποιεί και
κατατάσσει τις εσωτερικές διεργασίες με μια καινούργια γλώσσα που φαίνεται να
προσφέρει μια μεθοδολογία η οποία παρέχει στον καθένα μέσω της προσωπικής
ανάλυσης, την δυνατότητα οργάνωσης και κατηγοριοποίησης του εσωτερικού του
κόσμου. Μέχρι εδώ όλα καλά, που εντοπίζεται όμως η διαφορά μεταξύ της προ- και μετά-
ψυχαναλυτικής περιόδου; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv4VeocrMJJTFXKTFkpDa2q1X3V28WSXTIUaNnSxGijdQdF3TCPpU0103293edwNDNz5L2TGuWotf_5O32om2ji-ioD2l6k-z-c9BvO_yBdT5o6vYi0Db4aV9Oq2gNr-4whSbda38mKow/s1600/foucault-history-of-madness.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv4VeocrMJJTFXKTFkpDa2q1X3V28WSXTIUaNnSxGijdQdF3TCPpU0103293edwNDNz5L2TGuWotf_5O32om2ji-ioD2l6k-z-c9BvO_yBdT5o6vYi0Db4aV9Oq2gNr-4whSbda38mKow/s200/foucault-history-of-madness.jpg" width="131" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Μια από
της πιο χαρακτηριστικές θέσεις του Μισέλ Φουκώ στην «<i>Ιστορία της Τρέλας</i>» είναι πως η ψυχανάλυση εμφανίζεται ιστορικά στα
τέλη του 18<sup>ου</sup> αιώνα με σκοπό να φέρει στο φως την εσωτερική διεργασία,
να βγάλει από το βουβό κέλυφος την εσωτερική φωνή δίνοντας της όνομα και υπόσταση.
Ο Φρόιντ δημιούργησε μια διαδικασία όπου η καταπιεσμένη εσωτερική φωνή
αποκτούσε λόγο μέσω της ψυχανάλυσης. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στην συγκεκριμένη
σύλληψη. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε εξ αιτίας της ιατρικής του ιδιότητας, κάτι
που περιπλέκει τα πράγματα. Η προσπάθεια του γιατρού Φρόιντ και όχι του Φρόιντ λογοτέχνη
η φιλοσόφου, έρχεται να επιβάλει έναν ερμηνευτικό περιορισμό και μια κατηγοριοποίηση
των εσωτερικών διεργασιών σε ομαλές και ανώμαλες, σε άρρωστες και υγιείς, συμπαγείς
κατηγορίες με ιατρική υπόσταση που χρίζουν θεραπείας. Έκανε αυτό που ο </span><span class="st"><span lang="EL">Ρόναλντ Ντ. </span></span><em><span lang="EL" style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-style: normal; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-style: italic;">Λάινγκ</span></em><span class="st"><span lang="EL"> </span></span><span lang="EL"> στο «<i>Διχασμένο
Εαυτό</i>» ονομάζει ως αμυντική θεωρία, «<i>Ο
Φρόιντ βυθίστηκε σε μεγάλα βάθη φέρνοντας στην επιφάνεια το κεφάλι της μέδουσας,
έπρεπε να δημιουργήσει μια αμυντική θεωρία για να μην παγώσει από το βλέμμα της</i>».
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η ψυχαναλυτική μέθοδος φέρνει στο φως την
ανθρώπινη υπόσταση αλλά με ένα κόστος, την μετατρέπει σε ιατρική οντότητα και
την χρίζει κατάλληλη για θεραπεία. Σε
στενή συνεργασία με τον ψυχιατρικό λόγο μεταμορφώνει το υλικό που είχε αντλήσει
από την
λογοτεχνία και την φιλοσοφία σε μια γλώσσα αρκετά πιο περιεκτική από την
ιατρική της εποχής, αλλά πολύ
περιοριστική ως προς την ετερογένεια και τις ατομικές απαιτήσεις του καθενός.
Το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, οι νευρώσεις και οι υστερίες ήταν οι νέες λέξεις που
εισήγαγε σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει και να κατηγοριοποιήσει τα ψυχικά
φαινόμενα. Η επιρροή της ψυχανάλυσης
στην σύγχρονη ψυχιατρική δημιουργεί μια νέα γλώσσα βασισμένη σε ιατρικούς ορους
που έρχεται να ερμηνεύσει τις εσωτερικές διεργασίες ως παθολογικές η μη
παθολογικές. Η ψυχιατρική υιοθετεί μια ιατρική γλώσσα περιγράφοντας την εσωτερική
κατάσταση με φτωχούς, συμπτυγμένους ορους που αντλεί από την βιολογία και την νευρολογία,
μιλά για συμπτώματα, για βιοχημική ανισσοροπια και ανωμαλία. Σε αυτό το ιστορικό
σημείο εμφανίζεται και η κατάθλιψη, σαν μια ιατρική οντότητα με τα χαρακτηριστικά
που αναφέρθηκαν στην αρχή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMN8UXx5TezM1yqG35YFwV8nL-8QKwTjBL2Co8-jDNYU0ggSr3rses047TH6T7H1isi0L9lEOr9uyRErW_y5Yp9OrZkBsEN4dzx0XSCeSw1hlX9tdvRv0pesIu4lgviNYaGB0Doxos70c/s1600/who-was-dfw2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMN8UXx5TezM1yqG35YFwV8nL-8QKwTjBL2Co8-jDNYU0ggSr3rses047TH6T7H1isi0L9lEOr9uyRErW_y5Yp9OrZkBsEN4dzx0XSCeSw1hlX9tdvRv0pesIu4lgviNYaGB0Doxos70c/s320/who-was-dfw2.jpg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Το ερώτημα είναι καλά ολ’ αυτά, πως όμως συνδέονται
με την περίπτωση του ΝΦΓ; Κατά την γνώμη μου, ένας συγγραφέας του μεγέθους του
ΝΦΓ, με την θρησκευτική του πίστη στην δύναμη των λέξεων θα ήταν αδύνατο να μην
αντιτάξει στην στέρηση της έκφρασης από το συναίσθημα και το βίωμα του ανθρώπου
που περιέχετε στον περιοριστικό ψυχιατρικό λόγο, κείμενα σαν το «<i>Παλιό Καλό Νέον</i>» η το πρώιμο «<i>Τ</i></span><i>he</i><i> </i><i>Depressed</i><i> </i><i>Person</i><span lang="EL">», μια συγκινητική περιγραφή της ζωης ενός
έφηβου που παλεύει με τις εσωτερικές του ανησυχίες. Ο Καμυ θα έλεγε πως ο ΝΦΓ
ενσαρκώνει έναν σύγχρονο μεταφυσικό επαναστάτη, έναν χαρακτήρα που η μοναδική
του επανάσταση είναι η εσωτερική, ενάντια σε θεσμούς που παρεμβαίνουν αυταρχικά
περιορίζοντας το προσωπικό του νόημα επιβάλλοντας κατηγορίες με την δύναμη των
λέξεων. Η κατάθλιψη δεν σκότωσε τον ΝΦΓ και η κατάθλιψη δεν ήταν ο ΝΦΓ παρά μόνο
ένα κομμάτι του που μέχρι κάποιο σημείο ήταν <em><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-style: normal; mso-bidi-font-style: italic;">διαχειρίσιμο</span></em>. Είναι πράγματι
τραγικό να παλεύεις με μια κατηγορία, μ’ ένα χαρακτηρισμό, εκδίδοντας τόνους σπουδαίων
κειμένων που φανερώνουν βαθύτατη σκέψη και μοναδική ανάλυση της σύγχρονης πραγματικότητας
σε μια προσπάθεια να δείξεις τον δρόμο που ο σύγχρονος άνθρωπος οδηγείτε σε αδιέξοδα
χάνοντας τον εαυτό του μέσα σε μια αφθονία από πειρασμούς και πληροφορίες. Είναι
επίσης τραγικό να το πετυχαινεις και να μην αναγνωρίζεις στον εαυτό σου την επιτυχία.
Τέλος, είναι ακόμα πιο τραγικό να παλεύεις μια ζωή για την έκφραση, την άρνηση
της ομαδοποίησης, της κατάταξης σ’ ένα είδος, αυτό να σε σκοτώνει και μετά θάνατον,
όταν η δράση πια σταματά, όλο αυτό να γκρεμίζετε περιορίζοντας την ζωή σου στον
χαρακτηρισμό του καταθλιπτικού. Αυτό που αφήνει πίσω του ο ΝΦΓ είναι η δυνατότητα
επιλογής μεταξύ της πλούσιας γλωσσολογικής δύναμης της λογοτεχνίας η της
περιορισμένης ιατρικής ορολογίας για να αντιληφτούμε τις εσωτερικές μας
αγωνίες, καλό είναι να ξέρουμε που βρίσκονται οι μύθοι και τα φαντάσματα,
άλλωστε, </span>every love story is a ghost story<span lang="EL">. <o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0in; mso-layout-grid-align: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
</div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-83809454376074315922013-09-27T11:27:00.001-07:002013-09-27T14:11:16.255-07:00Παζάρια με το μισάωρο…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje-DzTzXNbgbTq5b8GWFM_N967Q17RTQCCVgTatOTQdHuTuqj8DFuD-pNCGcQmwaotLv3OWJeY5n2Ii-t1hu_p07xaV86Bpn5E9alPo9RNFJdzbSs3grTSSRM4sY1T54tm3LytzDUE5BU/s1600/broken-brain.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEje-DzTzXNbgbTq5b8GWFM_N967Q17RTQCCVgTatOTQdHuTuqj8DFuD-pNCGcQmwaotLv3OWJeY5n2Ii-t1hu_p07xaV86Bpn5E9alPo9RNFJdzbSs3grTSSRM4sY1T54tm3LytzDUE5BU/s320/broken-brain.jpg" /></a></div>
<span style="font-size: large;">Επιτέλους κατάφερες να βρεις μια δουλειά, ξυπνάς στις 8 και γυρίζεις σπίτι στις 6, κάθε μέρα, εκτός τα σαββατοκύριακα. Είναι μια πραγματικότητα η οποία συμπυκνώνει την ζωή μερικών σύγχρονων «προνομιούχων». Κατ’ αρχήν πρέπει με κάποιο τρόπο να πηγαίνεις στη δουλειά και να γυρίζεις από την δουλειά. Αυτό που σκέφτεσαι συνήθως είναι μια διαδρομή που θα σε κάνει να φτάσεις το συντομότερο. Ακολουθείς ένα κοινότυπο δρομολόγιο που θα μπορούσες να εκτελέσεις ακόμα και τυφλός, γνωρίζοντας τι πρόκειται να δεις κ ν’αντικρίσεις σε κάθε γωνιά του δρόμου.
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Το βλέμμα σου τραβάει ένα πρεζάκι σε ημιλιπόθυμη στάση ή σε στάση που προαπαιτεί μια συγκεκριμένη σωματική κατάσταση που επιτρέπει την όρθια παραμονή σε μια μετέωρη θέση, δηλαδή στο χείλος της πτώσης, αλλά παρ’ όλα αυτά στέκεται ημιορθιος ή σκυφτός ή τελοσπάντων κάτι ακαθόριστο που έχεις μάλλον δει οπότε καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Πέρα από αυτό το φαινοτυπικο μόρφωμα της σωματικής ευλυγισίας που ανάλογα με τα επίπεδα κυνισμού μπορεί να ερμηνευθει ως ανάλαφρο η αστείο, υπάρχουν εικόνες που όσο κυνικά να τις αντιμετωπίσεις, όσο και να τις συνηθίσεις, το ποσοστό απέχθειας είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Οι εικόνες εκδορών και πληγών είναι παντού. Είναι τόσες πολλές, που πραγματικά νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εμπόλεμη ζώνη. Με τον καιρό εξοικειώνεσαι αποκτώντας ιατρική περιέργεια μπαίνοντας στο πειρασμό να συγκρίνεις πια απ’ όλες είναι η χειρότερη, μια ξεχωριστή διαστροφή που δημιουργείται από την εξοικείωση με το καθημερινό θέαμα. Μετά από συνεχή ακούσια παρατήρηση καταλήγω στο συμπέρασμα πως τα χειρότερα τα έχει ένα τύπος στην Αιόλου απέναντι από το παλιό metropolis που τώρα έχει γίνει ένας μεγαλοπρεπέστατος φούρνος που φροντίζει να φρικάρει τους πεινασμένους άστεγους που περνούν απ έξω.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Αυτά όλα τα βλέπεις στιγμιαία καθώς είσαι βιαστικός, γιατί είναι αδύνατο να μην είσαι βιαστικός αν αναλώνεις 8 η παραπάνω ώρες της μέρας σ’ ένα γραφείο κάνοντας αυτό που κάνεις. Το ζήτημα είναι ότι η αγωνία και η βιασύνη τελικά είναι μάταιη καθώς προκύπτουν από το παζάρεμα του μισάωρου, δεν πρόκειται σίγουρα για παραπάνω. Όσο και να βιαστείς, όσο και να τρέξεις ο εγκλωβισμός είναι δεδομένος, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να κερδίσεις πάνω από μισή ώρα ελεύθερου χρόνου. Εκείνη την στιγμή δεν το σκέφτεσαι καθώς το μόνο που θέλεις είναι να φτάσεις σπίτι νωρίτερα, να παρκάρεις νωρίτερα, να καταφέρεις να φας νωρίτερα έτσι ώστε να έχεις περισσότερο χρόνο να καθίσεις ήρεμος, όσο αυτό είναι δυνατό, να διαβάσεις νέα από το ιντερνετ, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να δεις τηλεόραση, να καταφέρεις τελοσπάντων ν’ ανασυνταχτείς γιατί η επόμενη μέρα πρόκειται να είναι ανάλογη με την προηγούμενη κι εσύ κάλο είναι να’ χεις πετύχει μια υποτυπώδη ξεκούραση που θα σου δώσει δύναμη για ένα ακόμα οκτάωρο.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Μια μεγάλη ουρά στην Αλεξάνδρας πυροδοτεί μια αναταραχή στο χρόνο και μια παρεμπόδιση των ποθητών σχεδίων προκαλώντας εκνευρισμό. Σταματάς σε κάποιο σουπερ μάρκετ, πρέπει να φροντίσεις τι θα μαγειρέψεις, η ουρά στο ταμείο είναι μεγάλη, υπάρχουν άνθρωποι που γέμισαν τα καλάθια τους ασφυκτικά, έχουν τόσα πράγματα που θα τους πάρει πάνω από μισή ώρα να τα περάσουν από τον κυλιόμενο διάδρομο, να χτυπηθούν, να τα βάλουν στις σακούλες, μετά στο καρότσι, να πληρώσουν, να πάρουν ρέστα, να βάλουν τα ψιλά στις ειδικές θήκες του πορτοφολιού με τα φερμουάρ, να πουν ευχαριστώ αν είναι αρκετά ευγενικοί και να φύγουν. Δεν μπορείς να περιμένεις, ψάχνεις ταμείο με λιγότερο κόσμο αλλά είναι όλα γεμάτα, μετράς αυτά που αγόρασες, είναι πάνω από 10, δεν μπορείς να πας στο ταμείο εξπρές, πρέπει να περιμένεις, επιλέγεις την μικρότερη συμφόρηση και τελικά καταλήγεις σε μια ταμία που είναι πολύ αργή, γύρω στα 50. Παρατηρείς τα χέρια της και βλέπεις πως το δέρμα έχει σκάσει μεταξύ αντίχειρα και δείκτη, σαν φαγωμένο από την τριβή, υποθέτεις ότι προκαλείται από τις πλαστικές σακούλες που ανοίγει κάθε μέρα. Σκεφτεσαι πόσες φορές κάνει την ίδια κίνηση και ο αριθμός είναι μεγάλος, θυμάσαι ένα ντοκιμαντέρ που είχες δει με τους εργάτες σε εργοστάσια μαζικής παραγωγής να δουλεύουν με την μέθοδο του rotation γιατί είναι αδύνατο να πραγματοποιούν την ίδια κίνηση αμέτρητες φορές με ακρίβεια μηχανής. Σκέφτεσαι ότι ίσως η δική σου δουλειά είναι πιο δημιουργική και προς στιγμή νιώθεις μια σχετική ικανοποίηση.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Ο μπροστινός στην ουρά φαίνεται να κινείται με την ησυχία του ενώ εσύ καίγεσαι να προλάβεις το μισάωρο που πια είναι μια βασική διεκδίκηση. Σε εκνευρίζει όλο και περισσότερο καθώς υποθέτεις πως η δική σου ανάγκη προέχει όλων των άλλων αναγκών γιατί το αξίζεις και δούλευες όλη μέρα αδιαφορώντας πλήρως ότι ο μπροστινός είναι στην ανάλογη μοίρα και απλά αποφάσισε να μην αγχώνεται όσο εσύ γιατί δεν αντέχει, οπότε επιλέγει έναν άλλο τρόπο να οργανώσει το χρόνο του. Είστε ομοιοπαθείς, βράζεται στο ίδιο καζάνι, είστε και οι δυο εγκλωβισμένοι αλλά είναι πολύ πιθανό να παίξετε μπουνιές για τον απλούστατο λόγο της ατυχούς συγκυρίας... Έφτασε η ώρα σου, η ταμίας έχει το βλέμμα του υπνωτισμένου, δεν βγάζει κουβέντα παρά περνά τα πράγματα σου από το bar code reader και κάθε φορά ακούς ένα μπιπ, αμέτρητα μπιπ, και από τα άλλα ταμεία, ξαφνικά το μόνο που ακούγεται είναι ένα συνεχές μπιπ απ’ όλα τα ταμεία σαν μια χορωδία μπιπ… Σκεφτεσαι πως αυτό το μπιπ συντροφεύει την ταμία καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας και νιώθεις μια συμπάθεια για το κοιμισμένο της βλέμμα. Πληρώνεις αρκετά, σου φαίνονται περισσότερα απ’ όσα είχες υπολογίσει αρχικά και εκνευρίζεσαι γιατί πάντα ξοδεύεις παραπάνω από αυτό που πρέπει.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Για μια ακόμα φορά βρίσκεσαι ταμπουρωμένος στ’ αυτοκίνητο να καρφώνεις τα μάτια στο φανάρι και υπάρχουν στιγμές που η αγωνία σου για το πράσινο είναι τόσο μεγάλη που μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει την παραίσθηση ότι το κόκκινο είναι πράσινο και απλά να φύγεις αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Όσο περιμένεις οι Πακιστανοί περνούν δίπλα σου άλλες φορές πουλώντας κάτι κ’ άλλες κρατώντας αυτά τα μεγάλα Τ που υποθέτω έχουν κυριολεκτικά ξεπουλήσει και πως η πρόταση για καθαρισμό τζαμιών σ’ ένα βενζινάδικο είναι πια μια απόλυτα ανούσια ή παρωχημένη διαδικασία. Το πρόβλημα είναι πως τώρα δεν αντέχεις ούτε τον Πακιστανό που βρίσκεται στο φανάρι ζητώντας χρήματα με το πρόσχημα να σου καθαρίσει τα τζαμιά. Ας πούμε ότι έχεις ευαισθησίες και αναγνωρίζεις την άθλια κατάσταση του και τον ρόλο του ως το απόλυτο θύμα με αποτέλεσμα να του δίνεις συνήθως χρήματα κάτι που ίσως και να τον βοηθά να επιβιώνει. Το θέμα είναι πως κάποιες μέρες έχεις πει τόσα «ναι», έχεις ανεχτεί να σου κάνουν τόσα πολλά, είναι τόσοι πολλοί αυτοί που ξεπερνούν το όριο που τους βάζεις με αποτέλεσμα να αισθάνεσαι ταπεινωμένος που ποτέ δεν κατάφερες να επιβληθείς. Ο Πακιστανός επιμένει να σου καθαρίσει τα τζάμια και αγνοεί το «όχι» σου, αγνοεί το όριο που βάζεις, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι, είναι άλλωστε ανώδυνο να πλακώσεις στα μπινελικια ένα Πακιστανό. Ανοίγεις τους υαλοκαθαριστήρες και ρίχνεις νερό στα τζάμια, κερδίζεις τον έλεγχο απέναντι στην αυθάδεια του εισβολέα, τον βρίζεις κοιτάζοντας τον άγρια δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό. Σκεφτεσαι ότι ίσως παραφέρθηκες, μπορείς να καταπιείς την ενοχή και να συνεχίσεις.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Κατάφερες να φτάσεις σπίτι σου αλλά έχεις ν’ αντιμετωπίσεις μια επιπλέον δυσκολία. Μένεις σε παλιά πολυκατοικία και οι περισσότερες δεν έχουν γκαράζ με αποτέλεσμα να χρειαστεί ίσως να θυσιάσεις το πολύτιμο μισάωρο ψάχνοντας να παρκάρεις. Μου έχει τύχει να μείνω από βενζίνη ψάχνοντας μια ώρα να βρω κάπου να στριμώξω τις λαμαρίνες μου και καθ’ όλη την διάρκεια της αναζήτησης μου περνούσε απ’ το μυαλό να το αφήσω στην μέση του δρόμου και απλά να φύγω χωρίς να μ’ ενδιαφέρει η οποιαδήποτε κατάληξη που θα μπορούσε να είναι ένας γερανός, η ένας φρικαρισμένος οδηγός φορτηγού που ιδρώνει αγριεμένος χτυπώντας την κόρνα του σαν σειρήνα ασθενοφόρου. Γυρνώντας το τετράγωνο υπάρχουν στιγμές που γκαζώνεις παραπάνω από τα νεύρα και νιώθεις πως η ανθρώπινη ζωή, που στην προκείμενη περιορίζεται στον όρο πεζός, δεν έχει καμία αξία και πως πολύ εύκολα θα ξεκλήριζες καμιά δεκαριά από δαύτους γιατί εσύ πρέπει επιτέλους να παρκάρεις ενώ αυτοί σ’ εμποδίζουν και γενικά σ’ εκνευρίζουν μόνο και μόνο που υπάρχουν σαν εμπόδια στην επίτευξη του στόχου σου. Κοκκινίζεις και βρίζεις με την ψυχή σου όταν οι ευγενέστατοι συμπολίτες αραδιάζουν εγκαταλειμμένα μηχανάκια και διαφόρων ειδών αυτοσχέδια αντικείμενα, κούτες, κουβάδες, σίδερα, διαφημιστικές ταμπέλες, καπαρώνοντας θέσεις παρκαρίσματος που δικαιωματικά θα μπορούσαν να προορίζονται για εσένα και πως θα ήθελες τόσο πολύ να τους παρασύρεις κάτω από τις ρόδες σου ακούγοντας κραυγές μετάνοιας, γιατί τελικά δεν έπρεπε να δείχνουν τέτοια αυθαιρεσία καβατζάροντας ένα ολόκληρο πεζοδρόμιο καθώς βρίσκεστε στην ίδια γειτονία και ισχύει ο νόμος όποιος προλάβει κι όχι όποιος πουστικα καπαρώνει θέσεις…
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Όλη σου η αντίδραση περιορίζεται σε μια γκαζια η ένα τρίξιμο από τα λάστιχα και στην ελπίδα ότι στην επόμενη στροφή κάποιο αυτοκίνητο θα ξεπαρκάρει αλλά είναι μάταιο γιατί αυτό που νόμιζες ότι ξεπαρκάρει τελικά παρκάρει, κάτι εμφανές, αν πρόσεχες τα αλαρμ που αναβοσβήνουν. Βλαστημάς την ατυχία σου, σε πρόλαβε άλλος και προσπαθείς να ηρεμήσεις γιατί τελικά θα σκοτώσεις κάποιον στα σίγουρα και πως είναι απλά μια θέση παρκινγκ, δεν αξίζει να χαθούν ζωές. Τελικά παρκάρεις, το στριμώχνεις κάπου καβαλώντας ένα πεζοδρόμιο. Η αγωνία και η λαχτάρα να τελειώνει όλο αυτό σε οδηγεί στην παρανομία, το επόμενο πρωί διπλωμένη κάτω από τους υαλοκαθαριστήρες βλέπεις μια κλήση 80 ευρώ και συνειδητοποιείς πως χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο σου για να πας στην δουλειά κερδίζοντας κοντά στα 40 ευρώ και πως μ’ έναν πρόχειρο υπολογισμό η βενζίνη που έκαψες ήταν κοντά στα 5 ευρώ και η κλίση στα 80, δηλαδή 85 ευρώ σύνολο, μια κατάσταση που μόνο συμφέρουσα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Μάλλον έχει γίνει αρκετά ξεκάθαρο πως είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν γιατί δουλεύουν χωρίς φυσικά να περιορίζω την γκρίνια μου στο γεγονός της δουλειάς αλλά να επεκτείνομαι σε ζητήματα που δημιουργούνται από την συνθήκη της δουλειάς. Μπορείς απλά να με πεις γκρινιάρη, κακομαθημένο, βολεμένο η οτιδήποτε και να τελειώνεις... Μπορείς επίσης ν’ αναρωτηθείς σχετικά με το φαινόμενο και την πηγή της γκρίνιας μου. Είναι πολύ πιθανό να διαπιστώσεις πως τελικά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δουλειά αλλά γκρινιάζουν γιατί δουλεύουν πολύ, πληρώνονται λίγο και γενικά οι συνθήκες δεν είναι οι καλύτερες. Από την άλλη, αυτοί που δεν έχουν δουλειά, θέλουν μια δουλειά για να μοιάσουν σε αυτούς που έχουν δουλειά έτσι ώστε να διευκολυνθεί η καθημερινότητα τους, να επιτευχτεί η επιβίωση και να ταυτιστούν επιτέλους με το κοινωνικό πρότυπο της λειτουργικότητας, της παραγωγικότητας και ούτω καθεξής. Η απόκλιση των προτιμήσεων δημιουργεί μια σύγχυση σχετικά με τις προσδοκίες και την γενικότερη ιεραρχία της ευτυχίας. Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν αυτός που έχει δουλειά είναι δυστυχής γιατί δουλεύει και αυτός που δεν έχει δουλειά ζηλεύει τον ήδη δυστυχισμένο και πιεσμένο τότε υπάρχει ένα ουσιαστικό πρόβλημα και αυτό είναι η ίδια η συνθήκη της δουλειάς που καθορίζει απόλυτα τον βαθμό ευτυχίας. Αυτά…
</span><br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /></div>
</div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-36141265770582928772012-01-11T00:57:00.000-08:002012-01-11T00:57:43.216-08:00H ΚΥΒΕΡΝΟΓΡΑΦΙΑ στο 6DOGS.Βραδιά Οπτικομουσικοποιημένης Ανάγνωσης.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYkTyyuHPOlJUk9r7aIT2Elk5-m82J15ZE6RU6xcZ3wN8whgn4n9i6uDRaBhTJe169D3ivC6Tu44F7E-wHyjw9AI3Lsx7IpiwsOwnw2nXnV7jzg1h4JOZMoDWReFxigw47_3HmxEWgM0/s1600/posterfinal2.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWYkTyyuHPOlJUk9r7aIT2Elk5-m82J15ZE6RU6xcZ3wN8whgn4n9i6uDRaBhTJe169D3ivC6Tu44F7E-wHyjw9AI3Lsx7IpiwsOwnw2nXnV7jzg1h4JOZMoDWReFxigw47_3HmxEWgM0/s320/posterfinal2.jpg" /></a></div><br />
“ΚΥΒΕΡΝΟΓΡΑΦΙΑ”<br />
Χρήστος Ελευθεράκος<br />
Τετάρτη, 18/1/2012, ώρα 21.00<br />
6DOGS<br />
Ένας τηλεφωνικός υπάλληλος με μοναδικά ενδιαφέροντα την πορνογραφία και το cyber sex, o οξύθυμος συνεργάτης του με το παρελθόν στην επαρχιακή νυχτερινή ζωή, η στρουμπουλή τηλεφωνήτρια και ο μυστηριώδης διευθυντής που οι υπάλληλοι μονότονη εικόνα μιας σύγχρονης εταιρείας.Μια μονοτονία που διαστέλλει τον χρόνο, απογυμνώνοντας το νόημα από τις ανθρώπινες επαφές. <br />
Η ιστορία μιας αδιέξοδης ερωτικής αναζήτησης σ’ ένα ψηφιακό μοτίβο που καταλήγει στην εξάρτηση και η μοιραία τραυματική συνειδητοποίηση της σκληρής πραγματικότητας. <br />
Η ΚΥΒΕΡΝΟΓΡΑΦΙΑ του Χρήστου Ελευθεράκου, έχοντας ήδη ξεκινήσει το ταξίδι της στους βιβλιόφιλους, κάνει τη στάση της την Τετάρτη, 18 Ιανουαρίου στο 6DOGS, για μια πιο προσωπική ανάγνωση. <br />
Οι ηθοποιοί Νέστορας Κοψιδάς και Δανάη Σαριδάκη θα διαβάσουν αποσπάσματα του βιβλίου πλαισιωμένοι από οπτικοποιημένες στιγμές της πόλης και απόκοσμες μουσικές συνθέσεις .Ο Χρήστος Ελευθεράκος θα μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις που τον οδήγησαν στη συγγραφή του βιβλίου. Την ανάγνωση θα ακολουθήσει Live party soul jazz και rhythm and blues από τους The Badstripper και τον Τηλέμαχο Μούσα.<br />
<br />
INFO<br />
Τετάρτη 18 Ιανουαρίου, 21.00<br />
6DOGS Αβραμιώτου 6-8<br />
Κυβερνογραφία.Ανάγνωση<br />
<br />
Συγγραφέας:Χρήστος Ελευθεράκος<br />
Εκδόσεις: Άνεμος<br />
Διαβάζουν οι ηθοποιοί: Νέστορας Κοψιδάς, Δανάη Σαριδάκη<br />
Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Δημήτρης Παγίδας, Ιάκωβος Παυλόπουλος<br />
Live: The Badstripper <br />
Δημήτρης Παγίδας (πλήκτρα), Ιάκωβος Παυλόπουλος(κρουστά),<br />
Έλενα Φορνάρο (τραγούδι)<br />
Guest: Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρα, ηλεκτρικό πριόνι)<br />
Video: Θάνος Ελευθεράκος<br />
Οργάνωση εκδήλωσης: Make Ends Meet Communications<br />
Είσοδος: Ελεύθερη<br />
<br />
«Ηθελα να μένω κολλημένος σε μια δική μου πραγματικότητα, ήθελα να ζω χωρίς συνέπειες καθώς η επαφή με αληθινούς ανθρώπους μ’είχε κάνει να πιστεύω ότι πάντα υπάρχουν συνέπειες. Άλλοι λένε ότι οι συνέπειες είναι το τίμημα και η ικανοποίηση της ζωης, δεν μ’ενδιέφερε, δεν είχα επιλέξει τους ορους του παιχνιδιού, δεν είχα ποτέ εγκρίνει τη γέννηση μου...»De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-16610473772481247482011-11-08T08:30:00.000-08:002011-11-08T08:30:32.254-08:00Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwXtuipZXlG3Ti7m1pCvz0w5aI2X5VfaXG3YQIOFLcXE7b1OTVxzqk0Nm_3VGgMNybA2_eZhhRTlM16K2wUpbWabwc7_rQTvywKySWSdZsMSb8jhqGIdBpWC2YP6NxutlLPyGhArcaZ2o/s1600/jd.jpg" imageanchor="1" style="clear:left; float:left;margin-right:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="320" width="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwXtuipZXlG3Ti7m1pCvz0w5aI2X5VfaXG3YQIOFLcXE7b1OTVxzqk0Nm_3VGgMNybA2_eZhhRTlM16K2wUpbWabwc7_rQTvywKySWSdZsMSb8jhqGIdBpWC2YP6NxutlLPyGhArcaZ2o/s320/jd.jpg" /></a></div><br />
Ένας τηλεφωνικός υπάλληλος με μοναδικά ενδιαφέροντα την πορνογραφία και το cyber sex, ο οξύθυμος συνεργάτης του με το παρελθόν στην επαρχιακή νυχτερινή ζωή, η στρουμπουλή τηλεφωνήτρια και ο μυστηριώδης διευθυντής που οι υπάλληλοι αποκαλούν hombre invisible, είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν τη μονότονη εικόνα μιας σύγχρονης εταιρείας. Μια μονοτονία που διαστέλλει τον χρόνο, απογυμνώνοντας το νόημα από τις ανθρώπινες επαφές.<br />
<br />
Ο υπάλληλος στο τηλεφωνικό κέντρο παραγγελιών άλλες φορές απολαμβάνει τη ρυθμισμένη του ζωή και άλλοτε πνίγεται στην ομοιομορφία της. Η ζωή στο τσιμεντένιο δωμάτιο της Αθήνας αγγίζει τα όρια της ανοχής, ώσπου τα πράγματα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή. Είναι ικανός ν' αντέξει μια μεγάλη αλλαγή; Ποιος ο ρόλος του κρυφού ημερολογίου του hombre invisible; Πού οδηγεί η απόπειρα αποσύνδεσης από έναν αυταρχικό εαυτό και οι προσπάθειες των ανθρώπων να δραπετεύσουν από το αδιέξοδο των επιλογών τους; Μπορεί να οδηγήσει σε αναθεωρήσεις και ριζικές αλλαγές, ή το βασικό χαρακτηριστικό του σήμερα είναι η ματαιότητα;<br />
<br />
Η ιστορία μιας αδιέξοδης ερωτικής αναζήτησης, σ' ένα ψηφιακό μοτίβο που καταλήγει στην εξάρτηση και η μοιραία τραυματική συνειδητοποίηση της σκληρής πραγματικότητας.De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-2574658952352284482011-05-31T03:23:00.000-07:002013-09-27T14:14:13.709-07:00Το άγχος και οι ψυχοσωματικές του εκδηλώσεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>(<b>Review article from Rollo May, anxiety and psychosomatic symptoms)</b></i><br />
by De-Lira<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlTobY-YLLRtjxVuMkFZFwtuugy93W19lB_CyAc0EzCKwb-co8_7R6kJqxEU4SwiHGjezCLFQ9V39JSm9kAakyyuCYjXTctGzu9AE8XpT5D0QYdP0X2nBXhm5iRgrcUWNuQSUyGLelSRU/s1600/rollo_may.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="154" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlTobY-YLLRtjxVuMkFZFwtuugy93W19lB_CyAc0EzCKwb-co8_7R6kJqxEU4SwiHGjezCLFQ9V39JSm9kAakyyuCYjXTctGzu9AE8XpT5D0QYdP0X2nBXhm5iRgrcUWNuQSUyGLelSRU/s320/rollo_may.jpg" width="153" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Στην διάρκεια των χρόνων έχει παρατηρηθεί ότι οι συγκινήσεις σαν το άγχος και το φόβο έχουν διαβρωτική σημασία για την υγεία του οργανισμού. Τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μπορούν να θεωρηθούν σαν ένας από τους τρόπους έκφρασης της συγκινησιακής ζωης, περισσότερο της ασυνείδητης, μια από της γλώσσες της, κάτι σαν τα όνειρα, τα ολισθήματα της γλώσσας και τη νευρωτική συμπεριφορά. Έχει παρατηρηθεί, αναφέρει ο Μαιη, ότι ένας αριθμός ασθενών με ψυχοσωματικές εκδηλώσεις, προέρχεται από οικογένειες με υπερπροστατευτικούς γονείς, κάτι που προδιαθέτει το παιδί στο άγχος. Ο Μαιη, παραθέτει την περίπτωση ενός γιατρού με υπερπροστατευτικούς γονείς που όταν αποφοίτησε από την ιατρική και άρχισε να δουλεύει σαν γιατρός, αναλαμβάνοντας τις επαγγελματικές του ευθύνες, εμφάνισε συμπτώματα άγχους και διάρροιας. Η διάρροια, σημειώνει ο συγγραφέας, ήταν αποτέλεσμα μιας οργανοποιημενης έκφρασης εχθρότητας στο γεγονός ότι αναγκαζόταν να γίνει ανεξάρτητος και υπεύθυνος. Ο Μαιη ενισχύει το επιχείρημα του κάνοντας αναφορά στον Saul, ο οποίος σημειώνει πως «τα κυρίαρχα γνωρίσματα των ασθματικών, είναι το υπερβολικό άγχος, η μικρή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και η βαθιά εξάρτηση από τους γονείς», ερμηνεύοντας το άσθμα σαν μια αντίδραση στην πατρική υπερπροστασία.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Επεκτείνοντας την σκέψη του στις περιπτώσεις υπερπροστατευτικών γονιών, αναλύει την γαστρική λειτουργία ως αποτέλεσμα του άγχους. Συγκεκριμένα, συσχετίζει την γαστρική λειτουργία με την επιθυμία για φροντίδα, υποστήριξη, και μια μορφή εξαρτημένης αγάπης, φαινόμενα τα οποία ταυτίζονται άμεσα με το τάισμα από την μητέρα. Οι ανάλογες ανάγκες, λέει ο Μαιη, «είναι καταδικασμένες σε ματαίωση, εν μέρη λόγο του υπερβολικού τους χαρακτήρα και εν μέρη γιατί στον πολιτισμό μας πρέπει να απωθηθούν κάτω από το προσωπείο κάποιου που χαρακτηρίζεται από φιλοδοξία και σκληρή εργασία». </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Στην συνέχεια προχωραει αναφέροντας μια έρευνα κατά την οποία καταγράφονται οι φυσιολογικές αντιδράσεις ασθενών που ανέπτυξαν έλκος στομάχου (ψυχοσωματική εκδήλωση). Με το να προκαλούν τα πρόσωπα να συζητούν για ζητήματα που προκαλούν άγχος, όπως ο γάμος η η επαγγελματική δραστηριότητα μπόρεσαν να συσχετίσουν τις μεταβολές της γαστρικής τους λειτουργίας. Διαπιστώθηκε λοιπόν πως όταν θίγονται ζητήματα που περιλαμβάνουν συγκρούσεις και άγχος, οι ασθενείς εμφάνιζαν αυξημένη γαστρική δραστηριότητα. Σε περιπτώσεις όπου οι γιατροί καθησύχαζαν τους ασθενείς και μετρίαζαν το άγχος τους, η γαστρική λειτουργία επέστρεφε στον κανονικό της ρυθμό. Ανάλογα αποτελέσματα υπήρξαν και στην μελέτη του control group (χωρίς έλκος) όπου εμφάνισαν την ίδια λειτουργία. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Για να ισχυροποιήσει την υπόθεση του σχετικά με την συσχέτιση του σωματικού συμπτώματος με ψυχικό αίτιο, ο Μαιη, αναφέρει ένα κλινικό περιστατικό, την περίπτωση ενός άνδρα 57 ετών, του Τομ. Μετά από ένα ατύχημα που είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του οισοφάγου του και ύστερα από αλλεπάλληλες εγχειρήσεις ο Τομ τρεφόταν εξωτερικά από χειρουργικό σωλήνα. Λόγο της δυσάρεστης ιδιομορφίας του οι ερευνητές είχαν την δυνατότητα να παρατηρούν μέσο της οπής, τον συγχρονισμό της γαστρικής λειτουργίας με τα συναισθήματα του. Παρατήρησαν ότι σε περιόδους φόβου η γαστρική του λειτουργία μειωνόταν κατακόρυφα, το ίδιο επίσης συνέβαινε όταν ο Τομ βίωνε συναισθήματα λύπης, αποθάρρυνσης και αυτομομφης. Στην αντίθετη περίπτωση, σε περιόδους άγχους, όπως και οι ελκοπαθείς ασθενείς που αναφέρθηκαν προηγούμενος, ο Τομ παρουσίαζε αυξημένη γαστρική δραστηριότητα, εμφανίζοντας τα ίδια αποτελέσματα όταν βίωνε συναισθήματα εχθρότητας και μνησικακίας. Βάση του ιστορικού του, ο Τομ ένιωθε πολύ εξαρτημένος από την μητέρα του, αν και δεν αισθανόταν πάντα αγάπη και ζεστασιά από τη σχέση τους. Την ίδια αμφιθυμία εξέφραζε και προς τους γιατρούς που ήταν υπεύθυνοι για την παρακολούθηση του, εκδήλωνε φανερή εξάρτηση η οποία μεταμορφωνόταν σε εχθρότητα αν ματαιωνόταν. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο Τομ εμφάνιζε αυξημένη γαστρική δραστηριότητα σε καταστάσεις σύγκρουσης. Κατά τον Μαιη, αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με δυο τρόπους, σαν σωματική έκφραση των ψυχολογικά απωθημένων αναγκών για φροντίδα (αύξηση γαστρικών υγρών, αύξηση όρεξης, πχ βουλιμία) και δεύτερον, μια μορφή επιθετικότητας προς αυτούς που αρνούνται την επιθυμούμενη άνεση και ανακούφιση. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Τα παραπάνω παραδείγματα έχουν ως σκοπό να συγχρονίσουν την ψυχολογική καταπιεσμένη ανάγκη με την σωματική εκδήλωση. Ο Μαιη χρησιμοποιεί τα παραπάνω για να εκφράσει την θεώρηση του ως προς την έννοια της σωματοποίησης σαν μια μετατόπιση της ευθύνης από τον άνθρωπο που βιώνει το πρόβλημα, στην οργανική εκδήλωση και συνάμα στην αρρώστια. Όταν ένα άτομο βιώνει μια συγκρουσιακή κατάσταση η οποία συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν μπορεί να λυθεί σε συνειδητό επίπεδο, τότε εμφανίζονται σωματικά συμπτώματα διαφόρων τύπων. Αυτά είναι ένα είδος γλώσσας του σώματος. Ένα παράδειγμα θα μπορούσαν να είναι τα συμπτώματα υστερικής μετατροπής, όπως η υστερική τύφλωση σε καταστάσεις τρόμου (πχ στρατιώτες σε πόλεμο, το πρόσωπο δεν αντέχει να δει), η η υστερική παράλυση του μυϊκού συστήματος. Πέρα από τις υστερικές μετατροπές, ο Μαιη αναφέρει παραδείγματα λοιμωδών ασθενειών όπως η φυματίωση για την οποία πιθανολογεί ότι ίσως να έχει να κάνει με απωθημένη αποθάρρυνση που σχετίζεται με χρόνιες καταστάσεις σύγκρουσης σε ψυχικό επίπεδο η οποίες μεταφέρονται στο σωματικό. Στην συνέχεια, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, «σε περιπτώσεις ψυχοσωματικών εκδηλώσεων, ο οργανισμός προσπαθεί να επιλύσει μια κατάσταση σύγκρουσης, μια σύγκρουση που χαρακτηρίζεται στην υποκειμενική (ψυχική) της πλευρά από άγχος και στην αντικειμενική (σωματική) από την εκδήλωση της αρρώστιας. Το σωματικό σύμπτωμα, όταν αυτό υπάρχει, είναι μια έκφραση της προσπάθειας του οργανισμού για επίλυση της σύγκρουσης». </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Κρατώντας αυτό σαν αρχή του, επεκτείνει το θεωρητικό του πλαίσιο στο κοινωνικό σύνολο και στον σύγχρονο πολιτισμό. Ο Μαιη υποστηρίζει ότι οι μορφές συμπεριφοράς που είναι απωθημένες σ ένα δεδομένο πολιτισμό, είναι πιο πιθανό να αποτελέσουν λόγους ανάδυσης ψυχικών και σωματικών συμπτωμάτων. Στην βικτωριανή εποχή του Φρόιντ, η απώθηση της σεξουαλικότητας ήταν ο κύριος δείκτης δημιουργίας συμπτωμάτων. Στον Αμερικανικό πολιτισμό της δεκαετίας του 40, όπως λέει η Horney, η απώθηση της εχθρότητας ήταν πιο συχνή από την απώθηση της σεξουαλικότητας με αποτέλεσμα να συνδέετε περισσότερο με τα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Σήμερα, είναι πολύ πιο σπάνιο να συναντήσουμε υστερικά άτομα σε ψυχοθεραπεία. Οι περισσότεροι ασθενείς υποστηρίζει ο Μαιη είναι ψυχαναγκαστικοί η καταθλιπτικοί πράγμα που σχετίζει με την υπέρ-συνειδηση της εποχής μας. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Πέρα από την υπέρ-συνείδηση ο Μαιη υποστηρίζει ότι πολλά από τα ψυχοσωματικά συμπτώματα έχουν να κάνουν σε μεγάλο βαθμό με την ανεσταλμένη επικοινωνία που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Η άποψη αυτή στηρίζεται από έρευνες που έγιναν σε στρατιώτες στο πόλεμο όπου αυτοί που είχαν μεγαλύτερη ευχέρεια στην επικοινωνία και μιλούσαν για τα ζητήματα τους ήταν λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν υστερικά συμπτώματα. Ο Μαιη πιστεύει ότι τα ψυχοσωματικά προβλήματα οφείλονται στην αδυναμία του ατόμου να αντέχει το ασυνείδητο άγχος, μια αδυναμία να το μετατρέπει σε συνειδητό και να το αντιμετωπίζει. Οι περισσότερες ενδείξεις δείχνουν προς την άποψη ότι τα άγχη και οι φόβοι που έχουν αποκλειστεί από την συνείδηση είναι μεγαλύτερης σημασίας καταλήγοντας ότι όσο πιο φανερό το άγχος και συχνότερη η εκδήλωση του σε νευρωτική συμπεριφορά, τόσο λιγότερο βαριά είναι η εμφάνιση ψυχοσωματικού συμπτώματος. Η νευρωτική συμπεριφορά είναι η εκδήλωση του άγχους, η αντιμετώπιση του στο επίπεδο της λειτουργίας, άρα, μπορούμε να πούμε πως οι ψυχοσωματικές εκδηλώσεις είναι βασικό προϊόν ανεσταλμένης επικοινωνίας. Η άποψη του Μαιη ταυτίζεται με αυτή του Φρόιντ που υποστηρίζει πως «το σύμπτωμα είναι δεσμευμένο άγχος», δηλαδή άγχος που έχει συγκροτημένη μορφή, έχει αποκρυσταλοποιηθει σε έλκος, ταχυπαλμία η άλλο σύμπτωμα. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Σε επίπεδο θεραπείας τώρα, ο Μαιη τονίζει πως θα ήταν επικίνδυνο να θεραπευτούν τα σωματικά συμπτώματα άγχους των ασθενών πριν διευκρινιστεί η αιτία και ο λόγος του άγχους. Η ύπαρξη του σωματικού συμπτώματος δείχνει την αδυναμία του ατόμου να χειριστεί το ίδιο του το άγχος αποτελώντας μια άμυνα σε περεταίρω αγχώδεις καταστάσεις. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι όταν εμφανίζεται το οργανικό σύμπτωμα, το άγχος σταδιακά υποχωρεί και όταν κάποια οργανικά συμπτώματα του έλκους για παράδειγμα, θεραπεύονται, τότε το άγχος επανέρχεται. Ο Μαιη υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει καθώς το άτομο με την απαλλαγή από το σωματικό σύμπτωμα και την επανάκτηση της υγείας του, είναι πια έτοιμο να αναλάβει τις ευθύνες του και να επιστρέψει στην ζωή που έκανε πριν. Με λίγα λόγια, η σωματική ασθένεια των ανακούφιζε από τις επαγγελματικές, οικογενειακές και οποιεσδήποτε άλλες ευθύνες, προσφέροντας προστασία.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Ολοκληρώνοντας το άρθρο ο Μαιη διαχωρίζει τη θέση του από την υπόθεση του Φρόιντ σχετικά με το άγχος και την σωματοποίηση, δηλαδή την θεωρία της λίμπιντο. Η Φροϋδική θεωρία του άγχους υποστηρίζει ότι το σωματικό σύμπτωμα είναι αποτέλεσμα συγκρατημένης λίμπιντο. Αν η λίμπιντο δεν μπορεί να εκφορτιστεί φυσιολογικά, παίρνει την μορφή άγχους και στην συνέχεια μορφοποιείτε σε σωματική εκδήλωση. Η άποψη του Μαιη είναι ότι το άγχος δεν δημιουργείτε από την αναστολή των σεξουαλικών ορμών αλλά είναι προϊόν σύγκρουσης καθώς το άτομο βρίσκεται σε μια απειλητική κατάσταση που δεν μπορεί να χειριστεί. Τονίζει επίσης ότι η σύγκρουση μπορεί να προκύπτει από την παρουσία της λίμπιντο (σεξουαλικές ορμές), αλλά το ουσιαστικό θέμα είναι η σύγκρουση και όχι το σεξ. Ουσιαστικά, προσαρμόζει την θεωρία του Φρόιντ για το άγχος στην κατάσταση του σημερινού πολιτισμού όπου οι συγκρούσεις είναι διαφορετικές από αυτές που αντιμετώπιζε ο Φρόιντ στην εποχή του.</span></div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-34126076717635729402011-02-16T01:57:00.000-08:002013-09-27T14:14:38.898-07:00Ψυχανάλυση, όνειρα και μεταφορά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: left;">
<b><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><span style="font-size: small;">by De-Lira</span></span></b><b><u><span lang="EL" style="font-size: 14pt; line-height: 150%;"><br />
</span></u></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiTkcGBTrCILbymIbg4Bdy7UeIbayq4zmwP65QxFwB8vmRxSyQRl0FEL_48lcMyidItqhkxnjyztv7HdhP-aMefUK0mvLiKzlCZ00Qq0egV8z1Xh2f0aakZYSg8ZW0zYjhPB72fu0fUrk/s1600/130558-300x299-Freud_Dream.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiTkcGBTrCILbymIbg4Bdy7UeIbayq4zmwP65QxFwB8vmRxSyQRl0FEL_48lcMyidItqhkxnjyztv7HdhP-aMefUK0mvLiKzlCZ00Qq0egV8z1Xh2f0aakZYSg8ZW0zYjhPB72fu0fUrk/s200/130558-300x299-Freud_Dream.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η ψυχανάλυση γεννήθηκε όταν ο Φρόιντ εγκατέλειψε την μεθοδολογία της νευρολογίας για μια νέα προσέγγιση στις νοητικές επιστήμες. Μέσα από την συνεργασία με τον Γιόζεφ Μπροιερ κατέληξε σε μια μέθοδο που του επέτρεπε να συνδέσει τα συμπτώματα των ασθενών με γεγονότα του παρελθόντος που είχαν ήδη ξεχαστεί η κρυφτεί. Η βασική θεραπευτική προσέγγιση βασιζόταν στο γεγονός πως αν αυτά τα παρελθοντικά γεγονότα έφταναν στην μνήμη του ασθενούς σε συνειδητό επίπεδο τα συμπτώματα θα εξαφανίζονταν. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η θεραπεία των συμπτωμάτων επιτυγχανόταν με την μέθοδο των ελεύθερων συνειρμών αλλά και την ανάλυση των ονείρων που αποτέλεσε την βάση για την διαμόρφωση της ψυχαναλυτικής θεωρίας. Ο Φρόιντ παρατήρησε ότι τα όνειρα συνδέονταν με παλαιότερες εμπειρίες με τον ίδιο τρόπο που συνδέονταν και τα συμπτώματα των ασθενών. Το αποτέλεσμα αυτής της παρατήρησης συνοψίζεται στην ερμηνεία των ονείρων που εκδόθηκε το 1900 και για πολλούς λόγους αποτέλεσε την αφετηρία της ψυχανάλυσης σαν θεραπευτική και φιλοσοφική προσέγγιση.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Η έννοια της σημασίας των ονείρων αποτελεί γεγονός που εξελίχθητε από τον Φρόιντ αλλά στην ουσία ήταν μια θεματολογία που απασχολούσε τους φιλόσοφους πριν από αυτόν. Στα μέσα του 19<sup>ου</sup> αιώνα ο </span>Biran<span lang="EL"> συνδέει τα όνειρα με την έννοια του ασυνειδήτου, συγκεκριμένα εισάγει την θεωρία της συνείδησης και της απώθησης συνδέοντας την απώθηση με το φαινόμενο του ύπνου και των ονείρων. Ο </span>Biran <span lang="EL">πίστευε ότι τα όνειρα εμφανίζονται στον ύπνο όπου υπάρχει απώλεια συνείδησης και αφανισμός του εγώ, κάτι που θυμίζει αρκετά την φροϋδική προσέγγιση. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><u><span lang="EL" style="font-size: large;">Η ανάλυση των ονείρων</span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Η ερμηνεία των ονείρων βασίζεται σε μια απλή ιδέα που μπορεί να διευρυνθεί σε πολλές εκδηλώσεις της καθημερινής ζωης. Για τον Φρόιντ τα όνειρα αποτελούσαν καταπιεσμένες επιθυμίες, ο ρόλος τους ήταν η παρέμβαση μεταξύ αυτού που ονειρεύεται και της επιθυμίας του, έχοντας σαν βασικό στόχο την εκπλήρωση της επιθυμίας (</span><i>wish</i><i> fulfilment</i><span lang="EL">). Για να το αντιληφθούμε καλύτερα πρέπει να καταλάβουμε τον ρόλο της δράσης που υποκινείτε από την επιθυμία. Αν υποθέσουμε ότι η επιτυχία της ικανοποίησης μιας επιθυμίας όπως η δίψα είναι «<i>να πιω νερό</i>» τότε αυτόματα η δράση θα είναι «<i>πίνω νερό</i>» έτσι ώστε η επιθυμία να ικανοποιείτε και το άτομο βιώνει την εμπειρία ότι «<i>έχει νερό</i>», όταν η επιθυμία ικανοποιείτε η δράση σταματά. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε ότι η επιθυμία ρυθμίζεται από την δράση η από τα πιστεύω, δηλαδή μια μορφή αναπαράστασης της κατάστασης όπου η επιθυμία ικανοποιείται. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η εργασία του Φρόιντ μας δείχνει ότι τα όνειρα και τα συμπτώματα στην ουσία αποτελούν μορφές αναπαράστασης μιας κατάστασης που έχει ως βασικό στόχο την ρύθμιση της επιθυμίας υπό το καθεστώς απώλειας μιας κατάστασης που ικανοποιεί την πραγματική επιθυμία. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο, το παράδειγμα με την δίψα μετατρέπεται ως εξής, κάποιος που κοιμάται και διψά, ονειρεύεται ότι πίνει νερό, άρα η πραγματική επιθυμία «<i>θέλω να πιω νερό</i>» ικανοποιείτε από την ονειρική εμπειρία «<i>πίνω νερό</i>» χωρίς όμως πραγματική πρόσβαση στο νερό. Το αποτέλεσμα του ονείρου φαίνεται να έχει καταπραϋντική δράση για την δίψα. Η αδυναμία του ονείρου να ικανοποιήσει την πραγματική δίψα καταλήγει στο ξύπνημα του ονειρευομενου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η βασική ερώτηση που προκύπτει από το παραπάνω είναι κατά πόσο το όνειρο, δηλαδή η φαντασιακή ικανοποίηση της επιθυμίας μετατρέπεται σε πραγματική ικανοποίηση. Η συνεισφορά της ψυχανάλυσης είναι η συνειδητοποίηση του νοήματος του ονείρου και η συνειδητοτητα του εγώ για την πραγματική επιθυμία. Η ονειρική αναπαράσταση της δράσης πίνω νερό παρουσιάζει μια πραγματική επιθυμία η οποία δεν ικανοποιείτε παρά μόνο στο φαντασιακό κομμάτι.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Στην ανάλυση των ονείρων της ένεσης της Ιρμα (</span><i>Irma</i><i><span lang="EL">’</span>s</i><i> injection</i><span lang="EL">) ο Φρόιντ παρέχει οδηγίες για το πώς είναι χρήσιμο να γίνεται η ανάλυση των ονείρων. Ξεκινά επικεντρώνοντας τις παρατηρήσεις του στις εσωτερικές διεργασίες του θεραπευομενου γύρο από το όνειρο αποφεύγοντας παρεμβάσεις που μπορούν να τον αποτρέψουν από τους ελεύθερους συνειρμούς. Στην συνέχεια επικεντρώνετε στις ημέρες πριν την ανάλυση του ονείρου προσπαθώντας να συνδέσει το ονειρικό περιεχόμενο με την ζωή του θεραπευομενου. Τελειώνοντας, γίνεται μια περίληψη του ονείρου που επιτρέπει στον θεραπευομενο να εντοπίσει το κοινό έδαφος του ονείρου με την πραγματική δράση.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Η μεθοδολογία του Φρόιντ προκύπτει από την προσωπική ανάλυση του ονείρου της ένεσης της Ιρμα. Στο συγκεκριμένο όνειρο η ασθενής του Ιρμα υποφέρει από μια τοξική ένεση που της έχει κάνει ο </span>Otto<span lang="EL">, συνεργάτης του Φρόιντ. Κατόπιν ανάλυσης ο Φρόιντ συνειδητοποιεί ότι η δραστηριότητα του ονείρου είναι η ικανοποίηση της επιθυμίας του Φρόιντ να μην είναι υπεύθυνος για την οδύνη της Ιρμας που προκύπτει από τα συμπτώματα της. Προχωρώντας στην ανάλυση ο Φρόιντ εντοπίζει ένα βαθύτερο νόημα που είναι η ευθύνη του για τον θάνατο ενός ασθενούς μετά την χορήγηση ενός τοξικού φαρμάκου χρόνια πριν αλλά και τον θάνατο ενός φίλο του μετά από χορήγηση ισχυρής δόσης κοκαΐνης. Η ανάλυση του ονείρου έχει ως αποτέλεσμα την ικανοποίηση της ανησυχίας για την οδύνη της Ιρμα σε συνδυασμό με την ικανοποίηση τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Βλέπουμε λοιπόν ότι η λειτουργία του ονείρου ακολουθει την μεθοδολογία της μεταφοράς. Ένα πραγματικό τραυματικό γεγονός μεταφέρεται με διαφορετική μορφή στο όνειρο. Η ανάλυση του στοχεύει στην σύνδεση με την πραγματική επιθυμία και την επίλυση της. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<i><u><span lang="EL"><span style="font-size: large; text-decoration: none;"><br />
</span></span></u></i></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><u><span lang="EL" style="font-size: large;">Ψυχανάλυση και μεταφορά</span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Επικρατεί λοιπόν η άποψη ότι το βασικό εργαλείο της ψυχαναλυτικής θεραπείας είναι η ανάλυση της μεταφοράς σαν ένα από τα βασικότερα συστατικά που υποκινεί την ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο γλωσσολόγος </span>Lakoff <span lang="EL">τονίζει ότι «<i>οι συμβολισμοί των ονείρων όπως προσεγγίζονται από την ψυχανάλυση κάνουν χρήση των μεταφορικών συστημάτων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή</i>». Το υποσυνείδητο μεταφορικό σύστημα που δημιουργεί τα όνειρα είναι παρόν στην καθημερινή ζωή συνδέοντας τα κρυμμένα μηνύματα και τις εικόνες με τρόπο που μπορούμε να κατανοήσουμε. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Ο ρόλος του αναλυτή στην ψυχανάλυση είναι να μετατρέψει σε συνειδητό το περιεχόμενο του αναλυόμενου που είναι ως επί το πλείστον άγνωστο. Η επικοινωνία μεταξύ των δυο επιτυγχάνεται με την χρήση της μεταφοράς επιτρέποντας στον αναλυόμενο να ξανακερδίσει πρόσβαση στο μεταφορικό του σύστημα. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> Το νόημα της χρήσης της μεταφοράς βασίζεται στην αδυναμία της γλώσσας να εκφράσει τους αυθαίρετους συνειρμούς και σκέψεις. Στην ψυχαναλυτική διαδικασία επιτυγχάνεται η ερμηνεία του μεταφορικού συστήματος του αναλυόμενου μέσο των ελεύθερων συνειρμών και της ανάλυσης των ονείρων προσφέροντας σύνδεση της μεταφοράς με την πραγματική ζωή. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Ο </span>Holmes <span lang="EL">προτείνει ότι το βασικό εργαλείο της ψυχαναλυτικής θεραπείας, η μεταβίβαση και η μεταφορά είναι το ίδιο πράγμα. Η λέξη μεταφορά που μεταφράζεται στην μετακίνηση μιας έννοιας η ενός πράγματος από ένα σημείο σε ένα άλλο έχει σαν σκοπό την σύνδεση της φαντασίας με την πραγματικότητα, του εσωτερικού με το εξωτερικό. Με τον ίδιο τρόπο η μεταβίβαση, χρησιμοποιώντας το μεταφορικό σύστημα συνδέει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας με το πρόσωπο του ψυχαναλυτή μέσο της προβολής. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><u><span lang="EL" style="font-size: large;">Μεταφορά και ψυχοπαθολογία</span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Η ψυχαναλυτική γλώσσα είναι κατά κύριο λόγο μια μεταφορική γλώσσα και οι κύριες εκδηλώσεις της είναι μέσο της ανάλυσης των ονείρων. Η ανάλυση της μεταφοράς δίνει την δυνατότητα στην ψυχανάλυση να αποκωδικοποιήσει πολλές από τις γνωστές ψυχοπαθολογιες. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο </span>Carl Jung <span lang="EL">ορίζει την τρέλα σαν ένα όνειρο που έχει αντικαταστήσει την συνειδητοτητα, μια κατάσταση όπου οι μεταφορές εκλαμβάνονται ως κυριολεξίες. Ο </span>Mojtabai <span lang="EL">αναφέρει ότι μέσω της ψυχανάλυσης διαπιστώνουμε ότι οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρα έχουν ένα κοινό σημείο, είναι και τα δυο μια μορφή λανθασμένου πιστεύω. Στην ίδια γραμμή ο </span>Davidson <span lang="EL">υποστηρίζει ότι «<i>μόνο όταν μια φράση εκλαμβάνεται ως λάθος την αντιλαμβανόμαστε ως μεταφορά και στην συνέχεια ψάχνουμε να εντοπίσουμε την κρυμμένη της υπόδειξη</i>». Στα όνειρα, το περιεχόμενου του ονείρου εκλαμβάνεται ως ψευδές εντοπίζοντας το μεταφορικό του περιεχόμενο και στην συνέχεια προχωραμε στο κυριολεκτικό πραγματικό του μήνυμα. Στην περίπτωση μιας σοβαρής ψυχοπαθολογίας, όπως μια παραίσθηση, ο διαχωρισμός μεταξύ του μεταφορικού και του κυριολεκτικού μηνύματος δεν υφίσταται καταλήγοντας στην εκκεντρικότητα της συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει ανάλογες καταστάσεις. </span><span lang="EL"></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Ο </span>Segal <span lang="EL">περιγράφει το περιστατικό ενός βιολιστή που κατόπιν εκδήλωσης ενός σχιζοφρενικού επεισοδίου αρνούνταν κατηγορηματικά να ξαναπαίξει βιολί. Όταν ρωτήθηκε το λόγο απάντησε «<i>Περιμένεις να αυνανιστώ δημοσίως</i></span><span lang="EN-US">;</span><span lang="EL">». Αυτό μπορεί να ερμηνευθει σαν η σημασία του παιξίματος βιολιού να βιώνεται βάση μιας μεταφορικής σύνδεσης με δραστηριότητες που αφορούν κατά κύριο λόγο το σώμα. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή η δυνατότητα μεταφορικών συνδέσεων είχε παψει να υφίσταται. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Ένα άλλο παράδειγμα από τον ίδιο κλινικό είναι αυτό ενός 10 χρόνου αυτιστικού κοριτσιού που παρουσίασε κρίσεις πανικού όταν μια νοσοκόμα κατά την διάρκεια μιας αιμοληψίας της απευθύνθηκε λέγοντας «<i>δώσε μου το χέρι σου, δεν θα πονέσει..</i>». Ο έντονος φόβος της αποδόθηκε στο γεγονός ότι νόμιζε πως της ζήτησε το ίδιο της το χέρι με αποτέλεσμα να ηρεμίσει όταν της ζητήθηκε να τεντώσει απλά το χέρι της. Σε περιπτώσεις αρνητικών συμπτωμάτων σχιζοφρένειας όπου η αυτιστική σκέψη είναι ένα από τα βασικά συμπτώματα ζητήθηκε από έναν ασθενή ενώ καθόταν στο τραπέζι «<i>μπορείς να μου δώσεις το αλάτι;</i>», αυτός απάντησε πως «<i>μπορεί</i>» χωρίς να κάνει κάποια κίνηση να το δώσει. Κάτι τέτοιο ερμηνεύετε σαν μια κατάρρευση της μεταφορικής συνοχής.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Τελευταίο παράδειγμα έρχεται από το Μπόιλερ, τον νονό της σχιζοφρένειας και αυτόν που στην ουσία μετονόμασε την Κρεπελιανη </span><span lang="EN-US">dementia</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">praecox</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EL">σε σχιζοφρένεια. Στο βιβλίο του </span><span lang="EN-US">dementia</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">praecox</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">or</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">group</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">of</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">schizophrenics</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EL">αναφέρει το παράδειγμα μιας ασθενής που στην αρχή της θεραπείας ισχυριζόταν πως είναι η Ελβετία, στην συνέχεια άλλαξε και ισχυρίζονταν πως είναι η ελευθερία. Ο Μπλοιλερ καταλήγει στο συμπέρασμα της σημασιολογικής αντικατάστασης της έννοιας της ελευθερίας με την Ελβετία ως χώρα επιδεικνύοντας μια χαρακτηρολογικη σύγχυση της μεταφοράς. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL"> </span><span lang="EL"></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<b><i><u><span lang="EL"><span style="font-size: large; text-decoration: none;"><br />
</span></span></u></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><b><u><span lang="EL">Η ανάλυση της μεταφοράς στις επιστήμες</span></u></b><b><span lang="EL"></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η ανάλυση της μεταφοράς από την ψυχανάλυση πέρα από την θεραπεία νευρωτικών συμπτωμάτων αλλά και την βαθύτερη ανάλυση της συμπεριφοράς που εκδηλώνουν άτομα με σοβαρότερες ψυχοπαθολογιες<i> </i>αποδεικνύεται αρκετά αποκαλυπτική στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται τα θεωρητικά μοντέλα των επιστήμων. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Συγκεκριμένα, ο<i> </i></span>Gentner <span lang="EL">αναφέρει ότι ο βασικός ρόλος της μεταφοράς είναι «<i>η ακριβής πρόβλεψη σε έναν άγνωστο χώρο βασιζόμενη στις γνωστές προβλέψεις ενός γνωστού χώρου</i>». Στο ίδιο μήκος κύματος ο </span>Mojtabai <span lang="EL">ερμηνεύει την μεταφορά σαν την μετακίνηση μιας έννοιας από έναν γνωστό χώρο σε έναν άγνωστο. Υποστηρίζει ότι η χρήση της μεταφοράς είναι παρόν στον τρόπο με τον οποίο η επιστήμη αλλά και η ψυχολογία ορίζει και κατηγοριοποιεί τις διαταραχές. Φράσεις όπως «<i>εκρήξεις θυμού</i>» και «<i>επιθέσεις άγχους</i>» είναι μεταφορές από έναν γνωστό εξωτερικό χώρο σε έναν εσωτερικό άγνωστο. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Πολλές φορές περιγράφουμε τα συναισθήματα μας σαν υγρά, σκεφτομαστε τον θυμό σαν ένα νερό που βράζει, οπότε το άτομο που βράζει πρέπει να ηρεμίσει, να «<i>σταματήσει να βράζε</i>ι». Άλλες φορές ο φόβος παρουσιάζεται ως πάγωμα, σαν ένα υγρό που παγώνει, η πηγή του τρόμου προκαλεί πάγωμα των αντιδράσεων με αποτέλεσμα το άτομο να μένει ακίνητο, αδυνατώντας να ενεργήσει, «<i>παγωμένο</i>».</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Πέρα από τις παρομοιώσεις υγρών η σκέψη και ο εγκέφαλος παρουσιάζονται σαν ένα σπίτι, αυτό φαίνεται όταν σε κάποιον που διαρκώς ξεχνά πράγματα χτυπάμε το μέτωπο σαν να χτυπάμε μια πόρτα ρωτώντας αν είναι κάποιος μέσα.. Συχνά αναφερόμαστε στην νόηση σαν «<i>το σπίτι του ορθολογισμού</i>», «<i>τα μάτια είναι το παράθυρο της ψυχής</i>», «<i>οι αισθήσεις είναι οι πόρτες της αντίληψης</i>». Ο εντοπισμός της μεταφορικής διαδικασίας δεν είναι εύκολος να παρατηρηθεί καθώς έχει περάσει στην καθομιλουμένη καθαρά λόγο χρόνιας χρήσης και συνήθειας.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Υποστηρίζοντας τα παραπάνω ο </span>Hopkins <span lang="EL">αναφέρει ότι ένα από τα βασικά συστατικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι ότι σε αντίθεση με τα ζώα ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αναλύσει την σκέψη του αλλά και την σκέψη των άλλων. Αντιλαμβανόμαστε την συμπεριφορά μας σαν αποτέλεσμα του νευρικού μας συστήματος με την βασική διαφορά ότι δεν έχουμε καμία οπτική επαφή με τον τρόπο τον οποίο γίνεται με αποτέλεσμα να δημιουργείτε αυτόματα η ανάγκη να αναπτύξουμε αναπαραστάσεις τις συμπεριφορές μας στα τυφλά. Ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο πονόδοντος. Η περιοχή του πόνου είναι ορατή από τους άλλους, αλλά η εμπειρία του πόνου είναι μια καθαρά εσωτερική διαδικασία με ιδιωτικά χαρακτηριστικά. Ο πόνος είναι μια εμπειρία που κανείς δεν μπορεί να νιώσει με τον ίδιο τρόπο και αυτό γιατί η εσωτερική του σύσταση δεν μπορεί να βιωθεί όμοια από τον άλλο. Ο </span>Hopkins<span lang="EL"> υποστηρίζει ότι «<i>Η αντικειμενικότητα των αντικειμένων όπως για παράδειγμα ένα τραπέζι, φαίνεται να υπάρχει σε έναν εξωτερικό δημόσιο χώρο με αποτέλεσμα να παρατηρείται από πολλά άτομα. Αυτός είναι ο χώρος που βιώνουμε ότι κατέχουμε αν σκεφτούμε τον εαυτό μας εξωτερικά. Η εσωτερική εμπειρία του τραπεζιού όμως είναι απόλυτα διαφορετική καθώς κατά κάποιο τρόπο το αποκοβουμε από τον δημόσιο χώρο προβάλλοντας το σ έναν ιδιωτικό μοναδικό</i>».</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Αν συλλογιστούμε τα παραπάνω μπορούμε να καταλάβουμε τον λόγο που χρησιμοποιούμε εκφράσεις όπως «<i>εκρήξεις θυμού</i>», η παρομοιώσεις των συναισθημάτων σαν υγρά μέσα σε δοχεία. Ένα κοινό παράδειγμα θα μπορούσε να είναι ο τρόπος με τον οποίο αναπαριστούμε την δομή του ατόμου σήμερα, σαν μια σφαίρα που γύρο της περιστρέφονται άλλες μικρότερες, τα νετρόνια και τα πρωτόνια. Μια ανάλογη μεταφορά θα ήταν αδύνατη σε μια παλαιότερη κοινωνία, το παράδειγμα της εικόνας του ατόμου ως σφαίρα πρόεκυψε από την στιγμή που αποκτήσαμε οπτική επαφή με το σύμπαν και τους πλανήτες δορυφόρους σαν σφαίρες που περιστρέφονται γύρο από άλλες σφαίρες. Βλέπουμε λοιπόν ότι χρησιμοποιούμε την μεταφορά για να αναπαραστήσουμε κάτι εσωτερικό, που δεν έχουμε οπτική επαφή. Η μεταφορά στην επιστήμη χρησιμεύει για την αναπαράσταση ενός εσωτερικού αόρατου σ ένα εξωτερικό ορατό. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><span lang="EL">Μια έρευνα από τους </span>Gentner<span lang="EL"> & </span>Grudin<span lang="EL"> το 1985 ανέλυσε την ιστορία της μεταφοράς στον τομέα της ψυχολογίας. Συγκεκριμένα εντόπισαν τις μεταφορές που χρησιμοποιούνταν σε μια πλειάδα δημοσιεύσεων από το 1894 έως το 1975 εντοπίζοντας σημαντικές αλλαγές στους τομείς των μεταφορικών αναπαραστάσεων. Κατέγραψαν την αφετηρία των θεωριών σαν μεταφορικά σχήματα που αντλούνται από την φύση, στην συνέχεια άλλαξαν σε μεταφορές σχετικά με τον χώρο και τέλος σε μεταφορές που είχαν σαν παράδειγμα τον τρόπο λειτουργιάς των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κάτι τέτοιο είναι εμφανές αν αναλύσουμε τα βασικά κινήματα στον χώρο της ψυχολογίας. Ξεκινάμε με το θρησκευτικό μεσαιωνικό σύστημα όπου ερμήνευε την ανθρώπινη συμπεριφορά σαν υποχείριο δαιμονικών και αγγελικών δυνάμεων. Υπάρχει το συμπεριφοριστικό σύστημα μεταφοράς που βλέπει τον ανθρώπινο ψυχισμό σαν ένα σύνολο νευρώνων που με την κατάλληλη επιβράβευση η τιμωρία, πράττει ανάλογα, με τον ίδιο τρόπο που το αίτιο δημιουργεί το αποτέλεσμα στα μαθηματικά. Υπάρχει το γνωστικό σύστημα μεταφοράς που βλέπει τον εγκέφαλο σαν ένα λογισμικό που επεξεργάζεται πληροφορίες και ανάλογα με τα γνωσιακά του σχήματα έχει ανάλογες αντιδράσεις. Τέλος υπάρχει το φροϋδικό που βασίζεται στις θεωρίες των εγκεφαλικών βλαβών (</span><i>Lesions</i><span lang="EL">), μια ντετερμινιστική εξήγηση των νευρολογικών παθήσεων (<i>π.χ. Βλάβη στον κροταφιαίο λοβό προκαλεί αλλαγή της συμπεριφοράς και επιληπτικές κρίσεις</i>). Οι εισηγητές της έρευνας υποστήριξαν ότι ιστορικά οι μεταφορές εμφανίζουν μεγαλύτερη συνοχή και ακρίβεια στις περιγραφές αγνώστων φαινομένων. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Αν λοιπόν σκεφτούμε ότι ο τρόπος που νοηματοδοτουμε τις πράξεις μας είναι κατά κύριο λόγο μεταφορικός τότε η καθημερινές μας συναναστροφές είναι κ αυτές μεταφορικές. Το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές η μεταφορά συνηθίζεται σε τόσο μεγάλο βαθμό που είναι αδύνατο να εντοπίσουμε την πραγματική της σύσταση, η ψυχανάλυση σαν μια τεχνική ερμηνείας της μεταφοράς παρέχει των φιλοσοφικό τρόπο για την ανάλυση και την προώθηση καλύτερων και πιο συγκροτημένων επιστημονικών θεωριών.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span lang="EL" style="font-size: large;"> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<b><u><span lang="EL" style="font-size: large;">Η μεταφορά στο πρόβλημα της ύλης και της νόησης</span></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Η ανάλυση της μεταφοράς μπορεί να μεταφερθεί και στο τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη νευροψυχολογια και ψυχιατρική αντιλαμβάνεται την συμπεριφορά. Όπως αναλύθηκε παραπάνω η εξελικτική διαδικασία μας έχει διαμορφώσει έτσι ώστε να αντιλαμβανόμαστε την λειτουργία των νευρώνων, την υλική δομή της σκέψης, με τρόπους ανάλογους με αυτούς που ερμηνεύουμε την κίνηση αντικειμένων μέσα σε έναν εξωτερικό χώρο (<i>μετακίνηση ενός επίπλου από ένα χώρο Α σε ένα χώρο Β</i>). Ο βασικός λόγος που καταφεύγουμε στην ανάλογη λειτουργία όπως έδειξα παραπάνω είναι η αδυναμία να αναπαραστήσουμε την εσωτερική λειτουργία των νευρώνων μέσο της όρασης η της αφής.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Για έναν βιολογικά κατευθυνόμενο ερευνητή όλες οι λειτουργιές και συμπεριφορές έχουν νευρολογικό υπόβαθρο και κάτι τέτοιο θεωρείτε μια λογική εξήγηση. Αν επανέλθουμε στο παράδειγμα του πονόδοντου που ανέφερα παραπάνω τότε μπορούμε να πούμε ότι βιώνεται σαν μια νευρολογική διεργασία, κάποιες νευρολογικές λειτουργιές συμβαίνουν με αποτέλεσμα να νιώθουμε πόνο. Στο συγκεκριμένο παράδειγμα η νευρολογική λειτουργία του πονόδοντου είναι ξεκάθαρη και αντικείμενο εμπειρικής νευρολογικής μελέτης. Αν σε ένα φανταστικό σενάριο είχαμε έναν άνθρωπο που δεν είχε νιώσει ποτέ πονόδοντο και του μαθαίναμε την νευρολογική δομή του πονόδοντου θα εξακολουθούσε να αγνοεί πλήρως πια είναι η εμπειρία του πονόδοντου. Η νευρική ιδιότητα του πονόδοντου διαφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τρόπο με τον οποίο το άτομο βιώνει τον πόνο.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span lang="EL" style="font-size: large;">Το ίδιο μπορεί να ισχύει και για μια πλειάδα ψυχιατρικών διαταραχών όπου οι περισσότερες μελέτες τις παρουσιάζουν σαν ιστοπαθολογικες αλλοιώσεις η νευροχημικες ανισορροπίες. Μπορούμε να ισχυριστούμε κάλλιστα ότι η σχιζοφρένεια προκαλείτε από την ατροφική ανάπτυξη των κοιλιών του εγκεφάλου, η την μείωση της εγκεφαλικής μάζας στον κροταφιαίο λοβό και δυσλειτουργία της ντοπαμινης στο μεσολιμβικο σύστημα. Μπορούμε επίσης να ισχυριστούμε ότι η κατάθλιψη προκαλείται από μειωμένη έκκριση μονοαμινων και να στοχεύσουμε στην βιοχημική εξισορρόπηση της με φαρμακευτικά μέσα. Τα παραπάνω είναι σίγουρα ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις που παραμένουν βέβαια στην σφαίρα του νευρολογικού και βιολογικού αίτιου, σε καμία περίπτωση δεν μας δίνουν πληροφορίες για την εμπειρία του ατόμου που έχει σχιζοφρένια η κατάθλιψη, τα νοητικά σχήματα που χρησιμοποιεί και την σύνδεση του με το σύνολο των διαπροσωπικών σχέσεων.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
</div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-37394558801640330372011-02-11T12:05:00.001-08:002011-02-11T12:06:35.732-08:00Ο Jacques Derrida για τον φόβο που συνοδεύει το γράψιμο και την διαφορά του με την ομιλία…<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/qoKnzsiR6Ss?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-78801144301347944082010-11-08T05:52:00.000-08:002010-11-08T06:12:20.005-08:00Zizek Did It Again!! A Pervert's Guide To Cinema...by De-Lira<br />
<div class="MsoNormal"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlL10JXtEsdnKLbnIxLaNB0tyy8IgdM0gMiL0Wrl6W1USmdFNdi9TumrJ48jdz-_CusH5OE2bwMhACjHCdMra49t8i2mh6WVE8rGWHrVQ4QeGC_RhSxO1L4_FmRyzFFiLjjgLU037EPRY/s1600/922041pervertsguidetocinema.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlL10JXtEsdnKLbnIxLaNB0tyy8IgdM0gMiL0Wrl6W1USmdFNdi9TumrJ48jdz-_CusH5OE2bwMhACjHCdMra49t8i2mh6WVE8rGWHrVQ4QeGC_RhSxO1L4_FmRyzFFiLjjgLU037EPRY/s320/922041pervertsguidetocinema.jpg" width="243" /></a></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Ο Ζιζεκ δραπετεύει από τα αμφιθέατρα και τα φιλοσοφικά άρθρα για να προσεγγίσει ένα χώρο που αν μη τη άλλο αισθάνεται σαφώς πιο άνετα. Στο συγκεκριμένο πόνημα με τίτλο “</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">A</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">perverts</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">guide</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">to</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">cinema</span><span lang="EL" style="font-size: large;">” ο Σλοβένος φιλόσοφος βρίσκει γόνιμο έδαφος για να αναπτύξει τις θεωρίες του περί σεξουαλικότητας, πορνογραφίας, φαντασίωσης και πραγματικότητας. Το σινεμά είναι ο φορέας που μας διδάσκει πώς να επιθυμούμε, εκεί κρύβεται η βασική στάση πίσω από την ανάλυση του Ζιζεκ. Ποτισμένος με αρκετές δόσεις Λακανικης ψυχανάλυσης αμφισβητεί τον φροϋδικό ορισμό της φαντασίωσης και του ονείρου ως μια απόδραση από την αφόρητη πραγματικότητα προσθέτοντας ότι η φαντασία είναι σαφώς πιο τρομακτική από την πραγματικότητα στρέφοντας μας στο πραγματικό σαν μια σταθερή βάση αποφυγής του κινδύνου. Η τέχνη του κινηματογράφου αποτελεί την απόλυτη φαντασιακή μηχανή δίνοντας μας τη δυνατότητα να ζήσουμε αυτά που φοβόμαστε καθισμένοι στον αναπαυτικό μας καναπέ. Σε μια δίωρη περιήγηση ανάμεσα σε ταινίες του Χίτσκοκ του Λιντς και του Μπερκμαν ο Ζιζεκ παρεμβαίνει στο φανταστικό αποκαθιστώντας την τάξη των χαμένων νοημάτων. </span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Το μόνο αρνητικό που θα μπορούσα να εντοπίσω είναι ίσως το ερμηνευτικό τέλμα που βάζει ο Ζιζεκ σφραγίζοντας την προσωπική ανάλυση με μια ψυχαναλυτική θεώρηση που για πολλούς ίσως και να περιορίζει την καλλιτεχνική δημιουργία από το καθεστώς ελευθερίας που πρέπει να την χαρακτηρίζει. Το θετικό είναι ότι σε αντίθεση με τον Φρόιντ και την υδονοβλεπτικη του ανάλυση στις ζωές μεγάλων δημιουργών όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Ζιζεκ προσεγγίζει το καλλιτεχνικό έργο σαν μια πόρτα που ανοίγει την νοηματοδοτηση και την περαιτέρω σκέψη αφήνοντας τους σκηνοθέτες στην ησυχία τους.<span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif;"> </span></span><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>EN-GB</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:DontVertAlignCellWithSp/> <w:DontBreakConstrainedForcedTables/> <w:DontVertAlignInTxbx/> <w:Word11KerningPairs/> <w:CachedColBalance/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapedefaults v:ext="edit" spidmax="1026"/> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <o:shapelayout v:ext="edit"> <o:idmap v:ext="edit" data="1"/> </o:shapelayout></xml><![endif]--><span style="font-family: Times,"Times New Roman",serif; font-size: large;"><span lang="EL" style="line-height: 115%;">Η φιλοδοξία του Ζιζεκ είναι να επαναπροσδιορίσει την αξία του σινεμά προσφέροντας μια διαφορετική ερμηνευτική μιας πλειάδας σπουδαίων ταινιών βάζοντας την βάση για την λειτουργική και λυτρωτική αξία του καλού κινηματογράφου</span></span><span lang="EL" style="font-size: small;"><span style="font-size: large;">… Μπορείτε να κατεβάσετε την ταινία στον παρακάτω σύνδεσμο..</span> (</span><a href="http://www.torrentz.com/32aee8f4cf292b3b096ed5134de3674cb2f0ba13" rel="nofollow" target="_blank">http://www.torrentz.com/32<wbr></wbr>aee8f4cf292b3b096ed5134de3<wbr></wbr>674cb2f0ba13</a><span lang="EL">)</span></div><br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/JoPTbSfB-aw?fs=1&hl=en_US"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/JoPTbSfB-aw?fs=1&hl=en_US" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object>De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-22916346582534639402010-06-04T07:22:00.000-07:002013-09-27T14:15:08.032-07:00Ο ΧΗΜΙΚΟΣ ΨΕΚΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
By De-Lira<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO7uYdp0hr4ky0Ax1iEHGdL5qrnPW_b61xK2bRPxk-9pVZTFenDdlCeSx_bjVv83MM4oVjEU2_uibYXz1ZG3Dz9Vh5tnPu-ceRDl45jvQxrDXUb-rK4FLzQLRnbMLc3aZhStx8G57aXUI/s1600/therapys.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO7uYdp0hr4ky0Ax1iEHGdL5qrnPW_b61xK2bRPxk-9pVZTFenDdlCeSx_bjVv83MM4oVjEU2_uibYXz1ZG3Dz9Vh5tnPu-ceRDl45jvQxrDXUb-rK4FLzQLRnbMLc3aZhStx8G57aXUI/s200/therapys.jpg" width="133" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;">Οι τελευταίες πορείες έδωσαν την αφορμή για την συλλογή στοιχείων σχετικά με τα χημικά που χρησιμοποιούνται από τα ΜΑΤ. Η διαπίστωση για την ισχυροποίηση της επίδρασης τους σε όσους βρίσκονται στο δρόμο τα τελευταία χρόνια είναι δεδομένη. Η τεχνολογική εξέλιξη ήταν αδύνατο να παραμείνει εκτός των στρατηγείων καταστολής των μαζών με αποτέλεσμα να παρατηρείτε σωρεία παραβάσεων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων συνθηκών με ελλιπή επιχειρήματα. Στο παρόν κείμενο θα ξεκινήσω μια ανάλυση των διαφόρων χημικών που χρησιμοποιούνται, θα προχωρήσω σε μια ιστορική αναφορά από την πρώτη χρήση δακρυγόνου και θα αναφερθώ στα ιατρικά προβλήματα και τους θανάτους που προκαλούν. Στην συνέχεια θα αναφερθώ στην κατάσταση της Ελλάδας, τις απόψεις των αστυνομικών για τη χρήση δακρυγόνων αλλά και την τελευταία αγωγή που έγινε εναντίον του δημόσιου για το συγκεκριμένο ζήτημα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">ΤΥΠΟΙ ΔΑΚΡΥΓΟΝΩΝ </span></b><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Το δακρυγόνο είναι χημικό αέριο που προσβάλλει τους βλεννογόνους ιστούς του αναπνευστικού συστήματος και κάνει τα μάτια να δακρύζουν. Τα τελευταία 40 χρόνια χρησιμοποιείται για τον έλεγχο διαδηλώσεων ενώ παλιότερα η χρήση τους περιοριζόταν αποκλειστικά στο πεδίο της μάχης. Η χρήση τους στον πόλεμο είναι πλέον απαγορευμένη βάση Συνθηκών για τα Χημικά Όπλα ενώ ανάλογες συνθήκες ισχύουν και για την χρήση εναντίον του εσωτερικού εχθρου…Τα περισσότερα είδη δακρυγόνων πήραν την ονομασία τους από τα χημικά στοιχεία που περιέχουν</span><br />
<span style="font-size: large;">• <b><i>CN (Chloroacetophenone)</i></b>: Είναι διαλυτό σε οργανικούς διαλύτες και γι' αυτό αποτελεί την πρώτη ύλη στους εκτοξευτήρες δακρυγόνου με μορφή σπρέι (γνωστοί σαν φυσούνες). Δεν αντιδρά με το νερό, κάτι που κάνει εύκολη την ανάμειξη του με το νερό των πυροσβεστικών αντλιών στην καταστολή διαδηλώσεων. Πήρε το όνομά της από τον αμερικανικό στρατό. Παρασκευάστηκε πρώτη φορά το 1871 από το γερμανό χημικό Γκρέμπε και πρωτοχρησιμοποιήθηκε στα τέλη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου από τους αμερικάνους.</span><br />
<span style="font-size: large;">• <i><b>CS (Orthochlorobenzalmalononitrile):</b></i> Αντικατέστησε το ευρέως διαδομένο CN για δύο λόγους. Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι οτι το CN παρατηρήθηκε ότι οι διαδηλωτές ανέπτυσσαν ανοχή (tolerance) στην ουσία και έτσι μειώνεται η επίδραση του. Ο δεύτερος λόγος είναι οτι έχει σχετικά χαμηλό σημείο τήξεως (58 βαθμούς C) και έτσι μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ευκολότερα από τους Βρετανούς στο τροπικό κλίμα των αποικιών τους. Δημιουργήθηκε από τους Βρετανούς Κόρσον και Στόκτον τον Μάιο του 1928. Η παραγωγή του ξεκίνησε τη δεκαετία του '50 από την εταιρεία Chemical Defence Experimental Establishment στο Πόρτον της Αγγλίας. Η πρώτη εφαρμογή του έγινε από τα βρετανικά στρατεύματα στην Κύπρο το 1961.</span><br />
<span style="font-size: large;">• <i><b>CR (Dibenz-1, 4-oxazepin):</b></i> Παρασκευάζεται επίσης από την Chemical Defence Experimental Establishment. Οι πρώτες αναφορές στην ουσία αυτή έγιναν το 1962. Η ακριβείς ιδιότητές του αποκρύπτονται με μεγάλη μυστικότητα. Λέγεται οτι είναι πολύ αποτελεσματικότερο από το CN και το CS.</span><br />
<span style="font-size: large;">• <i><b>OC (Oleoresin Capsicum)</b></i>: Είναι ευρέως γνωστό με το όνομα pepper spray. Είναι φυσική ουσία και εξάγεται από τις πιπεριές καγιέν (εξού και τ' όνομα του). Κατά την εκτόξευσή του δεν εξατμίζεται, όπως τα παραπάνω στοιχεία, γι' αυτό και απαιτείται άμεση επαφή με τα ευαίσθητα σημεία και τις βλεννογόνους του διαδηλωτή για να είναι αποτελεσματικό. Πρωτοπαρακευάστηκε το 1930. Πρώτη χρήση του έγινε από την αμερικανική αστυνομία τη δεκαετία του '70. Μετά το 1989 χρησιμοποιείται μαζικά από το FBI.</span><br />
<span style="font-size: large;">• <i><b>CN/CS, CN/OC, CS/OC:</b></i> Επίσης είναι δυνατή ανάμειξη των παραπάνω στοιχείων, κάτι που επιτείνει τη δηλητηριώδη δράση τους. Πιο διαδεδομένη ανάμειξη είναι το OC/CS, το οποίο και αποκαλείται ενισχυμένη δόση.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<i><b><span style="font-size: large;">ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΡΗΣΗΣ ΤΟΥ CS</span></b></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZoL9Md5BB8QtQgn5DrC_0od0rA2Cck_YaVUytUOQPzYmzV3fgUT4QidYpE_W6a3gcw8WtVdjH1dB_VUaOhT2DMCOS-llyN9OV291V3_TnxAdxfbtWwL5X3HjTaHlR6MqciL3pVn63gA/s1600/hindraf-teargas.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFZoL9Md5BB8QtQgn5DrC_0od0rA2Cck_YaVUytUOQPzYmzV3fgUT4QidYpE_W6a3gcw8WtVdjH1dB_VUaOhT2DMCOS-llyN9OV291V3_TnxAdxfbtWwL5X3HjTaHlR6MqciL3pVn63gA/s200/hindraf-teargas.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"> Το CS είναι το βασικό χημικό που χρησιμοποιείτε για την καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» γι αυτό και επιλέγω ν ασχοληθώ ως επί το πλείστον με αυτό. Το CS παρασκευάστηκε το 1929 από τους Αμερικανούς χημικούς Corson και Stoughton, τα αρχικά του ονόματος των οποίων έδωσαν και το όνομα στο CS. Η φρίκη του Ά παγκοσμίου πολέμου υποχρέωσε τη διεθνή κοινότητα να σκεφτεί τρόπους αντιμετώπισης αυτών των νέων όπλων που σκόρπισαν το θάνατο στα ευρωπαϊκά πεδία των μαχών. Με το πρωτόκολλο της Συνθήκης της Γενεύης του 1925, θεσμοθετήθηκε η πρώτη διεθνής απαγόρευση των χημικών όπλων. Σύμφωνα με τη συνθήκη, απαγορεύεται απόλυτα οποιαδήποτε χρήση χημικών αερίων ή άλλων χημικών ή βιολογικών όπλων στην διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων, ενδεχόμενη δε παραβίαση αυτού του κανόνα συνιστά έγκλημα πολέμου.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Παρά την ύπαρξη της συνθήκης της Γενεύης το CS χρησιμοποιήθηκε από τους συνήθεις ύποπτους Αμερικανούς το 1964 στο Ν. Βιετνάμ. Το Μάρτη του 1965, λόγω ενός στρατιωτικού επεισοδίου κοντά στη Σαϊγκόν, το νέο έκανε το γύρο του κόσμου ότι οι ΗΠΑ άρχισαν χημικό πόλεμο. Αυτό διαψεύστηκε αμέσως από τους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν ισχυριζόμενοι ότι οι δακρυγόνοι ουσίες θα χρησιμοποιούνται μόνο για τον «έλεγχο» συλλαλητηρίων και ανάλογων καταστάσεων. Όλο το καλοκαίρι του 1965 δεν αναφέρθηκαν άλλα επεισόδια χρήσης δακρυγόνων, ενώ συγχρόνως είχε δρομολογηθεί μια καλά οργανωμένη καμπάνια σε στρατιωτικά και εμπορικά περιοδικά, με σκοπό να αποκατασταθεί η εικόνα των ΗΠΑ. Κατά τα επόμενα χρόνια αναπτύχθηκε εντατικά η τεχνολογία χρήσης του και πρακτικά, κάθε οπλικό σύστημα που χρησιμοποιούνταν στην Ινδονησία, είχε και δυνατότητα χρήσης CS. Αρχίζοντας από χειροβομβίδες μέχρι ειδικά διαμορφωμένα ελικόπτερα ή αγροτικά μηχανήματα που φυσούσαν 5κιλες σακούλες με CS μέσα σε τούνελ. Φυσικό ήταν, με τέτοια χρήση, να υπάρχουν πολλά θύματα λόγω ασφυξίας και πνευμονικού οιδήματος. Εκτος από το Ν.Βιετναμ το CS χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα και στον εμφύλιο πόλεμο στη Β. Ιρλανδία.</span><br />
<span style="font-size: large;">Σε εμπόλεμες συνθήκες και καταστάσεις εκτός έλεγχου ο αντικειμενικός σκοπός της μαζικής ανάπτυξης του χημικού ήταν να επεκταθεί η αποτελεσματικότητα των συμβατικών όπλων, δηλαδή, να πολλαπλασιαστεί η θανατηφόρα απόδοσή τους. Η ισχυροποίηση του φάνηκε ξεκάθαρα όταν η χρήση που έγινε στα φοιτητικά συλλαλητήρια στο Berkley είχε σαν αποτέλεσμα να ξεραθούν πολλά δέντρα στην Πανεπ/πολη. Επίσης, αγρότες παραπονέθηκαν για απώλειες στη σοδειά τους, που προκλήθηκαν από διαρροή από γειτονικό εργοστάσιο παραγωγής του στο New Jersey.</span><br />
<span style="font-size: large;">Η συστηματική παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης και η χρήση των αερίων CS και CN από τις ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ ανάγκασε τον ΟΗΕ να καταλήξει στην απόφαση 2603/16-12-69, σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων: «….καλούνται τα κράτη μέλη να κάνουν σαφή δήλωση, ότι η απαγόρευση που περιλαμβάνεται στο Πρωτόκολλο της Γενεύης έχει εφαρμογή στην πολεμική χρήση όλων των χημικών βακτηριολογικών και βιολογικών ουσιών (συμπεριλαμβανομένων των δακρυγόνων και άλλων βλαπτικών ουσιών), όσων υφίστανται σήμερα και όσων μπορεί να αναπτυχθούν στο μέλλον». Επιπρόσθετα, βάσει της Σύμβασης του Παρισιού (1993) «η παραγωγή των χημικών ουσιών για στρατιωτικούς σκοπούς έχει απαγορευθεί». Συμπερασματικά αυτά τα χημικά αέρια συνιστούν κατά το ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ χημικά όπλα και γι΄ αυτό απαγορεύεται η χρήση τους μεταξύ εμπόλεμων κρατών, διότι ενδεχόμενη χρήση τους σε διακρατική σύρραξη συνιστά έγκλημα πολέμου.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ οι συγκεκριμένες ουσίες κρίνονται παράνομες για χρήση κατά την διάρκεια εμπόλεμης διαμάχης δυο κρατών δεν γίνεται πουθενά αναφορά για την χρήση τους εναντία στον «εσωτερικό εχθρό». Τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα μέσα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, δεν είναι τίποτα άλλο παρά χημικά όπλα για εσωτερική χρήση, που θα ΄πρεπε να απαγορευτούν για τους ίδιους λόγους που απαγορεύονται τα πολεμικά χημικά όπλα. Αν μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει λογική πίσω από αυτή τη νομική κάλυψη, η εσωτερική χρήση εξαιρείται από την απαγόρευση, όχι γιατί είναι λιγότερο δραστική, αλλά επειδή ο πόλεμος με τον «εξωτερικό εχθρό» έχει κανόνες, ενώ ο πόλεμος στο κοινωνικό-ταξικό πεδίο με τον «εσωτερικό εχθρό» μπορεί να είναι ανεξέλεγκτος….</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">ΙΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-s_8pHrX73_KGMbAr-LNxdKlN-jpLijsD5ctu4p-b3cEl0RSFBW7YZDx3KGFMkSxlD9euvhCFqjo6EfiGy9zMGXtg2EXsS0Az5A098U-Hr7lO4l95I4YfBpO57xVlAYpC5hlORWuGjc/s1600/610xfdhrthj.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgU-s_8pHrX73_KGMbAr-LNxdKlN-jpLijsD5ctu4p-b3cEl0RSFBW7YZDx3KGFMkSxlD9euvhCFqjo6EfiGy9zMGXtg2EXsS0Az5A098U-Hr7lO4l95I4YfBpO57xVlAYpC5hlORWuGjc/s200/610xfdhrthj.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">Παρά της καθησυχαστικές παραινέσεις για την χρήση δακρυγόνων σωρεία μελετών αποδεικνύει την εγκληματική τους επίδραση. Σε μελέτη του ελληνικού στρατού και συγκεκριμένα της 33ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας με τίτλο “ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΔΙΜΟΙΡΙΑΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΠΛΗΘΟΥΣ”, όπου μεταξύ των άλλων περιλαμβάνονται οδηγίες χρήσης των δακρυγόνων, καθώς και πρώτες βοήθειες σε περίπτωση προσβολής από χημικά! Σύμφωνα με το επίσημο αυτό εγχειρίδιο του στρατού απαγορεύεται η ρίψη δακρυγόνων βλημάτων σε κατοικημένες περιοχές. Επίσης σύμφωνα με τις οδηγίες του Μνημονίου αυτού « δεν επιτρέπεται η χρήση χημικών ουσιών: α) σε ποδοσφαιρικά γήπεδα, β) σε θέατρα και κινηματογράφους, γ) σε σχολεία, δ) σε χώρους, όπου για την έξοδο ή την αποχώρηση το πλήθος πρέπει να εξέλθει υποχρεωτικά από στενά περάσματα ή θύρες». Στην συγκεκριμένη μελέτη όπου η βασική υπόθεση ήταν οι κίνδυνοι καρκινογένεσης, όμως δε κατέληξε πουθενά. Τονίζεται ότι η παρατεταμένη έκθεση σε πολύ χαμηλή συγκέντρωση CS είναι περισσότερο ανησυχητική και θα πρέπει να μελετηθεί περαιτέρω. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα ασφαλείας και για τους αστυνομικούς (θα συζητηθεί στην συνέχεια) που ενδέχεται να εκτίθενται τακτικά σε διασταυρούμενη μόλυνση όταν κάνουν χρήση CS, αφού πρόκειται για ουσία ιδιαίτερα ανθεκτική. Τα CS1 και CS2 διατηρούνται ακόμη περισσότερο και συνεπώς συνιστούν περιβαλλοντικό ρίσκο όσον αφορά τη δυνατότητα καθαρισμού του χώρου στον οποίο χρησιμοποιήθηκαν.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Σε επιστολή τις ελληνικής ένωσης χημικών προς τον Γεώργιο Παπανδρέου τονίζεται ότι «η χημική ουσία CS (ορθοχλωροβενζινομαλονονιτρίλη) που χρησιμοποιείτε από την ΕΛΑΣ κατατάσσεται στα χημικά όπλα, είναι όμως 10 φορές πιο δραστική από αντίστοιχες ουσίες που εμπεριέχονταν σε δακρυγόνα στο παρελθόν. Η χημική ουσία CS μπορεί να αποβεί τοξική εφόσον ριχτεί από μικρή απόσταση- λιγότερο από πέντε μέτρα- στο πρόσωπο ανθρώπων και μέσα σε κλειστό χώρο. Όταν το CS εισέρχεται στον λάρυγγα μέσω της εισπνοής προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα και ερεθισμό των ματιών. Μπορεί όμως και να οδηγήσει σε διάτρηση του στομάχου, αφού ανακατεύεται με το σάλιο και εισέρχεται στο πεπτικό σύστημα. Το CS -κυρίως σε μεγάλες συγκεντρώσεις- μπορεί να προκαλέσει πνευμονικό οίδημα ή ακόμη και οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια σύμφωνα με το αμερικανικό Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων (CDC). Πρόσφατες διεθνείς μελέτες συσχετίζουν την ουσία αυτή και με θανάτους, σε περιπτώσεις εισπνοής πολύ μεγάλων ποσοτήτων». Καταλήγοντας, τονίζουν ότι , «η χρήση σε αστικές περιοχές που χαρακτηρίζονται από κλειστά «μικροπεριβάλλοντα»- micro environments, προκαλεί τη συσσώρευση επί μακρόν των παραπάνω τοξικών χημικών ουσιών στο αστικό πολεοδομικό συγκρότημα. Επίσης, οι σταθερές μετεωρολογικές συνθήκες μπορούν να προκαλέσουν την πολύωρη παραμονή στα χαμηλά επίπεδα της ατμόσφαιρας των τοξικών χημικών ενώσεων σε επίπεδα συγκεντρώσεων ικανών να επιφέρουν τα συμπτώματα για τα οποία αρχικά σχεδιάστηκαν για μακρό διάστημα και σε μεγάλη κλίμακα. Η παραμονή επιτείνεται εάν η διασπορά των χημικών ενώσεων γίνει τη νύχτα ή λίγο πριν και συνδυασθεί με κατάλληλες συνθήκες υγρασίας, παρουσίας άλλων αερολυμάτων και άλλων ρύπων από τη «συνήθη» ατμοσφαιρική ρύπανση του λεκανοπεδίου».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η επισήμανση τις ένωσης χημικών έρχεται σε πλήρη ταύτιση με άρθρο του έγκυρου Ιού της Κυριακής που δημοσιεύτηκε στην ελευθεροτυπια τις 13/9/1998. Μεταξύ άλλον αναφέρεται ότι στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχει σημαντικός όγκος δημοσιευμάτων με τις επιδημιολογικές και κλινικές παρατηρήσεις επιστημόνων που μελέτησαν τις ουσίες αυτές. Τα συμπεράσματα των μελετών καταλήγουν σε τριών ειδών διαπιστωμένες βλάβες που προκαλούνται στους διαδηλωτές:</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">1) Βλάβες στους οφθαλμούς. Η επίδραση των δακρυγόνων ουσιών στα μάτια είναι πολύ σοβαρότερη από έναν ολιγόλεπτο ερεθισμό. Σύμφωνα με τη μελέτη του Γερμανού καθηγητή Χόφμαν "σε μικρές συγκεντρώσεις το δακρυγόνο προκαλεί οιδήματα του επιθηλίου. Σε υψηλές συγκεντρώσεις προκαλούνται μόνιμες βλάβες, ιδιαίτερα στον κερατοειδή. Αν τo δακρυγόνο έρθει σε άμεση επαφή με τους ιστούς, προκαλείται βαριά βλάβη και νέκρωση στον κερατοειδή χιτώνα". Το σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι η βλάβη των οφθαλμών έγινε αισθητή μόλις 8 μήνες μετά την προσβολή. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">2) Βλάβες στην επιδερμίδα, φλεγμονές και αλλεργίες. Ηδη από το 1933 έχουν διαπιστωθεί κλινικά οι αλλεργικές επιδράσεις του CN. Τις ίδιες συνέπειες έχει το CS: η επαφή της επιδερμίδας με τη χημική ουσία για διάστημα μεγαλύτερο του ενός λεπτού προκαλεί ερύθημα, οίδημα και φλεγμονή. Ένας από τους κρυφούς αλλά ιατρικά βεβαιωμένους παράγοντες της ραγδαίας αύξησης των αλλεργιών σ' όλο τον κόσμο είναι και η αθρόα χρήση δακρυγόνων! Ιδιαίτερη επιβάρυνση σε αλλεργίες έχουν και οι αστυνομικοί υπάλληλοι που χειρίζονται τα μηχανήματα εκτόξευσης δακρυγόνων. Το φαινόμενο έχει περιγράψει ο Φρέιζερ, με αφορμή έναν αμερικανό δεσμοφύλακα, επιφορτισμένο με τη χρήση της φυσούνας στη φυλακή. Ο σωφρονιστικός υπάλληλος παρουσίασε συμπτώματα βαριάς αλλεργικής φλεγμονής σε όλο του το σώμα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">3) Καρκινογένεση και άλλες μακροπρόθεσμες επιδράσεις. Παρόμοιες διαπιστώσεις εξέθεσαν και οι Κάλμαν και Κουτσινέλ στο επιστημονικό συμπόσιο που οργανώθηκε με θέμα τα δακρυγόνα το 1971. Τα συστατικά του CS και του CN μπορεί, κατά τη γνώμη τους, να προκαλέσουν καρκίνο, τερατογενέσεις, γενετικές μεταλλαγές και προβλήματα κληρονομικότητας. Νεότερες έρευνες για το CS επιβεβαιώνουν ότι προκαλεί καρκίνο (περιοδικά Nature τ. 240, 1972 και New Scientist τ. 57, 1973). Μια έρευνα σε βετεράνους του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, που είχαν δεχθεί την επίδραση παρόμοιων χημικών ουσιών, έδειξε διπλάσιο από τον αναμενόμενο αριθμό καρκίνου του πνεύμονα. Και μια ανάλογη έρευνα στους εργάτες της πολεμικής βιομηχανίας κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κατέληξε στα ίδια συμπεράσματα. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Η επικινδυνότητα των χημικών ουσιών CN και CS γίνεται και από άλλους επιστημονικούς και ιατρικούς φορείς, ο διευθυντής του νοσοκομείου «Αγιος Σάββας», Γεράσιμος Ρηγάτος, στο πλαίσιο συνέντευξης Τύπου με αφορμή εκδίκαση της μήνυσης που έχει καταθέσει η «Δημοκρατική Συσπείρωση για τις λαϊκές ελευθερίες και την αλληλεγγύη», ζητώντας την απαγόρευση της χρήσης χημικών ουσιών -«που απαγορεύονται ακόμη και εν καιρώ πολέμου»- κατά των διαδηλωτών, αναφέρει πως τα χημικά που χρησιμοποιούνται στα δακρυγόνα μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Τεκμηριωμένα στοιχεία καταγράφουν τουλάχιστον 78 θανάτους από δακρυγόνα CN και CS και 60 από σπρέι πιπεριού». Έχει αποδειχθεί πως «ποσοστό μεγαλύτερο από 75% των γυναικών που είναι μετά τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης τους αποβάλλουν, όταν εκτίθενται σε τέτοια χημικά». Πολύ μεγάλες δόσεις -συνεχίζει- μπορεί να προκαλέσουν σοβαρή βλάβη στους πνεύμονες ή να επιδεινώσουν καταστάσεις χρόνιας βρογχίτιδας και άσθματος». </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDUciWRylMpYLum2tmwuKlrfCAT8N5mQTQKJv0OsORiWY-ncl1hNeAMaYTQC1XRvawMTygnYpaPGJKa_HDeJ6OEORiR0oaRaUI-OuHWloSi_rQ07llSGfh9pEyzrWOPATLs_vdRflQzKI/s1600/6727.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="145" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDUciWRylMpYLum2tmwuKlrfCAT8N5mQTQKJv0OsORiWY-ncl1hNeAMaYTQC1XRvawMTygnYpaPGJKa_HDeJ6OEORiR0oaRaUI-OuHWloSi_rQ07llSGfh9pEyzrWOPATLs_vdRflQzKI/s200/6727.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;"> Σχετικά με τους θανάτους βρήκα αρκετά στοιχεία που επιβεβαιώνουν την άποψη του κ Ρηγατου. Στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρεται ο θάνατος ενός ατόμου στο Αμβούργο το 1960 και τριών άλλων στις φυλακές της Ν.Υόρκης το 1975, ενός νεαρού διαδηλωτή στο γερμανικό Μπρόκντορφ το 1986 και δυο κορεατών φοιτητών το 1987. Πολύνεκροι ήταν επίσης η αντίστοιχη χρησ στις πόλεις και τα προσφυγικά στρατόπεδα της κατεχόμενης Παλαιστίνης, όπου 68 άτομα, στην πλειοψηφία τους ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά, βρήκαν μεταξύ Δεκεμβρίου 1987 και Οκτωβρίου 1988 το θάνατο από εισπνοή υπερβολικής ποσότητας δακρυγόνων -από αυτά που έριχνε μαζικά ο ισραηλινός στρατός για να καταστείλει την Ιντιφάντα. Στην Ελλάδα, δυο από τα θύματα του Πολυτεχνείου το 1973, ο δικηγόρος Σπύρος Κοντομνάρης και ο ιδιωτικός υπάλληλος Δημήτριος Παπαϊωάννου, αναφέρονται στο πόρισμα Τσεβά ως θανόντες από την ίδια αιτία. Η εκτεταμένη χρήση του pepper spray στις ΗΠΑ σχετίζεται με 60 τουλάχιστον θανάτους συλληφθέντων από το 1992 μέχρι σήμερα. Οσο για το CS, που χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα, ο πρώτος νεκρός από "φυσούνα" σημειώθηκε στη Βρετανία το Μάρτιο του 1996. Λεγόταν Ιμπραήμ Σέι και ήταν 29 χρονών.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<i><b><span style="font-size: large;">Η φυσουνα και το CS</span></b></i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbY5XUxrmpssIejbI-lfDPSjol5x1NkWTVoqVsl8Lxn80nW6M0m3wFBW_bw3IwJP3ziVYIvFhM9Enh6h_1vqL2420JWwXNITzp2tENCZlyy3m5gmuvCWhyphenhyphenIW2wfX04t5-_ZHwTZLUT-rc/s1600/fisouna.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbY5XUxrmpssIejbI-lfDPSjol5x1NkWTVoqVsl8Lxn80nW6M0m3wFBW_bw3IwJP3ziVYIvFhM9Enh6h_1vqL2420JWwXNITzp2tENCZlyy3m5gmuvCWhyphenhyphenIW2wfX04t5-_ZHwTZLUT-rc/s200/fisouna.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">Σύμφωνα με το άρθρο του Ιού της Κυριακής, η φυσούνα έχει βάρος 7,5 κιλά περίπου κενή και 9,5 κιλά γεμάτη".</span><br />
<span style="font-size: large;">-- η δακρυγόνα ουσία που εκτοξεύει είναι oρθοχλωροβενζαμαλονονιτρίλη (CS) αναμιγμένη, για τις ανάγκες της εκτόξευσης, με συμπιεσμένο διοξείδιο του άνθρακα (CO2). Η αναλογία γόμωσης είναι 1,1 κιλό CS με 700-750 γραμμάρια CO2 σε υγρή μορφή.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">--"η φυσούνα αδειάζει με συνεχή χρήση 16 δευτερολέπτων" και, ως εκ τούτου, "η χρήση πρέπει να γίνεται διακεκομμένα, με διάρκεια ενός (1) δευτερολέπτου κάθε φορά".</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">-- το γέμισμα του εργαλείου, τόσο με CS όσο και με CO2 γίνεται από τον ίδιο το χειριστή, από δοχείο 25 κιλών (στην πρώτη περίπτωση) και φιάλη αερίου (στη δεύτερη). Οι οδηγίες δεν παραλείπουν να τονίσουν τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να παίρνουν τα αστυνομικά όργανα: "Προσοχή! Πάντοτε φορούμε γάντια και μάσκα με γυαλιά και σκουπίζουμε με χαρτί κουζίνας τις πιθανές διαρροές και εκχυλίσεις".</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">--"η εκτόξευση της δακρυγόνου ουσίας δεν επηρεάζεται από την βροχή ή τη θερμότητα, φτάνει δε σε απόσταση 20 έως 30 μέτρων ανεξαρτήτως της φοράς του ανέμου, ακολούθως δε διαχύνεται (sic) ανάλογα με την φορά και την ένταση αυτού, φθάνοντας σε απόσταση 100-200 μέτρων".</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Το CS σε όλες τις μελέτες αναφέρεται σαν επικίνδυνα βλαβερή ουσία. Έρευνες και εργαστηριακά πειράματα κατέληξαν στο συμπέρασμα οτι τα αποτελέσματα της ουσίας αυτής είναι τα πιο επικίνδυνα και πιο πολύπλοκα. Σε υψηλές συγκεντρώσεις προκαλείτε διατάραξη των χρωμοσωμάτων, γενετική μετάλλαξη και αύξηση του αριθμού των ανώμαλων χρωμοσωμάτων. Οι κίνδυνοι σωρευτικής έκθεσης αυξάνονται εξαιτίας του εθισμού στο CS.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μια ομάδα πανεπιστημιακών του Χάρβαρντ, το 1989, επισήμανε οτι η πιθανότητα η κυανιούχα ρίζα της σύνθεσης του CS να εξελιχθεί σε κυάνιο, μολύνοντας τους ανθρώπινους ιστούς, παραμένει «αντικείμενο διαφωνίας». Ιδιαίτερα ανησυχητικές έκριναν τις πληροφορίες απο την Παλαιστίνη, οτι η χρήση CS συνδέεται με αύξηση στις αποβολές και γεννήσεις νεκρών παιδιών. Μια άλλη λεπτομέρεια αφορά την αθροιστική του ιδιότητα. Οι ποσότητες του δηλητηρίου που δέχεται ο οργανισμός μας διατηρούνται στο χρόνο και προστίθενται η μια στην άλλη με ανυπολόγιστες επιπτώσεις. Πρόκειται για το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που οδήγησε στην απαγόρευση του φυτοφαρμάκου DDT.</span><br />
<span style="font-size: large;">Μια έκθεση του 2000 του Ευρωκοινοβουλίου αναφέρει : «Σε υψηλά επίπεδα έκθεσης, τοξικολογικές μελέτες σχετικές με την εισπνοή, δείχνουν οτι το CS μπορεί να προκαλέσει χημική πνευμονία και θανατηφόρο πνευμονικό οίδημα (τα θύματα πεθαίνουν πνιγμένα στα ίδια τους τα πνευμονικά υγρά). Επίσης πολύωρη έκθεση οδηγεί σε δυσλειτουργία των αεροφόρων οδών.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Μελέτες στομαχικής τοξικολογίας επισημαίνουν την ευκολία με την οποία προκαλεί σοβαρή διατρητική γαστρεντερίτιδα. Έκθεση ακόμα και σε χαμηλή συγκέντρωση CS ανεβάζει την πίεση της κυκλοφορίας και υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος βλάβης στην υγεία ενηλίκων που βρίσκονται σε υπερένταση ή εχουν μη εντοπισμένο ανεύρισμα. Σε αρκετά υψηλά επίπεδα έχει συσχετιστεί με καρδιακή ανεπάρκεια, ζημιά στο συκώτι και θάνατο. CS απο βομβίδες έχει επίσης προκαλέσει οξέα μαζικά χημικά εγκαύματα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Οι μακροπρόθεσμες επιδράσεις των χημικών είναι και οι περισσότερο επικίνδυνες : καρκινογενέσεις (κυρίως καρκίνος των πνευμόνων), τερατογενέσεις, γενετικές μεταλλαγές, προβλήματα κληρονομικότητας και αναπαραγωγής, αναπνευστικές ασθένειες, σχηματισμός όγκων. Στην διεθνή βιβλιογραφία, δίπλα στις μακροπρόθεσμες συνέπειες , αναφαιρετε το παράδειγμα κάτοικων ενός βιετναμικού χωριού οπου υπέστησαν επίθεση με δακρυγόνα απ’ τους αμερικανούς πεζοναύτες. 35 πέθαναν και 7 τυφλώθηκαν. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5hgXZOrVgtl-3EBmvBtJDrfV4LfETOMRm-pKLntM5O4prkrDVKSaloXDrl-P3uClEZwpvVwyzDU63R_L_dbi_uYpgp244RIDqgReMWk19KW49CV-jWFbQQoG_K_P3bRkRmxpnPv72zkw/s1600/cebcceb1cf84.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="153" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5hgXZOrVgtl-3EBmvBtJDrfV4LfETOMRm-pKLntM5O4prkrDVKSaloXDrl-P3uClEZwpvVwyzDU63R_L_dbi_uYpgp244RIDqgReMWk19KW49CV-jWFbQQoG_K_P3bRkRmxpnPv72zkw/s200/cebcceb1cf84.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">Το αρμόδιο υπουργείο Δημόσιας Τάξης παλαιότερα, προστασίας του πολίτη σήμερα, που προΐστανται της Ελληνικής Αστυνομίας, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις αναφέρουν ότι: «Το CS δεν περιλαμβάνεται στον πίνακα των απαγορευμένων ουσιών της σύμβασης του Παρισιού του 1993 και ως εκ τούτου δύναται να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς διατήρησης της δημόσιας τάξης και καταστολής στάσης στο εσωτερικό του κράτους». Η θέση αυτή έρχεται σε κραυγαλέα αντίθεση με το πρωτόκολλο της Συνθήκης της Γενεύης της 171/6/1925, που αναφέρει ότι: «Απαγορεύεται η χρήση ασφυξιογόνων, δηλητηριωδών και άλλων αερίων, καθώς και βακτηριολογικών μέσων». Προφανώς όμως, σύμφωνα με τις απαντήσεις του υπουργείου Εσωτερικών αυτές οι απαγορεύσεις δεν ισχύουν όταν αυτά τα χημικά όπλα στρέφοντα εναντίον των πολιτών της ίδιας της χώρας. </span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΟ CS</span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgOcNqCk0NOZxhl_frWoiiEgWSHcgF32a9N1-sVIfeRQjV8yWBFB6m0sB8cnDlIV9mCTTJ_YWXhA0bEAqngAs3KAafWKQ3h9k4wCsrEXjNP1Ueu7P5KciQ2u4tDs555o6NbL9VDri-86g/s1600/122885049944_mrg.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgOcNqCk0NOZxhl_frWoiiEgWSHcgF32a9N1-sVIfeRQjV8yWBFB6m0sB8cnDlIV9mCTTJ_YWXhA0bEAqngAs3KAafWKQ3h9k4wCsrEXjNP1Ueu7P5KciQ2u4tDs555o6NbL9VDri-86g/s200/122885049944_mrg.jpg" width="136" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">Aσυνήθιστα αυξημένα περιστατικά σοβαρών ασθενειών καταγράφονται στις ειδικές μονάδες της Aστυνομίας που έχουν την ευθύνη ρίψης χημικών σε διαδηλώσεις. Kαταγγελίες για αύξηση εμφάνισης καρκίνων και εξαιρετικά επικίνδυνων νευροπαθειών, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, φτάνουν στις ομοσπονδίες των αστυνομικών. Aν και τα στόματα είναι ακόμα κλειστά, οι πληροφορίες θέλουν αστυνομικούς που εκτίθενται συχνά στις χημικές ουσίες να πάσχουν από σοβαρές ασθένειες.</span><br />
<span style="font-size: large;">«Yπάρχουν ανησυχίες για αυξημένα περιστατικά καρκινοπαθειών στους αστυνομικούς από τη μακροχρόνια χρήση των χημικών ουσιών», δηλώνει στο «Eθνος της Kυριακής» ο Kώστας Bουδούρης, γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Oμοσπονδίας Aστυνομικών Yπαλλήλων (ΠOAΣY). «H αγωνία μας είναι μεγάλη, καθώς κανείς δεν ξέρει τη σύσταση των ουσιών αυτών και τις βλαβερές συνέπειες που προκαλούν όχι μόνο στους αστυνομικούς, αλλά και στους διαδηλωτές». «Σύμφωνα με τις δικές μας πληροφορίες, ο καρκίνος θερίζει τους αστυνομικούς των MAT, ενώ έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και περιστατικά σκλήρυνσης κατά πλάκας. Tι περιμένουμε δηλαδή, να γίνει επιδημία;», μας λέει ο Mίλτος Aνδρικόπουλος, υπεύθυνος του ΣYPIZA για τα Σώματα Aσφαλείας.</span><br />
<span style="font-size: large;">«H Aστυνομία χρησιμοποιεί αβασάνιστα τις πολεμικές χημικές ουσίες κατά κόρον, χωρίς να ξέρει το είδος της χημικής ουσίας ή τις επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό», δηλώνει στο «Eθνος της Kυριακής» ο Bασίλης Kαπράλος, συνταγματάρχης, ειδικός πυροτεχνουργός του Στρατού Ξηράς. «Δύο είναι τα κύρια αέρια που χρησιμοποιεί η EΛ.AΣ.: τη χλωροκετοφαινόνη CN (Chloroacetophenone) που είναι ερεθιστική δακρυγόνος ουσία και τον αδαμσίτη DM (Adamsite), ερεθιστικό εμετικό αέριο που εμπεριέχουν οι κατακαιωμένου τύπου χειροβομβίδες και φιάλες που έχουν οι αστυνομικοί στις ζώνες τους. Tα αέρια είναι τοξικά, αλλά δεν θεωρούνται θανατηφόρα. Aπαγορεύεται πάντως να εισέρχονται στα μάτια και στους πνεύμονες», λέει ο ειδικός. Το DM χρησιμοποιείται συνήθως σε συνδυασμό με δακρυγόνο CN, ούτως ώστε λόγω της τάσης προς εμετό να αναγκαστεί ο «εχθρός» να αφαιρέσει τη μάσκα, οπότε υπόκειται στην επιρροή του δακρυγόνου. Σε αντίθεση με τις διαβεβαιώσεις των αρχών θεωρείτε σίγουρο ότι οι διαδηλωτές του Δεκεμβρη φιλοδωρήθηκαν με χειροβομβίδες 614CS.</span><br />
<span style="font-size: large;">Το άρθρο του Ιου της Κυριακης είναι αποκαλυπτικό σχετικά με την άποψη των αστυνομικών για τα χημικά. Συγκεκριμένα, τα συνδικάτα των ελλήνων αστυνομικών εκφράζουν έντονη ανησυχία, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ίδια την άμεση εμπειρία των χειριστών του ακίνδυνου όπλου. «Πολλοί συνάδελφοι παραπονούνται πως αντιμετωπίζουν προβλήματα με αυτές τις ουσίες», εξηγεί ο γενικός γραμματέας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων Γιάννης Μακρής. «Αν οι μάσκες έχουν παλιά φίλτρα, επιτρέπουν την εισαγωγή αερίου. Και στο δέρμα δημιουργεί φαγούρα και αν τρίψεις το μάτι σου... Ακόμα και μέσα στα λεωφορεία μετακίνησης των Δυνάμεων, σχεδόν πάντα υπάρχει κάποια διαρροή από τα κουτιά στα οποία φυλάσσονται αυτά τα χημικά. Σε παλιότερη συνάντησή μας με τον υπουργό είχαμε αναφερθεί και σ'αυτό. Ότι δηλαδή αντιμετωπίζουμε πρόβλημα μέσα στις κλούβες. Ο αέρας μυρίζει πολλές φορές από τις ουσίες». Σε ερώτηση προς το Κυριο Μακρη σχετικά με την επίσημη ενημέρωση που έχουν για τους κινδύνους της χρήσης, η απάντηση είναι πως «Δεν έχουμε δεί ποτέ γνωμάτευση του Γενικού Χημείου του Κράτους ή κάποιας άλλης αρμόδιας υπηρεσίας που να λέει καθαρά και ξάστερα πως δεν υπάρχει πρόβλημα. Θέλουμε να γίνει μια τέτοια έρευνα, έτσι ώστε κι εμείς να έχουμε μια επίσημη απάντηση. Τώρα ακούγονται διάφορα από διάφορες πλευρές, ότι είναι καρκινογόνες ουσίες. Δεν μπορώ να το γνωρίζω. Φυσικά, τις όποιες βλάβες επιφέρουν δε θα τις επιφέρουν μονάχα στους διαδηλωτές αλλά και σ' αυτούς που κάνουν τη χρήση. Κι ίσως αυτοί οι τελευταίοι να το δέχονται και σε μεγαλύτερη ένταση, γιατί η επαφή τους μ' αυτή την ουσία είναι συνεχόμενη...».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<b><span style="font-size: large;">Η αγωγή κατά του ελληνικού δημοσίου για τα δακρυγόνα </span></b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5yEM5hoOyrEkGsN1cvkEjRV3TQ-OOknZmmOrUsTAQ3Kwbvk-uC0HwMs81jW-NtyEU4BXTPaqPf1zQ2uLQ9zjJXkLj7_-BG9fBYPJPnm8idQT8bFiq3cuYPYmNr5Lsw0y5-uR7FMD61Lc/s1600/Exploded_tear_gas_can_on_the_fly.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5yEM5hoOyrEkGsN1cvkEjRV3TQ-OOknZmmOrUsTAQ3Kwbvk-uC0HwMs81jW-NtyEU4BXTPaqPf1zQ2uLQ9zjJXkLj7_-BG9fBYPJPnm8idQT8bFiq3cuYPYmNr5Lsw0y5-uR7FMD61Lc/s200/Exploded_tear_gas_can_on_the_fly.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="font-size: large;">Μέχρι εδώ είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι η χρήση των χημικών είναι επικίνδυνη και παράνομη κάτι το οποίο υποστηρίζεται από μελέτες και επιστημονικές δηλώσεις. Αυτός ήταν και ο λόγος της αγωγής κατά του δημόσιου που έγινε εκ μέρους 12 εναγόντων που ήταν πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί, μέλη ομοσπονδιών και φοιτητές (πλήρες κείμενο, http://indy.gr/analysis/i-agog-kata-toy-ellinikoy-dimosioy-gia-ta-dakrygona-to-plres-keimeno-1). Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν τραγελαφική.. </span><br />
<span style="font-size: large;">Το Τριµελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών (18ο τµήµα) απέρριψε την αγωγή των δώδεκα συνολικά εναγόντων, οι οποίοι ζητούν από το Ελληνικό Δηµόσιο συνολικά το ποσό των 3,6 εκ. ευρώ ως χρηµατική ικανοποίηση με τον ισχυρισμό ότι χρησιμοποιήθηκαν σε βάρος τους «απρόκλητα, αναίτια, µαζικά και αδιάκριτα χηµικές ουσίες επικίνδυνες, οι οποίες οδηγούν ακόµη και στον θάνατο». Όμως, ο ισχυρισμός απορρίφθηκε ως «νόµικα αβάσιµος». Το δικαστήριο έκκρινε τα δακρυγόνα ακίνδυνα για την δημόσια υγεία και ότι η χρήση τους στις συγκεντρώσεις δεν είναι «καθαυτή παράνοµη», εφόσον κρίνεται ότι κινδυνεύει η σωµατική ακεραιότητα αστυνομικών ή άλλων τρίτων. Χαρακτήρισε τους διαδηλωτές παραβάτες του νόµου και τη χρησιμοποίηση δακρυγόνων από την ΕΛΑΣ ως συμβατή με «την αποστολή και τις υποχρεώσεις της για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης». Το στοιχείο που αναφέρεται στα δικόγραφα ότι μόνο μέσα σ’ ένα απόγευμα είχαν μετρηθεί από τους διαδηλωτές τουλάχιστον 800 (!) δακρυγόνα ουδόλως ελήφθη υπόψη. Τέλος, απορρίπτει την επιδίκαση στους ενάγοντες του αιτούμενου ποσού ως χρηµατική αποζημίωση λόγω ηθικής βλάβης με την αιτιολογία ότι «ουδόλως απέδειξαν τις σωµατικές βλάβες που προβάλλουν ότι υπέστησαν άµεσα από τη ρίψη χηµικών κατά τη διάρκεια των εν λόγω συγκεντρώσεων».</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="font-size: large;">Με λιγα λογια το δικαστηριο εκρυνε ότι για τη ρίψη των δακρυγόνων σε βάρος τους δεν έφταιγαν οι αστυνομικοί, αλλά... οι διαδηλωτές. Το δικαστήριο ούτε λίγο ούτε πολύ έκρινε ότι τα δακρυγόνα δεν... βλάπτουν την υγεία και ότι η χρήση τους στις συγκεντρώσεις δεν είναι παράνομη, εφόσον κρίνεται ότι κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα αστυνομικών ή άλλων τρίτων. Η απόφαση σύμφωνα με την οποία η χημική ουσία CS (βασικό συστατικό των δακρυγόνων) «δεν είναι επικίνδυνη», αλλά ούτε «καθαυτή παράνομη», έρχεται ευθέως σε αντίθεση -όπως αναφέρεται από την πλευρά των εναγόντων- με το διεθνές δίκαιο.</span></div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-88235356911397877032010-05-09T13:38:00.001-07:002011-05-14T04:26:08.102-07:00Ο στιγματισμος της ψυχικης διαταραχης ως λειτουργια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" rel="themeData"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" rel="colorSchemeMapping"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}
@font-face
{font-family:Calibri;
panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:swiss;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin-top:0cm;
margin-right:0cm;
margin-bottom:10.0pt;
margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-fareast-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EN-US;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-fareast-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EN-US;}
.MsoPapDefault
{mso-style-type:export-only;
margin-bottom:10.0pt;
line-height:115%;}
@page Section1
{size:595.3pt 841.9pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style> <br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL"> <span style="font-size: large;"><b>Ο στιγματισμος της ψυχικης διαταραχης ως λειτουργια</b></span></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">by De-Lira</span></div><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml" rel="File-List"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx" rel="themeData"></link><link href="file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cchristof%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml" rel="colorSchemeMapping"></link><style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"Cambria Math";
panose-1:2 4 5 3 5 4 6 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-1610611985 1107304683 0 0 159 0;}
@font-face
{font-family:Calibri;
panose-1:2 15 5 2 2 2 4 3 2 4;
mso-font-charset:0;
mso-generic-font-family:swiss;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:-1610611985 1073750139 0 0 159 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin-top:0cm;
margin-right:0cm;
margin-bottom:10.0pt;
margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-fareast-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EN-US;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:Calibri;
mso-fareast-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;
mso-ansi-language:EL;
mso-fareast-language:EN-US;}
.MsoPapDefault
{mso-style-type:export-only;
margin-bottom:10.0pt;
line-height:115%;}
@page Section1
{size:595.3pt 841.9pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:35.4pt;
mso-footer-margin:35.4pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style> <br />
<div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθώ με τον στιγματισμό ως μηχανισμό βαθειά δομημένο στην ανθρώπινη κοινωνική φύση. Στην προσπάθεια να υποστηρίξω τον παραπάνω ισχυρισμό θα αναφερθώ στην ανάλυση του Σαρτρ σχετικά με τον Αντί- Σημιτισμο, καθώς και με τα στοιχεία της προσωπικότητας που απαιτούνται για την στήριξη του φαινομένου. Στην συνέχεια θα παραθέσω μια σύντομη ιστορική αναφορά στο θέμα της «τρέλας» και το χρονικό σημείο όπου ταυτίστηκε με τον στιγματισμό. </span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><i><u><span lang="EL">Σαρτρ και Αντί-Σημιτισμός<o:p></o:p></span></u></i></b></span></div><div class="MsoNormal"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipCP6kkpPKXalWj8ZTZHr6pDR79blkdUuAT8_ib0kvvMl1QjivHMH91GbJZhjUBFneY8Oec9HToBaF75MNQXemJcfm3m50dr_LPOvWMF3yr4djk4seDoNdzpGPnWd9jZ7KOyfXU56qDqc/s1600/Sartre.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipCP6kkpPKXalWj8ZTZHr6pDR79blkdUuAT8_ib0kvvMl1QjivHMH91GbJZhjUBFneY8Oec9HToBaF75MNQXemJcfm3m50dr_LPOvWMF3yr4djk4seDoNdzpGPnWd9jZ7KOyfXU56qDqc/s200/Sartre.jpg" width="180" /></a></span></div><span lang="EL" style="font-size: large;">Η ανάλυση του Γάλλου φιλόσοφου στο φαινόμενο του Αντί-Σημιτισμού προσφέρει μια καλή βάση για την κατανόηση του στιγματισμού της ψυχικής διαταραχής. Η προσέγγιση του στο θέμα είναι ιδιαίτερη και αυθεντικά καινούργια καθώς εστιάζει την φιλοσοφική του ματιά στους παράγοντες της προσωπικότητας που διαμορφώνουν το φαινόμενο επιτιθέμενος προς τον Αντί-Σημιτισμό με υπαρξιακά επιχειρήματα. Ο Σαρτρ υποστηρίζει ότι ο Εβραίος εκπροσωπεί μια ανθρώπινη κατάσταση η οποία κρίνετε μισητή από πολλούς, μια κατάσταση επιζήμια και βλαβερή για το κοινωνικό σύνολο. Ο Αντί-Σημίτης βλέπει τον Εβραίο όχι απλά σαν έναν κοινωνικό διαφθορέα αλλά σαν έναν διαφθορέα που στοχεύει σε αυτό που ο Αντί- Σημίτης αρκείται να ονομάζει ως υγιή ανθρώπινη κατάσταση. Ο Σαρτρ εξετάζει την αναγκαιότητα να χρησιμοποιηθεί ο Εβραίος ως σύμβολο του κακού για τον Αντί-Σημίτη τονίζοντας την βαθειά ψυχολογική ανθρώπινη ανάγκη που καθρεπτίζεται στο συμβολισμό και την απεικόνιση του Εβραίου ως κάτι διαβολικό .</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Εστιάζοντας στο συγκεκριμένο θέμα, ο συλλογισμός του Σαρτρ ακολουθει μια Μανιχαιστικη διεργασία. Ο Αντί-Σημίτης, όπως και ο κάθε άνθρωπος κρίνει τον κόσμο βασισμένος στην αρχή του καλού και του κακού. Η διαφορά στην περίπτωση του Αντί-Σημίτη εντοπίζεται στην αδυναμία εύρεσης μιας ωφέλιμης κοινωνικής θεώρησης του καλού και του κακού που τον οδηγεί στην αναγκαστική προσωποποίηση του κακού. Ο Αντί-Σημίτης βλέπει τον κόσμο ασπρόμαυρα, απόλυτα κακό η απόλυτα καλό καταλήγοντας εύλογα στο συμπέρασμα να χαρακτηρίζει τον Εβραίο ως την απόλυτη εκπροσώπηση του κακού και τον Αντί-Σημίτη σαν τον απόλυτο πρέσβη του καλού. Ο συλλογισμός του Σαρτρ αντιλαμβάνεται τον Αντί-Σημίτη σαν ένα άτομο όπου η κρίση του βασίζεται σε μια μαγική μεταμόρφωση του κόσμου βασισμένη σε παράλογες σκέψεις που τον ωθούν σε μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από σύγχυση. Ο Σαρτρ υποστηρίζει ότι η ανάλογη σύγχυση έχει τις ρίζες της στον φόβο του ανθρώπου για την υπαρξιακή του κατάσταση. Ο όρος υπαρξιακή κατάσταση χρησιμοποιείται για να εκφράσει τον γενικό φόβο του ανθρώπου για τον εαυτό του, την αλήθεια για τα όρια του εαυτού του, καθώς και την εμπειρία της αποτυχίας. Ο Εβραίος εκπροσωπεί όλα τα παραπάνω με αποτέλεσμα να αποτελεί μια πλήρη εξήγηση του κόσμου. Υιοθετώντας το μοντέλο «της ιδιαιτερότητας του άλλου» ο Αντί-Σημίτης όπως προτείνει ο Σαρτρ, «Δεν έχει πια την ανάγκη για προσωπική διερεύνηση. Με το να ασπάζεται τον Αντί-Σημιτισμό δεν υιοθετεί απλά μια γνώμη αλλά στην ουσία επιλεγεί τον εαυτό του ως άτομο. Διαλέγει ένα καλό το οποίο είναι μια για πάντα σταθερό χωρίς καμία ανάγκη αμφιβολίας, επιλεγεί ένα καλό που δεν τολμά να επανεξετάσει από φόβο μήπως χρειαστεί αναθεώρηση». Παρατηρούμε λοιπόν, ότι ο Αντί-Σημίτης αποφεύγει την ελευθερία της επιλογής εξ αιτίας του φόβου της σηνηδιτοποιησεις της που τον καθιστά υπεύθυνο για της ίδιες του τις πράξεις, κάτι το οποίο φαντάζει αρκετά τρομακτικό ώστε να το αποδεχτεί.</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Συνοψίζοντας, ο Αντί-Σημίτης του Σαρτρ « δεν φοβάται τους Εβραίους αλλά τον εαυτό του, την ίδια του τη συνείδηση, την ελευθερία του, τα ένστικτα του, την ευθηνή των πράξεων του, την κοινωνία και τον κόσμο, τα πάντα εκτός από τους Εβραίους». Αν το μόνο που ο άνθρωπος έχει να κάνει σε μια προσπάθεια να αποβάλει τους φόβους του είναι να τους προβάλει στον «άλλο», αυτό συνεπάγετε ότι το καλό είναι ήδη δοσμένο απαλλάσσοντας τον από την ανάγκη να δώσει νόημα στις πράξεις του αλλά και να αποδεχτεί τις συνέπειες των ιδίων του των επιλογών. </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Ο Σαρτρ παρουσιάζει τον στιγματισμό των Εβραίων σαν ένα ακραίο κοινωνικό θέμα που αντικατοπτρίζει την συνεχή ανάγκη του ανθρώπου για στιγματισμό κοινωνικών ομάδων. Βασιζόμενοι στην ανάλυση του μπορούμε να κάνουμε υποθέσεις και αναλύσεις αναφορικά με πολλά είδη κοινωνικού στιγματισμού. Στην συνέχεια θα ασχοληθώ με τον στιγματισμό μιας άλλης ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας, αυτής των ψυχικά διαταραγμένων. Σε μια προσπάθεια μετάβασης από τον στιγματισμό του Εβραίου στον στιγματισμό τις ψυχικής διαταραχής θα χρειαστεί να ανατρέξω στο ιστορικό σημείο όπου η ψυχική διαταραχή στιγματίστηκε και έγινε συνώνυμη του κακού.</span></div><div class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><i><u><span lang="EL">Ο στιγματισμός τις ψυχικής διαταραχής στην Ιστορία<o:p></o:p></span></u></i></b></span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Ο Φουκώ προσεγγίζει τον ορισμό του καλού και του κακού με τρόπο παρόμοιο με αυτόν του Σαρτρ ονομάζοντας τον ως θεμελιώδη δυισμό της δυτικής συνείδησης. Επίσης, προσθέτει ότι στην περίπτωση που ένας ορισμός δεν μπορεί να δοθεί με το όνομα καλό η κακό, θα δοθεί με προσωνύμια όπως </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">normal</span><span lang="EL" style="font-size: large;"> και </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">abnormal</span><span lang="EL" style="font-size: large;">. Στο βιβλίο του η Ιστορία της τρέλας αναλύει τις ιστορικές αλλαγές των πολιτικών και κοινωνικών τάσεων απέναντι στην τρέλα, στο καλό και στο κακό, στο </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">normal</span><span lang="EL" style="font-size: large;"> και </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">abnormal</span><span lang="EL" style="font-size: large;">. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο Φουκώ εντοπίζει τέσσερις κρίσιμες περιόδους αντιμετώπισης τις τρέλας, η πρώτη προσδιορίζεται στα τέλη του μεσαίωνα, η δεύτερη μεταξύ 17<sup>ου</sup> και 18<sup>ου</sup> αιώνα, η τρίτη τον 19<sup>ο</sup> αιώνα και τέλος η τέταρτη τον 20<sup>ο</sup>. </span></div><div class="MsoNormal"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgquwb3BVIvJzT9yPEBMbISZRKfFVuUUoPp3Po4VlMAuURctki5vQjoJDr2RnMm9WTUQMepy9vzP6J6U8pho2XuNJnfyAs8Cb_Rs-oB27ppHsVCkkM3LZqcz2_mWxY7bYvw3BnfH71FtQ8/s1600/foucault.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgquwb3BVIvJzT9yPEBMbISZRKfFVuUUoPp3Po4VlMAuURctki5vQjoJDr2RnMm9WTUQMepy9vzP6J6U8pho2XuNJnfyAs8Cb_Rs-oB27ppHsVCkkM3LZqcz2_mWxY7bYvw3BnfH71FtQ8/s200/foucault.jpg" width="200" /></a></span></div><span lang="EL" style="font-size: large;">Στην πρώτη περίοδο η τρέλα κατέχει μια «παιδική» φύση απόλυτα αναγκαία για την κάθε κοινωνία καθώς υπενθύμιζε στους ανθρώπους την εξάρτηση τους από τον θεό που εκλαμβάνετε σαν μια προστατευτική πατρική φιγούρα. Στην συγκεκριμένη περίοδο οι κατά κοινή ομολογία ψυχικά διαταραγμένοι είχαν την δυνατότητα να ζουν εντος του κοινωνικού συνόλου και να αντιμετωπίζονται με σεβασμό και τιμή κατά της προσταγής του χριστιανικού δόγματος. </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Κατά την δεύτερη περίοδο παρατηρείτε μια μετατόπιση της κοινωνικής άποψης απέναντι στην ψυχική διαταραχή. Κατά τον Φουκώ υποβόσκει ένας γενικός φόβος για τα ψυχικά διαταραγμένα άτομα ο οποίος εκφράζεται από μια τάση εξερεσεις τους από τα κοινωνικά δρώμενα. Σε αυτό το σημείο η ψυχική διαταραχή εκλαμβάνεται ως εκπρόσωπος τις τρομακτικής ανθρώπινης φύσης, ενός ζωικού καταστροφικού ενστίκτου που είναι κομμάτι του κάθε ανθρώπου. Επίσης, τονίζεται ότι οι ψυχικά διαταραγμένοι αντιμετωπίζονται με το ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι κύριοι αποδιοπομπαίοι τράγοι της εποχής όπως οι φτωχοί, οι κλέφτες και οι εγκληματίες. </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Την τρίτη περίοδο στην ιστορία της τρέλας, η ψυχική διαταραχή αρχίζει να ταυτίζεται με την φυσική ασθένεια και αντιμετωπίζεται με τα γνωστά ιατρικά μέσα. Εκτός από αυτό μια ακόμη αλλαγή λαμβάνει τόπο, οι ψυχικά διαταργμενη διαχωρίζονται από τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες που είχαν ταυτιστεί την δεύτερη περίοδο. Τέλος, ο 20<sup>ος </sup>αιώνας χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση του Φρόυντ και τις ψυχανάλυσης ένα σημείο στην ιστορία όπου ξεκινά ο διάλογος με την ψυχική διαταραχή βοηθώντας τους «λογικούς» να καταλάβουν τον κόσμο καλύτερα. </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Στο παρόν κείμενο επιλέγω να εστιάσω στον 17<sup>ο</sup> με 18<sup>ο</sup> αιώνα όπου η ψυχική διαταραχή ξεκινά να γίνεται συνώνυμη με τον φόβο. Η άποψη του Φουκώ γι αυτήν την αλλαγή είναι ανάλογη με την άποψη του Σαρτρ σχετικά με τον φόβο προς τον ίδιο μας τον εαυτό και τον γενικότερο φόβο της ανθρώπινης ύπαρξης. Για την καλύτερη κατανόηση της ομοιότητας μεταξύ τον δυο στοχαστών αναφέρω τα παρακάτω παραδείγματα. Ο Φουκώ αναφέρει ότι κατά την συγκεκριμένη περίοδο της ταύτισης τις ψυχικής διαταραχής με τον φόβο οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν ότι επιδημίες όπως η χολέρα και η πανούκλα προερχόταν από τον δηλητηριασμένο αέρα που έβγαινε από τα Σανατόρια στα προάστια των πόλεων. Μια ανάλογη αναφορά γίνεται και στον Σαρτρ τονίζοντας ότι οι Εβραίοι απαγορευόταν να κολυμπούν στις δημόσιες πισίνες καθώς επικρατούσε η άποψη ότι μπορούν να μεταδώσουν μολύνσεις και ακαθαρσίες. Η ομοιότητα είναι εμφανής καθώς και στις δυο περιπτώσεις βλέπουμε ότι συγκεκριμένες ομάδες χρησιμοποιούνται ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι». </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Όπως τόνισα παραπάνω, η τρέλα τον 18<sup>ο</sup> αιώνα εκλαμβάνετε ως μια δύναμη ικανή να εξολοθρεύσει την ανθρώπινη φύση μετατρέποντας την σε ένα δυσβάστακτο μαρτύριο όμοιο με ζωντανό θάνατο. Πριν τον 18<sup>ο</sup> αιώνα ο φόβος του θανάτου εκφραζόταν με την μορφή επιδειμειων και πολέμων. Το 18<sup>ο</sup> αιώνα η ψυχική διαταραχή συγκεντρώνει όλο το βάρος του ανθρωπινού φόβου προς το θάνατο παίρνοντας την μορφή ενός ζωντανού θανάτου, μια ψυχική κατάσταση όπου η δυνατότητα δράσης είναι απούσα. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να επεκταθούμε στην διαδικασία δράσης ως δομημένο συστατικό στην ανθρώπινη έκφραση. Πιο συγκεκριμένα, η δράση προϋποθέτει μια βασική αρχή, την αρχή της προβλεψιμοτητας, ο κόσμος και η κοινωνία, δηλαδή το περιβάλλον που ο άνθρωπος ζει πρέπει να χαρακτηρίζεται από προβλεψιμοτητα. Στην περίπτωση της τρέλας η προβλεψιμοτητα δεν υφίσταται κάνοντας την δράση αδύνατη. Ένας κόσμος που κυριεύετε από ψυχικά διαταραγμένους δεν είναι καθόλου προβλέψιμος, δεν βασίζετε σε κανένα ασφαλές πλαίσιο περιορισμού με αποτέλεσμα να οδηγεί τους λογικούς στην αδυναμία δράσης και έμμεσα σε μια δυσβάστακτη αγχώδη κατάσταση όμοια με έναν ζωντανό θάνατο.</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Η πιθανότητα ύπαρξης μιας ανάλογης κατάστασης πρέπει να είναι αδύνατη, η παραμικρή υποψία ενός τόσο οδυνηρού πλαισίου είναι ικανή να σπείρει τον φόβο. Η αντιμετώπιση του φαινομένου κρίνετε αναγκαία για την επικράτηση της λογικής. Η δράση όμως πέρα από την προβλεψιμοτητα χρειάζεται και ένα ισχυρό θεωρητικό σύστημα ώστε να έχει αποτέλεσμα. Κρίνεται αναγκαίος ο ορισμός μιας θεωρίας βασισμένης στην έννοια του καλού και του κακού, ενός συστήματος που επιτρέπει τον αποκλεισμό ενδεχομένων, μια βασική λειτουργία στο χτίσιμο ενός προσωπικού ηθικού κώδικα δράσεις. Βαφτίζοντας την ψυχική διαταραχή και τον Εβραίο ως κοινωνικά κακό αυτόματα ορίζεις το καλό και στην συνέχεια το ακολουθείς. Ο φόβος προς των Εβραίο και τον ψυχικά διαταραγμένο λέει ο Σαρτρ βασίζεται στον φόβο του ανθρώπου απέναντι στην κριτική σκέψη, βασίζεται στην ανάγκη του ανθρώπου να ζει σε έναν κόσμο όπου όλα είναι δοσμένα χωρίς καμία ανάγκη να ανακαλυφθούν, έναν κόσμο όπου η αναζήτηση και η κριτική είναι σε δεύτερη μοίρα. Ο Σαρτρ τονίζει ότι ο άνθρωπος επιζητά την κριτική σκέψη μόνο σε κάτι που είναι ήδη γνωστό, επιθυμεί να ζει σε ένα περιβάλλον όπου όλα παραμένουν σταθερά για πάντα χωρίς την ανάγκη αλλαγής του προσωπικού του θεωρητικού (ηθικού) συστήματος. Πατώντας στην μελέτη του Σαρτρ για τον Αντί – Σημίτη και στον Φουκώ για τον στιγματισμό της ψυχικής διαταραχής παρατηρούμε ότι και στις δυο περιπτώσεις ο «άλλος» εκπροσωπεί μια εικόνα που προκαλεί φόβο, σύγχυση και οργή, αυτή η εικόνα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εικόνα για τον εαυτό μας. Το φαινόμενο της επιλογής ενός εξωτερικού μοντέλου που μας επιτρέπει να προβάλουμε σε αυτό όλους μας τους φόβους αντικατοπτρίζει την ανθρώπινη τάση για αποφυγή της εσωτερικής αναζήτησης.</span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Η προσπάθεια να καταλάβουμε το φαινόμενο της ψυχικής διαταραχής, η το φαινόμενο του ρατσισμού και του Αντί- Σημιτισμού απαιτεί την προσωπική μας επαφή με τις συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Η ανάλογη κατάσταση προκαλεί φόβο καθώς η ψυχική διαταραχή έχει ταυτιστεί με μια τρομακτική κατάσταση, ένα νοητικό στάδιο όπου ο παραλογισμός και η κοινωνική απομόνωση είναι τα βασικά χαρακτηριστικά. Ένα στάδιο όπως αυτό μπορεί να μετατρέψει την ζωή σε έναν εφιάλτη, οπότε ένα στάδιο σαν αυτό δεν είναι δυνατόν να υπάρχει προς όφελος της κοινωνικής συνοχής. Το αποτέλεσμα είναι η ταύτιση με το κακό και η προσπάθεια αφανισμού του. Χρησιμοποιώντας προσωνύμια όπως κακό και abnormal καταφέρνουμε να διαχωρίσουμε την ύπαρξη μας από τις βλαβερές καταστάσεις κερδίζοντας την απαραίτητη ισορροπία </span></div><div class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large;">Η τρέλα και η λογική είναι δυο αντίθετες έννοιες. Για να ορίσουμε ένα θέμα όπου η γνώση μας είναι περιορισμένη, είναι αναγκαίο να ορίσουμε το αντίθετο του. Στην τέχνη και την αισθητική είναι αναγκαίο να ορίσεις την ασχήμια για να ορίσεις στην συνεχεία την καλαισθησία και την ομορφιά. Στην κοινωνία, είναι αναγκαίο να ορίσεις το κακό έτσι ώστε να ορίσεις το καλό, το ίδιο ισχύει και για τους όρους </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">normal</span><span lang="EN-US" style="font-size: large;"> </span><span lang="EL" style="font-size: large;">και </span><span lang="EN-US" style="font-size: large;">abnormal</span><span lang="EL" style="font-size: large;">. Μπαίνοντας σε μια ανάλογη διαδικασία γίνεσαι ταυτόχρονα μέτοχος σε μια αιώνια μάχη αντιθέσεων που της περισσότερες φορές έχει ασαφή κατάληξη. Ο ορισμός του καλού και του κακού ήταν πάντα ένα ζήτημα που απασχολούσε την ανθρωπότητα σε μεγάλο βαθμό. Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη αναζήτησης νοήματος και καθιέρωσης ορισμών ικανών να κατευθύνουν την δράση και συμπεριφορά του. Για να επιτύχουν κάτι τέτοιο πρέπει πρωτ απ όλα να ορίσουν τη «πρέπει» και τη «δεν πρέπει» να κάνουν, η μάχη μεταξύ καλού και κακού ήταν πάντα ένα πρωταρχικό ζήτημα για την κάθε κοινωνία.</span></div><div class="MsoNormal"><br />
</div></div>De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8801524229860113370.post-67809380527852161922010-05-07T03:02:00.000-07:002014-09-04T00:12:00.214-07:00Αν ο Φρόιντ δεν ήταν γιατρός…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
by De-Lira<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoNejTRc8WkHjJWEByPd9vy4h7AcoZRH4GWFTMYS82cCQtiAVMGkjvw6R7JqUrDCt42C6Ka056RoKjz5bEt8_Zi-orNAwF-StAB9zZo60dDZ9yZxBHwPNDD2KeBXOMzCLyWU0okRhzgfI/s1600/freud.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoNejTRc8WkHjJWEByPd9vy4h7AcoZRH4GWFTMYS82cCQtiAVMGkjvw6R7JqUrDCt42C6Ka056RoKjz5bEt8_Zi-orNAwF-StAB9zZo60dDZ9yZxBHwPNDD2KeBXOMzCLyWU0okRhzgfI/s200/freud.jpg" height="200" width="146" /></a><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><span style="font-size: small;"> </span><span style="font-size: large;">Ο Φρόιντ
ήταν γιατρός, νευρολόγος για την ακρίβεια. Ήταν ένας καλλιεργημένος άνθρωπος με
ευρύ πεδίο γνώσης που περιελάμβανε από λογοτεχνία και φιλοσοφία μέχρι μυθολογία
και αρχαιολογία. Στην εποχή του ήρθε αντιμέτωπος μ ένα σημαντικό θέμα που για
να πούμε την αλήθεια παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα. Η σωματοποίηση ψυχικών προβλημάτων
ήταν η απαρχή του πεδίου ερευνών του και ένας από τους βασικούς τομείς δράσης
του. Στην συνέχεια προχώρησε στην διατύπωση μιας θεωρίας η οποία είχε τον άνθρωπο
σαν βασικό της χαρακτηριστικό διεισδύοντας σε πολλούς τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Είναι αλήθεια ότι ο Νίτσε έκανε την αρχή και ο Φρόιντ αποτελείωσε την έννοια
του θεού βάζοντας τον άνθρωπο σαν τον μοναδικό υπεύθυνο για τα προβλήματα της καθημερινότητας
του. Κάτι τέτοιο σίγουρα αποτέλεσε ένα μεγάλο ηθικό άλμα και την φλόγα για την έκρηξη
κινημάτων τέχνης και φιλοσοφίας. Είμαι αρκετά περίεργος για το τι θα συνέβαινε αν ο Φρόιντ αγνοούσε την ιατρική του ειδικότητα
και παρέμενε ο φιλόσοφος που σαν τέτοιος προέβαλε μέσα από τα πολλά κείμενα
του, η εξέλιξη της ψυχανάλυσης θα ήταν σίγουρα διαφορετική. Με λίγα λόγια, πως
θα ήταν τα πράγματα αν ο Φρόιντ δεν ήταν γιατρός;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><span style="font-size: large;">Για να απαντηθεί
ένα τέτοιο φανταστικό ερώτημα θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να ορίσουμε την ιατρική
σαν επιστήμη και στην συνέχεια να προσδιορίσουμε την σχέση της ψυχανάλυσης με
την ιατρική. Όπως πολύ εύκολα καταλαβαίνουμε το φανταστικό ερώτημα μετατρέπεται
σε επιστημολογικό και η κατάσταση αρχίζει να γίνεται αρκετά πολύπλοκη. Ας πάρουμε
όμως τα πράγματα από την αρχή εξετάζοντας ένα από τα βασικά τεχνάσματα του Σίγκμουντ
Φρόιντ, την μεταφορά.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><span style="font-size: large;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><span style="font-size: large;">Η ιατρική επιστήμη είναι μια φυσική
επιστήμη η οποία ασχολείται με την εμπειρική έρευνα του φυσικού-υλικου κόσμου
(ανθρώπινου σώματος) έχοντας ως κύρια μέσα ακριβείς μεθόδους έρευνας και
συγκεκριμένες τεχνικές. Οι εμπειρικές επιστήμες και πιο συγκεκριμένα η ιατρική
είναι συνυφασμένες με τον υλικό κόσμο, με την μελέτη γεγονότων, με το πώς τα
πράγματα παρουσιάζονται. Από την άλλη, η ψυχανάλυση ασχολείται με αυτά που κρύβονται
πίσω από τα φαινόμενα, με αόρατες νοητικές διεργασίες. Έχοντας αυτό σαν αρχή, βλέπουμε
ότι θα ήταν προβληματικό να δηλώσουμε ότι υπάρχει επιστημονική θεωρία, με την εμπειρική
έννοια, η όποια διερευνά «άυλες» οντότητες και ηθικά θέματα όπως η αρετή, η
νόηση, η ψυχή, ο χαρακτήρας, η ομαλότητα. Αυτά είναι για τη λογοτεχνία, την
ποίηση, την φιλοσοφία, δηλαδή πράγματα που ο Φρόυντ γνώριζε αρκετά καλά. Ο Φρόιντ
έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντικειμενοποιήσει το πεδίο μελέτης του βγάζοντας τις
έννοιες από την χαοτική αόρατη σύσταση τους. Το κατάφερε χρησιμοποιώντας μια τεχνική
που είναι αρκετά γνωστή στους λογοτέχνες και τους ποιητές, την μεταφορά. Με απλά
λόγια, βάφτισε υλικό κάτι που είναι άυλο και στην συνέχεια χρησιμοποίησε την
ιατρική επιστημονική μέθοδο για την εξέταση του. Είναι σαν να βάφουμε με ιώδιο
το νερό κόκκινο και στη συνέχεια να του κάνουμε αιματολογικές εξετάσεις…<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> Το πρόβλημα που παρουσιάζεται είναι ότι η νόηση,
σε αντίθεση με την καρδία για παράδειγμα (της οποίας η λειτουργία είναι μετρήσιμη
με το πιεσόμετρο, η με το καρδιογράφημα) δεν μπορεί να μετρηθεί εμπειρικά. Η λειτουργιά
της καρδίας είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο μην αφήνοντας περιθώρια για φιλοσοφίες
περί καρδιολογίας. Ο εγκέφαλος από την άλλη, δηλαδή η υλική δομή της νόησης, αφήνει ορθάνοικτη
την φιλοσοφική του πόρτα. Η νόηση είναι αυθαίρετο σχήμα, μετριέται μόνο
μεταφορικά εκτός και αν πιστεύεις στα ψυχομετρικά τεστ που με μια πρόχειρη
εξέταση αποδεικνύουν πλήρως την αμφιλεγόμενη βάση τους. Ψυχο- μετρικό, τι
ακριβώς μετράμε, την ψυχή; Η ψυχή είναι αυθαίρετο σχημα, δεν μετριέται.
Ασυνείδητο, τη είναι το ασυνείδητο; Κάδος ανακύκλωσης; Ακόμα και τώρα χρησιμοποιούμε
μεταφορές, δεν ξέρουμε τι είναι, που είναι, αν μετριέται. Το μοναδικό που
ξέρουμε είναι να κάνουμε μεταφορές και φιλοσοφικές υποθέσεις. Παραμένουν όμως
υποθέσεις, δεν χωρούν στα πλαίσια των θετικών επιστημών. </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Η προσπάθεια
του Φρόιντ δεν δραπετεύει από τα ανά τους αιώνες μεταφορικά συστήματα μελέτης
της ανθρώπινης νόησης. </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Οι άνθρωποι
ανεκαθεν προσπαθούσαν να εξηγήσουν</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> τα ψυχικά φαινόμενα και τις νοητικές διεργασίες
βασιζόμενοι σε συστήματα μεταφοράς. Ο βασικός λόγος της ύπαρξης των συστημάτων
μεταφοράς είναι ότι τα ψυχικά φαινόμενα σε αντίθεση με τα οργανικά δεν είναι
προσβασιμα δια γυμνού οφθαλμού η επιστημονικού οργάνου. Τα μεταφορικά συστήματα
ανάλογα με τις τάσεις της κάθε εποχής ερμήνευαν την ανθρώπινη συμπεριφορά και
τον εγκέφαλο ποικιλοτρόπως. Ξεκινάμε με το θρησκευτικό μεσαιωνικό σύστημα όπου
ερμήνευε την ανθρώπινη συμπεριφορά σαν υποχείριο δαιμονικών και αγγελικών
δυνάμεων.</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> Υπάρχει το συμπεριφοριστικό σύστημα μεταφοράς που αντιλαμβάνεται την
ανθρώπινη συμπεριφορά σαν ένα σύνολο νευρώνων που με την κατάλληλη επιβράβευση
η τιμωρία πράττει ανάλογα. Υπάρχει το γνωσιακο σύστημα μεταφοράς που βλέπει τον
εγκέφαλο σαν ένα λογισμικό που επεξεργάζεται πληροφορίες και ανάλογα με τα γνωσιακά
του σχήματα έχει ανάλογες αντιδράσεις. Στην εποχή του Φρόυντ επικρατούσαν οι
θεωρίες των εγκεφαλικών βλαβών (</span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">l</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">esions</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">), μια ντετερμινιστική εξήγηση των νευρολογικών παθήσεων
(π.χ. Βλάβη στον κροταφιαίο λοβό προκαλεί αλλαγή της συμπεριφοράς και
επιληπτικές κρίσεις).Ο Φρόυντ πολύ απλά μετέφερε τον ντετερμινισμό στα ψυχικά
φαινόμενα («</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">fixation</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">» στο πρωκτικό στάδιο προκαλεί την τάδε <em><span style="background: white; font-style: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">χαρακτηριολογική</span></em>
δομή). Στην ουσία δημιούργησε μια νέα γλώσσα που εξηγούσε την ανθρώπινη
συμπεριφορά καλύτερα από οποιονδήποτε προκάτοχο του.</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Μέχρι εδώ η συνεισφορά του Φρόιντ φιλόσοφου δεν έχει
να επιδείξει κάτι το επιζήμιο. Η ιατρική του ειδικότητα όμως έχει. Το περίεργο πάντρεμα
μεταξύ ιατρικής και πιο συγκεκριμένα της ψυχιατρικής και της νευρολογίας με την
ψυχανάλυση είχε έντονες κοινωνικές επιπτώσεις. Η ψυχανάλυση πέρα από την μελέτη
της ανθρώπινης συμπεριφοράς ασχολούνταν και με την μελέτη της ομαλότητας και
της ανωμαλίας. </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Οι κοινωνικές επιπτώσεις
εμφανίστηκαν όταν οι ψυχικοί μηχανισμοί και τα νευρωτικά συμπλέγματα άρχιζαν να
διευρύνονται υπό το καθεστώς συνεργασίας της ψυχανάλυσης με την ψυχιατρική. Το
αποτέλεσμα ήταν μια φρενήρης δημιουργία κατηγοριών και υποκατηγοριών από
ταμπέλες η οποίες στην ουσία παθολογοποιουσαν την ομαλότητα. Το εγχειρίδιο
ψυχιατρικής (</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">DSM</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">), που τουλάχιστον σήμερα στην
Αμερική είναι κάτι σαν </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">best</span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">seller</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">, έως τα τέλη της δεκαετίας του 70’ ήταν επηρεασμένο σε τεράστιο βαθμό
από την ψυχαναλυτική θεωρία. Μια θεωρία όπως η ψυχανάλυση δεν μπορεί να μπει σε
κλειστά μοντέλα ιατρικών διαγνώσεων και κατηγοριών με αποτέλεσμα την διείσδυση
της ψυχοπαθολογίας στην καθημερινή ζωή και των στιγματισμό συμπεριφορών. Η επιρροή
της ψυχανάλυσης στο εγχειρίδιο ψυχιατρικής άρχισε να μειώνεται όταν ο ορος
νεύρωση βγήκε από το εγχειρίδιο ψυχιατρικής στα μέσα του 80’ σε μια προσπάθεια
της Αμερικανικής ψυχιατρικής ένωσης να περιορίσει την ανεξέλεγκτη
κατηγοριοποίηση συμπεριφορών προχωρώντας στην δημιουργία ενός συστήματος
ταξινόμησης το οποίο μιμούνταν τα συστήματα των θετικών επιστημών (περιοδικός
πίνακας). Το πρόβλημα βέβαια μ’αυτή την τακτική είναι πως η ανθρώπινη συμπεριφορά
δεν είναι όπως το ατομικό βάρος του χρυσού, μια σταθερά απαράλλακτη και δεδομένη.
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Η
αμερικανική ψυχιατρική ένωση στην προσπάθεια της να ξεπεράσει την ανεξέλεγκτη κατηγοριοποίηση
χωρίς προφανή εμπειρικά κριτήρια αλλά και την κριτική από ομοφυλοφιλικές ενώσεις
σχετικά με τον χαρακτηρισμό της ομοφυλοφιλίας ως ψυχιατρική ασθένεια προσπάθησε
να επιβάλει μια τάξη στον προσδιορισμό του ψυχιατρικού συμπτώματος. Το κακό
είχε ήδη γίνει. Η </span><em><span style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; font-style: normal; line-height: 150%;">παθολογικοποίηση</span></em><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> της καθημερινότητας </span><em><span style="background-color: white; background-position: initial initial; background-repeat: initial initial; font-style: normal; line-height: 150%;">εμφύτευσε</span></em><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> τον φόβο
για την ανθρώπινη κατάσταση οδηγώντας στον στιγματισμό της ομαλότητας.
Φυσιολογικές αντιδράσεις και προβλήματα συμπεριφοράς που συνήθως έχουν
υπαρξιακά αίτια μεταμορφώνονται σε ιατρικές οντότητες και χρίζονταν ως κατάλληλες
για θεραπεία. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Ο Φρόιντ ίσως από άγνοια για την καυτή πέτρα
που είχε ξεθάψει, ίσως όμως και από υπερβολική φιλοδοξία έδωσε την δυνατότητα
της καταστολής ανεπιθύμητων κοινωνικών συμπεριφορών. Όσο πιο εξουσιαστική και
απολυταρχική είναι η επικρατούσα κοινωνική ηθική, τόσο πιο βίαιες και
απάνθρωπες θα γίνονται οι ψυχιατρικές παρεμβάσεις. Κάτι τέτοιο φαίνεται
ξεκάθαρα αν ασχοληθούμε με την ψυχιατρική του Σταλινικού καθεστώτος αλλά και με
την ψυχιατρική στις αρχές του αιώνα στην Αμερική των σκλάβων. Κτηνωδίες
βασιζόμενες στην επιβολή της κοινωνικής ομαλότητας έφτασαν το αποκορύφωμα τους
όταν η ανακάλυψη της λοβοτομής από τον πορτογάλο νευρολόγο </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Egas</span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Moniz</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">, ο οποίος παραδόξως βραβεύτηκε με το νόμπελ
νευρολογίας, άρχισε να ξεφεύγει από τα σύνορα των μικρών ψυχιατρείων. Ο
Αμερικανός Φρημαν λανσάροντας την λοβοτομή σαν θεραπευτική τεχνική και
χρησιμοποιώντας έναν παγοκόφτη, κατέστρεφε τον κροταφιαίο λοβό των ασθενών προκαλώντας
τους μόνιμη εγκεφαλική βλάβη πετυχαίνονται ταυτόχρονα την δια βίου καταστολή
τους. Τα κριτήρια για την συγκεκριμένη «χειρουργική επέμβαση» δεν είχαν τίποτε
το επιστημονικό, ήταν μια μέθοδος βασανισμού την οποία υφίστανται όσοι είχαν
την τύχη να βρεθούν στο δρόμο του Φρημαν
και φυσικά την συναίνεση των συγγενικών τους προσώπων.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Η ψυχανάλυση έπρεπε να παραμείνει μια
φιλοσοφική θεωρία, η σύζευξη της με την ιατρική μόνο κακό προκάλεσε. Η
ματαιοδοξία του ιατρού Φρόιντ ήταν ένα από τα τρωτά του σημεία. Το παράδειγμα
της Ρώσικης ψυχιατρικής επιβεβαιώνει τον ανάλογο ισχυρισμό. Κατά την διάρκεια
των κομμουνιστικών χρόνων υπήρχαν διαγνώσεις παραφροσύνης για πολιτικούς
αντιφρονούντες, συγκεκριμένα η προσπάθεια ανατροπής του κομμουνιστικού
καθεστώτος ήταν μια μορφή ψύχωσης που έπρεπε να εξαφανιστεί. Από την παθολογικοποίηση
δεν ξέφυγε όμως ούτε η Αμερικανική ψυχιατρική. Κατά την διάρκεια των περίφημων
σκλαβοπάζαρων στην «παλιά» Αμερική, υπήρχε η περίφημη διάγνωση της «δραπετομανίας»,
δηλαδή η παραφροσύνη του μαύρου σκλάβου που ήθελε να φύγει από την απάνθρωπη
σκλαβιά και σκληρή εργασία. Αναφέρω τα παραπάνω καθώς θέλω να δείξω πως όταν το
ηθικό πλαίσιο αλλάζει, αλλάζουν και οι επιστημονικές τακτικές. Το ίδιο φυσικά
θα μπορούσε να συνέβαινε σε οποιαδήποτε επιστήμη, η διαφορά όμως στην περίπτωση
μας έχει να κάνει με την δυσδιάκριτη σύσταση της κατηγοριοποίησης αλλά και την διείσδυση
στην καθημερινότητα των ανθρώπινων σχέσεων.<br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;">Το πρόβλημα βέβαια παραμένει μέχρι και
σήμερα ένα ζήτημα ηθικής. Ο γερμανός φιλόσοφος Καρλ Γιασπερς είχε εντοπίσει την
συγκεκριμένη διεργασία και προσπάθησε να βάλει μια τάξη στο επιστημολογικό χάος
που προκλήθηκε. Όρισε με αρκετή σαφήνεια την επιστήμη και πρόσθεσε των ορισμό κοσμοθεωρία.
Κατά την άποψη του η ψυχιατρική και η ψυχανάλυση, λειτουργούν, εν αντίθεση με
άλλες επιστήμες όπως η φυσική και τα μαθηματικά, κάτω από ένα ηθικό πέπλο, ένα
σύνολο κοινωνικών κανόνων οι οποίοι ορίζονται από το υπάρχων πολιτικό η
κοινωνικό κατεστημένο. Ο επιστήμονας η ο φιλόσοφος που ασχολείται με την μελέτη
της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι και ο ίδιος μέτοχος σε ένα κοινωνικό-πολιτικο
σύστημα το οποίο συμμετέχει ενεργά στην διαμόρφωση της προσωπικής του
φιλοσοφίας και ηθικής. Για την αυτούσια μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς
χωρίς την παρέμβαση προσωπικής ηθικής, ο Γιασπερς προτείνει τον μεθοδολογικό
πλουραλισμό (</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;">methodological</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;"> </span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;">pluralism</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;">) και την
απαγκίστρωση του ερευνητή από την προσωπική του ηθική η οποία τον εμποδίζει να
δει τα στοιχεία της συμπεριφοράς που τον ενδιαφέρουν με απόλυτη αμεροληψία. Είναι
πολλοί λίγοι οσοι κάνουν κάτι τέτοιο σήμερα αλλά και πάντα, οι περισσότεροι
ερευνητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς κρίνουν βάσει ενός προσωπικού συστήματος
ηθικής. Το πλαίσιο που λειτουργεί η ψυχανάλυση την μετατρέπει αυτόματα σε μια
κοσμοθεωρία, ένα σύνολο γλωσσικών κανόνων, συμπεριφορών και τρόπων ερμηνείας
του κόσμου, κάτι ανάλογο του Μαρξισμού, χωρίς τις οικονομικές προεκτάσεις. Μια
φιλοσοφία αρκετά ισχυρή και βαθειά αλλά σε καμία περίπτωση επιστήμη. Αυτό είναι
η ψυχανάλυση, μια κοσμοθεωρία, ένας τρόπος εξήγησης του κόσμου αλλά όχι</span><span lang="EN-GB" style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;"> </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: large; line-height: 150%;">επιστήμη.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Συνοψίζοντας λοιπόν, μπορώ να πω ότι η προσπάθεια
του Φρόιντ ήταν τεράστια, παρ ολ αυτά δεν κατάφερε να ξεπεράσει ένα βασικό
φιλοσοφικό εμπόδιο το οποίο για να πούμε την αλήθεια αποτελεί την μεγαλύτερη
πρόκληση για την σημερινή ψυχιατρική, κλινική ψυχολογία και νευροψυχολογια. Ο
διαχωρισμός μεταξύ πνεύματος και ύλης, και η υποκειμενικότητα της εμπειρίας, ο
περίφημος Καρτεσιανός δυισμός τον οποίο ο Φρόυντ νόμιζε ότι ξεπέρασε με μια
ευφυέστατη μεταφορά. Σε πρακτικό κοινωνικό επίπεδο το ζήτημα της υποκειμενικότητας
έχει τεράστιες προεκτάσεις κραυγάζοντας προς την κατεύθυνση την ανοχής. Ανοχής
της διαφορετικότητας και μεθοδολογικός πλουραλισμός, προσπάθεια αναγνώρισης της
διαφορετικότητας του άλλου και εξάλειψη του στιγματισμού της διαφορετικότητας.
Μια ανάλογη ηθική ανόρθωση θα είναι ίσως η σημαντικότερη που έκανε ποτέ ο άνθρωπος.
Η δυσκολία της εντοπίζεται στο γεγονός της προσωπικής ευθύνης, είναι ένα εσωτερικό
ζήτημα που ποτέ μέχρι σήμερα δεν συνέβη. </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<span style="font-size: large;"><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;">Η απόπειρα
του Φρόιντ ήταν</span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"> ένα ιατρικό μαγικό
που μεταμφίεσε τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, αρκούμε να τα ονομάσω
υπαρξιακά (μοιραίο του θανάτου, δυσκολίες επιλογής, ανεξαρτησία, ελευθερία
επιλογών, μοναξιά) σε ιατρικές οντότητες έτοιμες για θεραπεία. Η ψυχανάλυση και
η ιατρική είναι δυο διαφορετικές μέθοδοι για να προσεγγίσεις την έννοια της «αρρώστιας».
Η ιατρική ασχολείται με τις οργανικές παθήσεις και η ψυχανάλυση ασχολείται με
την ανθρώπινη οδύνη, δυο διαφορετικές οπτικές γωνίες που δεν έπρεπε ποτέ να συγκεραστούν.
Από την στιγμή λοιπόν που η ψυχανάλυση ασχολείται με τα προβλήματα της
καθημερινής ζωής και η ιατρική ως επιστήμη με τις οργανικές παθήσεις η
ψυχανάλυση δεν μπορεί να είναι επιστήμη. Ακόμα καλύτερα δεν μπορεί να είναι εμπειρική
επιστήμη. Πιστεύω ότι ο διαχωρισμός μεταξύ κοινωνικών και φυσικών (θετικών)
επιστημών πρέπει να γίνει πιο βαθύς και συγκεκριμένος. Η ψυχανάλυση και οι εκάστοτε
ψυχοθεραπευτικές τεχνικές πρέπει να ασχολούνται με τα προβλήματα της
καθημερινότητας και η ψυχιατρική και νευρολογία με τις ξεκάθαρες εγκεφαλικές
(οργανικές) βλάβες. </span><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; line-height: 150%;"><o:p></o:p></span></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%;">
<br /></div>
</div>
De-Lirahttp://www.blogger.com/profile/13902312913324183919noreply@blogger.com0